|
انجنـیـر خلیـل الله روًوفـی درمـرگ شـاعـر شـیرین کـلام وغـرلسرای بلنـد مرتبت کشـورم
رازق فانی صدائی تا ابدیت خبرمـرگ تو فـانی عـزیز درد سـنگینی بود که زسوگـش شب شعـروغـزل هم نفسـانت به عـزای شب بدرود مبـدل گردید غـزل ازقـالب تصویر فرو ریخت به خاک عـشق ازجوشـش مستانه نشست بزم آیینه شکست مرگ تو ضایعـه یی بود دراقلیـم هـنــــر که بدیلـش به بهای ابدیت پیوسـت
آرمان تو درآفاق سخـن خامهً آزادی بود که زاندوه وغـم ملت خونیــن جگــــرت با همه واقعیـت تلخ سخـنهـــــا میـگفــت قصه های شـب تنهائی خودرا، همه شب یک بیک با مه وپرویـن وثریا میگفــت.
رنج غـربت بتو فانی چقـدر سـنگین بود! که ازان ساحـل تبعیـدی دور خاطرات « گذربارانه » یاد ویرانی کـابـل غـم بی نانی مردم رگ رگ جان ترا می فـرسود عـشق میهـن بتو چون مهـربزرگ مادر ازازل تا به ابـد شـیریـن بـــود.
مگر امروز دریغا که دگـــــر! آنهمه جذبهً فـریاد تو دربسترخاک دگران تا به میعاد قیـامت چهــره برخاک کشیــد نه چومیعـــاد خمــوشـانه وخواب ابـدی بلکه نامت به بلنــدای زمان زنده وسـبز بجا خواهـد بود.
این توبودی که صدایت زسر دارعدالت برمیخاست دین فـروشـان وتبـه کاران را تو به محکومییت تاریخ فـرا میخواندی وبه حکـام فـرورفته به ذلت ازسرخشـم صدا میکردی ، میگفتی : « چه خجالت زده صبحـی! چه دروغـین شـفـقی! آسمان دامن خونیـن دارد کس نداند که دران آبی دور درپس پردهً ابر برسرنورفـروشان چه بلا آمده است کس به مهتــاب تجاوز کرده، یا که خورشـیـد به انبوه شهیـدان پیوست ».
آری این ملک همان است وهمــــــان که تو ازدرد تن زخمی وصـد پارهً آن با هــزاران غـزل تلخ سخـن ها گـفتی این همان ملک که دسـتان تمدن کـش تاراجـگران سـالها شـد که به رگبارسـتم یکسره ویرانش کرد گل وگلدسته وتاک وچمـنش را همه درآتش سوخت سرنوشـتش همه گاه بسـته بدست دگران ملتـش زار وپریشـان وبحالش دل ووجدان کسـی، ازامیران وسلاطین و وطن بابا ها ابداً هیچ نسوخت.
شـفق کاذب این کشـورماتم زده گان همه جا جلـــوهً رنگ است وفـریب همــــــه جا واژهً درد است ودروغ یاد خورشـیـد بخیـر! که درین بادیه یی خـفـتـه به خاکسـتر وخون شـفق صادق صبحی ندمیـد ست هـنوز.
کـسـل ــ جــرمنی جـولای 2007
|
