ژنرال دیوید پترائوس به عنوان سیاسی ترین افسر پنتاگون اكنون در فرماندهی مركزی ارتش امریكا (cent com) باید بر مأموریت ناتو در افغانستان نظارت داشته باشد.
جایی كه به قول خود او سیاست ها در مسیر غلطی طراحی شده است. به همین نسبت نیز بعد از پذیرش مسئولیت جدید اقرار كرد كه با چالش های عمیقی در این باره روبه روست و تمام ذهن خود را معطوف كرده است كه باید از چه نوع استراتژی در افغانستان و پاكستان استفاده كند.
بنابراین سؤال جدی این است كه این افسر وفادار بوش در چند ماه باقیمانده چه كاری انجام خواهد داد. علی رغم این كه برخی كارشناسان معتقدند پترائوس دچار اشتباهات فاحشی در جنگ عراق شد، بوش و برخی از سران كاخ سفید او را فردی می دانند كه عملیات نظامی عراق را به كل دگرگون كرد و حملات شورشیان را تا حدی مهار كرد.
در چنین شرایطی نومحافظه كاران كه فشارهای سنگینی را بابت اوضاع درهم ریخته افغانستان حس می كنند، پترائوس را همانند جواب سؤال های خود می بینند و به او روی آورده اند. اما پترائوس به این علت مورد توجه سران امریكایی برای نشستن بر سمت فرماندهی مركزی ارتش امریكا قرار گرفت كه به خوبی با دكترین ضدشورش امریكا هماهنگ است.
این ایده چیزی است كه به باور جمهوریخواهان می تواند برای افغانستان كارایی داشته باشد. اما مشكل اینجاست كه اینها همگی فعلاً در حد ایده مطرح شده اند و هنوز در عمل به اثبات نرسیده اند.
موقعیت كنونی افغانستان این مسئله را برای خود افغان ها به وجود آورده كه: «این كشور بیش از خارجی ها نیازمند سربازان داخلی خود است و اكنون این نفرت و دشمنی تاریخی افغان ها نسبت به خارجی ها است كه در قالب دشمنی پشتون ها كه حامیان اصلی طالبان هستند، رخ می نماید.»
با این حال پنتاگون اصرار دارد سیاستی كه در عراق اجرا شد در افغانستان پاسخ خواهد داد. از اجزای این سیاست به كارگیری عناصری مشابه شوراهای بیداری است. این تاكتیك به این ترتیب است كه با استفاده از نیروهای محلی و قرار دادن سلاح در اختیار آنان و البته با نظارت امریكا و یا دولت، با شورشیان مبارزه می شود. این شیوه مبارزه در افغانستان پیش از این نیز وجود داشته است.
دردهه ،۱۹۸۰ ارتش شوروی بسیار از چنین شیوه ای در افغانستان بهره برد. اما پترائوس نباید فراموش كند كه ضرب المثلی قدیمی در افغانستان وجود دارد كه می گوید: یك افغان را می توان كرایه كرد اما نمی توان خرید. در حالی كه فضای دومناقشه عراق و افغانستان، تفاوت های بسیاری با هم دارند، عناصر بنیادین بسیاری هم هستند كه آنها را از هم جدا می كنند.
در عراق امریكایی ها خود تصدی امنیت را همراه با سربازان این كشور برعهده داشتند. این نوع سیاست باعث شد اندك اندك امریكایی ها مجبور به واگذاری اداره امنیت شهرها و استان های مختلف عراق به نیروهای عراقی شوند.
در حال حاضر بوش در عراق تنها شده است زیرا اكنون كشورهای جهان به این اعتقاد رسیده اند كه این مشكل، مشكل واشنگتن است و خود باید آن را حل كنید. نتیجه این تنها ماندن نیز فقط یك چیز است و آن این كه دولت امریكا نتوانست از شكست در عراق بگریزد اما این وضعیت در افغانستان وجود ندارد و می توان نیروهای چندملیتی را در آن مشاهده كرد.
لذا حال كه پترائوس فرماندهی مركزی ارتش امریكا را برعهده گرفته است، برخی از شركای ناتو برای نگه داشتن نیروهای خود در افغانستان به وادی شك و تردید افتاده اند. ضمن آن كه انتخابات ریاست جمهوری امریكا هم دخالت زیادی در این نوع اختلاف و تردید در مناقشه افغانستان داشته است.
تفاوت بین عملیات عراق و افغانستان، بار مالی بحران است. عراق تنها برای امسال خود انتظار دارد بابت نفت صادراتی اش ۸۰ میلیارد دلار دریافت كند. اما این در حالی است كه كل بودجه افغانستان تنها به ۱ میلیارد دلار می رسد. به همین جهت عراق كه در حال حاضر ۳۰۰ هزار نیروی نظامی دارد، با خوشحالی اعلام كرده است توان پذیرش ۷۲ هزار نیروی دیگر را هم دارد و در كنار آن در پی خرید تجهیزات و سلاح های مدرن است. با این اوصاف ژنرال دیوید پترائوس كه مدعی تغییراتی اساسی در افغانستان است راه دیگری جز عبور از سیاست یكجانبه گرایی بوش ندارد.