|
فرید سیاوش
که پُرپُر میپَرند که خُرخُر میخرند که چارچار میچرند که باربار میبرند که داردار میدرند که زاززار میزرند
هر چرخش انفجاری، سونامی خونین را در دنباله داشته فشار قوچارمعلوم آن چند دنده از قبرغه اسکلیت تکامل مجهول ما را شکسته است. اگرروباه خیال کرزی کرگدن میزاید، در سوی دیگر این گیر و دار سیاسی، ققنوس پر و بال باخته در «ثورین!» روشنفکر، میان لوش و لای چوچه میدهد، سردارانی از قبیله روشنفکرکه با واقعیت های جامعۀ ما چشم پتکان دارند،انفجار بودا و انفلاق جنوب را نادیده گرفته با خبر های خوشی از« شانزه لیزه » کمر بسته اند تا محموله متافزیک حضور از پشت دیالکتیک روشنگری عبور کرده و به ایستگاه بوطیقای ارسطو درنگ نماید تا آرمان های طبقاتی پاریسینه را کابلینه نمایند و عجب نیست که میتوانند! محموله رابا کراچی دستی قرن شانزدهمی از پل لرزانک کابل و کوتل تیره ،تیر کنند. خوب خبر دارند که ناف شان در رفت و آمد کوتل سالنگ دوبار رفته و تا هنوز بجا نشده است.غافل از اینکه ناف کش دیگری در کابل برایشان سنگر گرفته است. دهن ها در شفقداغ مثل خورجین است زبان ها غرق نفرین است قفس ها مست پروین است نمیدانی که در پشت کدو آوازه اش این است نمیدانی که در شرح شما شاهنشه مسکین است نمیدانی که آمد آمد ِ بلبل که رفتن رفتن ِ سنبل به ولا که زکابل می کشد صد غنچه بابل ها که اینهم شرط ِ آمین است .
|
