از شهر سپیـد برف به باغستان سبز نرگس ونارنج
وفرداهای بی آخر...
همایون مجید
جلا ل آباد ٬ آبادم!
بهارستان جاوید ٬ همیشه پُرگل سرشارو زیبایم
بهشت شاد و معمورم ٬ زمین پاک و والایم ؛
تن هر کوچه ات ازموج نرگس ٬
عطر وبویی داشـت
لب هر جاده از توفان شـب بـو ٬
گفتـگویی داشــت
کمـا ن نســــترن بر درگهـــت ٬
زیب نکویی داشت
غرور سرووشمشادت به باغستان شکوهی داشت
ثبات کوه سپین غر ٬ شکوه خیبرت نازم ٬
کنام شیر ــ شمشاد تهمــتن پرورت نازم .
گرامی شهر ٬ نام آور !
جلا ل آباد جان پرور ٬
بهارساز وسامانت اگر اکنون دگرگون شد ؛
بهاران شـگوفا نت به کام آتش وخون شد ؛
سترون نیستد هستی !
دل هر ذره ات ٬ آبستن مهر درخشان است
وفرداهای بی آخر ׃
جلا ل آباد من !
هر گوشه ات رشک بهارانست .
همایون « مجید »
13.03.1989
هــرا س
امروز ٬ گلوله نیست ٬
صدا نیست ٬ نعره نیست
خمپاره یی نیامده ٬ …
نه هیاهوی انفجار ؛
امروز ٬ خاموشیست ٬
روزی هـــراسناک !
شاید !
که خواب ناز طفلکی را ٬
با زخمه می دَرند .
شاید !
پستان پهن مادری را
می افشرند به خشم وجنون ٬ خشک میکنند .
یا آخرین نگاه پدر را زکودکش ٬
با برچه می برند .
٭ ٭ ٭
امروز٬ فیر نیست ٬ صدا نیست ٬ جنگ نیست ٬
راکت نیامده ٬ نه هیاهوی انفجار
سوزد مرا هــراس …
شاید ٬ گلوی مرد کهنسال دهکده
در بین پنجه های « قومندان» شده اسیــــر
وان دیگران « موی دراز برهنه پا »
چرکین وبی حیا ٬
دستان پاک معلم دهکده از پشت بسته اند .
شاید !...
به پیشواز شماری دگر ٬
کز دشت می رسند
گرد آمدند همه ٬ به میدان دهکده
شاید !
انبوه خسته ی برگشته ازجنون
برروی سینه ی دَم کرده ی زمین
افسار اسپِ خسته ی خود میخ می کنند .
شاید ! …
شاید … .
همایون « مجید »
18.04.90
جبل السراج
برمزار خاطرا ت
ای شما ، خاطره ها !
بین ما فاصله هاییست دراز
ومن اکنون به سرگورشما آمده ام .
آخرین بارو همین نوحه ی پایان منست .
آخرین دسته ی گل ،
ز آخرین گلبن سرخ
به سر گور شما می کا رم .
٭ ٭ ٭
رفت ؟ ... افسوس !
مگر ،
رفتنش افسوس نداشت .
سالها شد که زمن دور وزمن بی خبر است .
رفت ، بگذار رود
رفتنش حادثه نیست ؛
که بسوزد دل من ،
پاره سازد جگرم .
٭ ٭ ٭
هرچه از عشق برو گفتم ، . . . رفت
هرچه از شعر برو خواندم ، . . . رفت
او زعشق و سخن عشق بمن هیچ نگفت
او تب و تاب من دلشده نا دیده گرفت
راندم از خویش وبه بازار بتان رفت و شگفت
٭ ٭ ٭
اشک لغزید چو خونابه زچشم
ریخت !
لرزان ، فراتربت این خاطره ها .
٭ ٭ ٭
تو هم ، ای اشک تب آلود جگرسوز ، زمن ببریدی ؟
بی سبب ، چشم غمالود مرا بِدریدی !
وه ، چه بیهوده فرو غلطیدی ‹!›
٭ ٭ ٭
تو که زاعماق دل غمزده بر میخیزی ،
چون شرار دل شوریده برون میتازی !
هیچ دانی که چنین ،
سینه وچشم کی را می سوزی ؟
٭ ٭ ٭
آخرای اشک چرا ؟
جگرم آب کنی ، خون زدلم می باری
سینه ام سوختی وآتش غم بر دلم افروخته ای .
توازین بوالهوس حادثه جو ،
تو ازین پیکر لولیده به هر آغوشی ،
تو ازین کامسپاری، که به هر مدهوشی ،
شهوت آلود وهوسباز ، لب وسینه سپرد
تن سیمین به گنه پنجه ی هرمرد فشرد .
مست ورقصان وغزلخوان همه جا ، جا مه درید
لخت وبی پرده دوید .
کام دل داد به هر ناکس وکس ٬ از سر شوق
و به هر بستر ، بیگانه ی شبهای سیاه ٬
تن و عطر گنه آلود تنش رابخشید .
٭ ٭ ٭
آخرای دیده چرا ؟
اشک چرا ؟
سینه چرا ؟
چه وفایی وچه مهری ، چه محبت دیدید ؟
او به یک لحظه برویت در امید گشود ؟
پای شمشاد سخاوتگر عشق تو غنود ؟
یا که آن پاکی وشوریده گی وصدق تو ستود ؟
٭ ٭ ٭
هرچه ازعشق به او گفتی . . . گفتی ورمید
هر چه از مهر برو بردی . . . بیچاره ندید ،
هرچه از شعر براوخواندی . . .گویی نه شنید ‹!›
٭ ٭ ٭
آه ٬ ای اشک من ٬
ای اختر زرین دل غمناکم
آه ٬ ای اشک من ٬
ای مظهر پاکی دل بیباکم
آه ٬ ای اشک من ٬
ای گوهر زیبای نهان درخاکم !
باری یک لحظه بمان
نزد من ٬ دردل این دیده ی غمدیده بمان
پشت دیواره ی سنگین غم وغصه بمان
هیچ ، . . . بیهوده مریز .
٭ ٭ ٭
رفت !
بگذار ، رود .
رفتنش ٬ حادثه نیست
سالها شد که زمن ببریده
تن به گنداب گنه ٬ آلوده . . .
سر به محراب زرو سیم وتباهی سوده ‹!›
همایون ‹ مجید ›
28.11.06
آلمان
غصه
شب از شمار قصه هاست ٬
شب از شمار غصه هاست .
من از گذشته های دور ! ...
من از زمان کودکی خویش ٬
خو گرفته ام ׃
که شب بدون قصه یی ٬
وشب بدون غصـه یی ٬
نخوابم ٬
از زمان کودکی .
همایون « مجید »
03.11.89
کابل