|
باز مهمان شقاق شده شبسال دگر
ما شاید هنوز در خوابی از جنس پیشا دونکیشوتی ، رویا ها را برای تداوم کابوسهای تازه و سالهای نوین ذخیره میکنیم ، و یا شاید از درون لاک ها و کابوس ها به نیابت دونکیشوتی از سلالۀ یابوسواران دیجیتالی ،خویشتن را بروی راز و رمز نقاشی های آب شده ، لحظه وار افراشته ایم . ما شاید واژه هایی باشیم برای مصرف شدن مجدد در شمس النهار ، شایدمقولاتی باشیم برای خط خوردن مجدد در خطوط سراج الاخبار ، شاید مصرعی طنز آمیزی باشیم در حدیقه یا هفت پیکر ،مرثیه ای باشیم در ایلیاد یا هملت ، ما شاید در آگاهی ِ لحظه و سال مستقر نیستیم، بل این سال است که در بیگانگی ما پیوسته جاریست.ما سال را نمیکاویم بل سال است که ما را میکاود ...... شاید صدایی باشیم در حنجرۀ سیمرغ ، سیمرغی که سالهاست خودرا از قاف و البرز ناپدید ساخته است ، شاید لحنی باشیم در منقار ققنوس ، ققنوسی که سالهاست خودرا در آتش بی برگشت آتش زده است. از اینروست که سال ما تداوم سال های شقایقی و باروتی است ، سالی است پر از گرسنگی و زمستان ، خالی از فواره و بهاران . صدا هایت را دوباره پرسی کن زبانت را در متن های مؤلد و پر لحن ، بجوشان نقبی بزن بخویش از خود به خویش گذر کن بال سیمرغ را در کوچه های خاموشی و خفاشی آتش زن منقار ققنوس را پیش از سلام به گلهای خشخاش سمبول زیبایی و صداقت و تفاوت کن چرا نشسته ای ؟ شاید فکر میکنی که برای دوباره ایستادن ، به چیز های بیرونی منجمله عصای کلاسیک یا پسا مدرن ضرورت داری ؟ نه ! برخیز که خودت بهترین متکای درونی خویشتن خویش هستی ، بر پهنای خشک خاکستر بخوان بیاد بیاور ترانۀ سبز نیلوفر
هیات تحریر زندگی
|
