|
تـــبـعـــیــــــدی
چیستی ؟ شبیه به شبنم حق ا لسکوت نا شگفته ی خاموشی ِ عالـم
کیستی ؟ بزرگتر از غم یا دوبار از آ د م ، کم های تبعیدی حتا نم نم چشمان ترا در جام هلالین گذاشته اند ، اپُوخه وار !
* * * تبعیدی فاعله نیست سراسر فواره ی فعل است دق مجهُول ، انا ری تر از فـتا وی جعلی تر ازفضیلت ِ فحش دسته ایست برای اقیـــانوس ِ صد تیشه بسته ایست برای کارد و کارتوس ِ اندیشه سو هانی ست برای تیزکردن ِ دلـریشه با قهقه ای از ماضی های دور یا انگور مثل یک نغمه مثل یک تنبور رونقی ست برای تقاضای ِ بتکده های مغرور . تبعیدی این بره ً بومی بعد از خلق هر ترانه ای از درد یک خاطره ی ورجاوند ، پوست می ریزد .
* * * تبیعدی کاشف ، نیست کشف است دُره زن نیست تأویل ِ دُره شناسیک بوسه هاست تبعیدی نه کاشفِ عمامه و قمچینست نه کشف ِ ابریشمین ِ چارق وطیلسان نه کاشف ِ جُمهوری ریش است نه کشف ِ آتشین ِ خُلفای خشخاش بدعتی ست مُچگیر ومُجلل مانند شُپلیدن لیموی آبدار - بر جام شوکرانی ِ ا قرار - مانند کشف شکنجه و تیزاب و دار مانند کشف تیل و کافره و کابله و رگبا ر تبعیدی خنده نیست که به غُنچه ی گل تشبیه شود استعاره ای ست برای خندیدن تاً ویلی ست برای فسخ تبسم ، مسخی ست برای جراحی کردن ِ آزادی . تبعیدی سرشک نیست که با مقدار شب و شبنم ، مقایسه گردد عارضه ی اشکیدن است در شکُوه بند بند سکوت . * * * تبعیدی واژه نیست که بر صفحه ً سپید بجای صفر سیاه ، خلقه بزند متن است متنی سپید و سرگردان بر صفحهً سیاه .
* * * تبعیدی قهرمان نیست ! که درمرگ جُغرافیا که درحُضور تاریخ و تداعی و تسلیم رفته رفته به رجز تبدیل شود قهرمانی ِ زنجیر دار و هزینه یی در اصالت نرگسپوش انسان است . تبعیدی شاعره نیست که از حریراندوه ، گل عروس بسازد شعر است شعری که در تخیُل جا نیا ن د ر بازارجهانی هُنر ا یجاد می شود . * * * تبعیدی نه عقابست نه ققنوس هزار ترنم نه قفسی خالی برای تزیین دیوارهمسایه پرواز است پروازی پر از ابهام بالاتر از دشنه و دروغ و دشنام شیرین تر از توهین و تنهایی ِ شباهنگام نه گلچین شهامتست نه سفسطه ی جُبن مُجرمیست که از نقد آواز حق السکوتی برای خاموشی نپرداخته است !
* * * تبعیدی افتابی از جنس بیضی نیست که گرفته شود که بمیرد شعورمارپیچی ست برای نشر سپیده دم .
* * * من ، در من ِ خود ، تبـعــــــیدی نیستم دامنه ی مُستقل تبعــید م که تبعید یان در من نماز شک وشگفتن می خوانند من دوزخی نیستم نایره ی ِ درز ِ دوزخم که شیفتگان خر و خصم و خورشید در من میسوزند من چیستم مُضحکه ی بر دکـــترین ِ پایانۀ دشــــنام نارنجی بر رُکشاخه ی رکلام من ! کیستم ؟ روغنی در چراغ قهوه ای کهکــشان گردنی در حلقه ی موج موج پرنیان باز پرداخت ا شتباه در مشت ِ سالیان
رسم رسوایی برستاره ی شاهــان ...
* * * چیستم ؟ شبیه به مرگ - شبنم - کیستم ؟ بزرگتر از ادراک ِ - غم - کجاستم ؟ در سکوتسار بی احساس و بی - آدم -
پس مرا مخوان دوبار از آدم ، - کم - چون هیچم هیچم هیچم و از هیچ نیز " چیزی کم " ! ! ؟ م . فرهود جنوری دوهزار وچهار
|
