م . فرهود

 کاشکی دشتهای لیلی هم زبانی داشتی !

م . فرهود

لیلی بیا به دشت

چرخی بزن به سینه ی پنهانِ سرگذشـــــــــــت

لیلی بگو به دشت

چند بشکه ای دگر بتراود بروی تشــــــــــــــت ؟

کاشکی دشتهای لیلی هم زبانی داشتی

تا زمرمی خوردگان از موج آهن پرده ها برداشتی

لیلی بیا که شهر

شاریده شیون اش

دشت را ببر به خانه ی گوربان شادیان

کاشکی ......

               براستی کاشکی ؟

دوتا نابودی کهن

یکجا اتفاق می افتد

انتقال عقل از خانه به گاوخانه

انتقال گلوله از شانه به چاپخانه

لیلی بیا که نور

آزرده از صبور

آشفته بر عدالتِ آینده های دور

رجوع کنید به صفحه ی یکصدوسی و چار - عصرآرویه – که همه ی غیرحاضران ِ مراسم عبادت در روزهای پاک ،مطابق لست، به یک شلینگ و یکصد قمچین جریمه و فراریان از اعتراف ، به حبس ابد محکوم ؛

آسمانکِ دشت ماچه گلگون بود

ماننده ی قوغ چشم مجنون بود

غلتیده به صوبِ صد سباؤن بود

کاشکی دشتهای لیلی هم زبانی داشتی

تا زکشتن های مسکوت نغمه ها برداشتی

                                                  Shoot on the metal rectangle

                 Shoot

                     Shoot

با چار واژه

بکارتِ دشتی پر از خون میگردد

شهرتِ زمزمه و زمینی دگرگون میگردد

بازار سخن

پُر از قاچاق ِ سکوت

رهسپار پُشت مقبره ی جیحون میگردد

لیلی بیا بیا

دستی که از کاستِ شک فروشانست

در سُستی گند و گلوله

تبخیر می شود

کاشکی گور های جمعی هم زبانی داشتی

تا به فصل توغ و زیارت نذر ها بردا شتی

لیلی بگوش باش

پول کیمیاست

ماستِ خر خوردگان با گوشهای خویش می اندیشند

سلیقه ی مُسلسلها که مسسلمان شد

مسستطیل های چراغی هم چراغان شد ؛