در گزارش های تازه سازمان ملل، افغانستان، بزرگترین كانون نقض حقوق انسانی نام گرفته است اما وقتی از نقض حقوق بشر در این سرزمین جنگزده سخن به میان می آید همه نگاه ها به سمت شورشیان طالبان می رود.
درست است كه طالبان گروهی با تاریك ترین تفكر درباره انسان و حقوق اوست اما در داستان غم انگیز نقض حقوق بشر افغانستان این گروه یك پایه از تعدی ها است، پایه های دیگر مظالمی كه بر مردم این سرزمین می رود ـ طبق اسناد خود سازمان ملل ـ دولت ها و مجامع بین المللی هستند كه با مأموریت بازگرداندن صلح و آبادی به این نقطه آسیا گام نهاده اند.
خبرهایی كه در روزهای اخیر مطبوعات كابل از توزیع اغذیه و خوراكی های تاریخ مصرف گذشته در میان كودكان و یا داروهای فاسد میان بیماران منتشر كردند تنها یك گوشه از هزاران مرارتی است كه این ملت تحت اشغال هر روز متحمل می شود.
فاجعه غیر قابل جبران این مرز وبوم در گزارش سازمان های امدادی عیان شده و آن بریدن رشته های امید مردم افغان است كه پس از نزدیك ۳دهه آوارگی و بی خانمانی، چراغ زندگی را در وطن خود روشن كرده بودند. هیچ ضربه ای به دولت كرزی و شركای داخل و خارج او از این شدیدتر نیست كه ادامه زندگی و تحمل اوضاع برای كابل نشینان همانند بسیاری از نقاط این كشور، ناممكن شده است.
به گفته افغان هایی كه طرف گفت وگوی این گزارشگران بوده اند امروز مخرب تر از سرایت عملیات انتحاری به پایتخت، ماجرای لجام گسیختگی جنگ و خارج شدن حملات ناتو از موازین اخلاقی و انسانی است، به نحوی كه جنگ افزار ها و هواپیماهای ناتو به راحتی شهروندان و غیر نظامیان را هدف می گیرند. واقعیت این است كه با افزایش شكست ها وگسترش موج ناامیدی، رفتارنظامیان خارجی و صلح بانان نیز از مدار اعتدال و اخلاق خارج می شود. به گفته شاهدان عینی، در این حمله ها بیشتر زنان و كودكان كشته و زخمی شده اند. آخرین حملات هوایی و زمینی نیروهای امریكایی به خوست و غزنی ده ها خانه را ویران كرد. ناظران افغان می گویند، ابعاد جنگ به اندازه ای از مدار انسانی خارج شده كه ساكنان شرق و جنوب شرق این كشور تفاوتی میان حملات امریكا و طالبان قائل نیستند. نكته قابل تأمل این است كه هواپیماهای امریكایی در دور جدید از عملیات های خود اغلب روستاهای این كشور را هدف قرار می دهند. تصویر های خانه های گلی روستاهای ایالت غزنی و خوست به اندازه كافی گویای عمق این فاجعه است. با اصابت اولین موشك ها و راكت ها همه این خانه های گلی بر سر ساكنان فقیر آن فرو می ریزد. طبق تازه ترین گزارش سازمان بین المللی مهاجرت (IOM) در سال ۲۰۰۸ هزاران تن از روستائیان، یا زیر بمباران هواپیماهای امریكا و ناتو دفن شده اند یا آنكه خانه و كاشانه خویش را ترك كرده اند. در گزارش این سازمان تأكید شده است كه برای آوارگانی كه از كمند حملات امریكا می گریزند هیچ نقطه افغانستان امن نیست.
گزارش دیده بان حقوق بشر به اندازه كافی گویای این حقیقت تلخ است. این گزارش می گوید: نیروهای امریكایی، پس از حمله انتحاری در حالی كه از محل دور می شدند، تا فاصله تقریبی ۶ مایل، رهگذران و خودروهای اطراف را به رگبار بستند. سران ارتش امریكا بارها به این حملات اقرار كرده و حتی قول متوقف ساختن آن را داده اند اما حامد كرزی اولین كسی است كه می گوید پنتاگون در این باره او را فریب داده است. حامد كرزی در ماه های اخیر برای فرونشاندن خشم هزاران افغانی كه از حمله های بی امان جنگنده ها و موشك به تنگ آمده اند ناگزیر شد حتی در چند تشییع جنازه قربانیان كه اغلب زن و كودك هستند شركت كند و بارها در سوگ مرگ غیرنظامیان كشورش به گریه افتاد. رئیس جمهور افغانستان كه گویی پیش بینی چنین روزی را نمی كرد در یكی از نطق هایش حتی گفت اگر سلاحی در دست داشت آن را به سوی جنگنده هایی كه بمب بر سر كودكان و زنان افغان می ریزند نشانه می رفت اما جنگ افغانستان بر همان مدار بیرحمی و قساوت گذشته پیش می رود و هیچ تغییری در تاكتیك ژنرال های چند ستاره پنتاگون و ناتو به وجود نیامده است.

س. ح