‎
 

حکیم نظامی گنجوی

حــــدیث کــــودکــــی و خــــودپرستــــی
رهــا کن، کان خماری بود و مستی
چو عمر از سی گذشت و یا که از بیست

نمی شاید دگر چون غافلان زیست
نشــــاط عمــــر باشــــد تـــا چهـــل ســال
چهــل رفتــه فــرو ریزد پـر و بال
پــــس از پنجـــــه نباشــــــد تنـــدرستــــی
بصر کنـــدی پذیرد پـــای سســـتی
چــــو شصت آمد، نشســـت آمـــد پدیـــدار
چــو هفتــاد آمـد افتــاد آلت از کـار
بــــه هشتـــاد و نــــود چــون در رسیــدی
بسا سختی که از گیـــتی کشیـــدی
از آنجـــا گـــر بـــه صـــد منــزل رسانــی
بود مرگی بــه صورت زندگـــانی
........