فاروق فردا

غزل

زما دژوند غزلي يو انعام دچا دميني دي
ته وايي شراب دي دا زما دزړګي ويني دي
څومره چي در ګورمه له تانه غزل جوړه شي
ته غزل غزله يي ستا سترګي غزليني دي
ګوره چي دشعر هر يو توري زما دمشكو شو
دا چي توري توري آشنا ستا زلفي مشكيني دي
زه دښكليو ښكليو له كتلو الهام اخلمه
شيخ ته او ملاته زما خبري تكي سپيني دي
څومره ديره شوي زما دخيال په بڼ كي پيغلي دي
دا دجنت حوري كه دپوري كلي لوڼي دي
ښكلي دسپرليو خپل دكلي فردا پيژني
ښه يي په سرونو نښي كړي شني پړوني دي
 

مسكو
2004

غزل

سم كوربانه شول،ميلمانه كلي كي
لكه چي نشته بيلتانه كلي كي
څو چي (ته) (زه) او (زه) (ته) نه شو سره
يو نيم به هم نه يو درانه كلي كي
د يو و بل په ژبه نه پوهيږو
څو مره ډير شوي دي كاڼه كلي كي
سترګي له سترګو څخه نه شرميږي
پراته په سترګو دي باڼه كلي كي
دمنزل لاره وركه كړي مونږه
مړه څراغونه دي،راڼه كلي كي
ولي جرګي او مركي نه كيږي
لكه چي نشته پښتانه كلي كي
فاروق فردا
مسكو
2004

دځنګل جنازه

دا راټول شوي لوږي
پر خپلو ستړو اوږو
غواړي زموږ دکليوالو دځنګل جنازه چيري ويسي؟
دتورو وريځو شاته
هلته چي ستوري دسپوږمي کاله کي
نور دځنګل دشينکي ونو دشنو پاڼو شنه بويونه اوريدلي نه شي.
اسمان نو چاته خپل لمن غوړوي؟.
دا لمر ليداي شي که نه؟
په خپلو سپينو وړانګو
دکومي ميني پسي ساندي بولي؟
توتکي زيري دسپرلي راکوي،
خو لا په شونډو کي يي
مات شوي نه دي دسکوت مهرونه
 

 هينداره

ستا دنظر سيوري كي،
لكه هينداره زه په نورو باندي
وړانګي ويشم.
خوبي له تا نه
يو شمال يمه چي
دماتي شوي آييني
له تيرو غاړو سره سرجنګوي.
او دخپل ځان دژوبلو ژوبلو وينو
دفواره وو ننداري ته ناست وي.
مسكو

چنګاښ ۲۰۰۴
  

راشه زما کلي ته

راشه زما کلي ته
واوره په خپلو غوږو
زما دمتينو کليوالو دغرور سندري.
که دي غوږونه کاڼه شوي نه وي
زمادکلي په جګړو کي دټوپک په ډزو.
راشه زما کلي ته!
سپيني کوترو په بامونړ زموږ لوبي کوي
ته دکوترو له غمبرونو نه به وپوهيږي
چي په جګره باندي پوهيږي
زما ساده ساده دکلي خلک.
راشه زما کلي ته !
زه به دي بوځمه دکلي يتيمانو کره
چي شپه او ورځ د دروازي لاري په سترګو څاري
دخپلي ځواني کونډي مور غيږه کي
راتګ دپلار ته انتظار باسي.
پلار يي راځي؟
تا نه تپوس کوي يتيمي سترګي.
تاته دهغو ماشومانو سري خوږي سترګي الهام درکوي
که چيري سترګي دي ړندي نه وي او ويي ويني.
هلته زموږ کلي کي
ته به دجنګ په رښتياني معني ښه وپوهيږي.
راشه زما کلي ته!
زه به دي بوځم دسپين سري نړيدلي کور ته
چي يوه ورځ يي ديوالونه او بامونه جوړ وو
او بليدله هره شپه يي دخوښيو نغري.
ځوي به يي ناست و دچرګي غاړه کي
کولي لوبي له بچو سره نغري په څنډه.
هغه بوډي به دلمسو او دخپل ځوي په خنداګانو يادوله دځواني وختونه .
هغي دځوي او دلمسيانو له خنداوو سره
لاس به يي يوړله ګريوانه او شکرونه ايستل.
نن هغه کور هغسي نه دي لکه څنګه چي وو
اوس يوه تشه کنډواله ده اوبس
له هغه کور نه ټول مړه شوي دچنګونو په اور
يوازي پاته ده سپين سري بوډي
تل ويني ژاړي او دهغو نړيدلو ديوالونو زيارتونه کوي.
ته به بي کسي او زړي بوډي ته څه ووايي؟
دزړي ښځي جنګ وهلي احساس
ستا په احساس به څه اغيزه وکړي ؟
ته ووايه.
راشه زموږ کلي ته!
زه به دي بوځمه غونډي دشهيدانو ته دخپل دکلي
هلته په خپلو سترګو وګوره چي رپي بيرغونه پر قبرونو باندي
دبيرغونو درپا غږونه،
اوروي زموږ دکليوالو دغرور سندري.
ته به دهغو سرو رپاندو بيرغونو نه چي نه يي شي شميرلي په دي وپوهيږي،
چي دلته څوک دي دجګړو مينان
او دلته څوک څوک سولي ته لار باسي؟
راشه زموږ کلي ته!
هلته به وويني يوازي دباروتو او لوګليو هغه شنه بويونه
چي دجګړو له ورځو پاتي دي لا.
راشه زموږ کلي ته!
زموږ دکلي کروندي له سره شني شولي بيا
زموږ دکلي دګل ولو هغه وچ بوټي بيا شنه شول او غوټي يي کړي.
زموږ دکلي جنګ وهلي وني،
بيا پسرلي غوندي شني پاڼي کوي.
راشه زموږ کلي ته!
وګوره خلک له جګړو نه ويره هيڅ نه لري
خو دجګړو له اور او نوم ځيني دوي کرکه کوي
نه غواړي وريت شي انسانان ددي جګړو په اور کي
ځکه دجنګ له شنه لوګي څخه تيريږي
ځي دسولي په لور.
راشه زموږ کلي ته!
زموږ دکلي پيغلي بيا وهي موجونه دګلڅانګو په څير
نور نو دمرګ او ژوبلي ويره يي په زرو کي نشته.
دا به وي تل همداسي،
که چيري ته ګوته ماشي پوري بيا ونه تړي.