|
يكى از نوابغ فلسفه كه به
حق مى توان او را فيلسوفى مولف در قرن بيستم ناميد «لودويگ
ويتگنشتاين» است. نابغه اى كه در مدت زندگانى اش دو دوره
فلسفى متفاوت را پشت سر گذاشت و آثارش در فلسفه زبانى و
تحليلى تاثيرات عميقى در ميان فيلسوفان هم عصر و بعد از
خودش به وجود آورد. ويتگنشتاين در 1889 در وين چشم به جهان
گشود و در سال 1908 به انگلستان رفت تا دانشجوى بخش مهندسى
دانشگاه منچستر شود. در آنجا به تحقيق در علوم هوانوردى
پرداخت اما مطالعه رياضى لازم براى آن تحقيق باعث شد به
مبانى رياضيات علاقه مند شود. در سال 1911 به كمبريج آمد
تا زير نظر «راسل» مبانى رياضيات بياموزد و همانجا تحت
تاثير او به فلسفه روى آورد. اولين مقاله فلسفى او را كه
«راسل» خواند شكى برايش نماند كه با نابغه اى روبه رو است.
ويتگنشتاين در طول زندگى اش فقط يك كتاب خود را به چاپ
رساند و آن هم «رساله منطقى- فلسفى» بود. او اين كتاب را
پس از چند سال يادداشت بردارى در آگوست 1918 يعنى هنگامى
كه در ارتش اتريش خدمت مى كرد به پايان رساند و در نوامبر
همان سال كه به اسارت نيرو هاى ايتاليايى در آمد دست نويس
آن را به همراه خود به اردوگاه اسرا برد و بعداً از آنجا
براى «راسل» فرستاد. متن آلمانى كتاب او در سال 1921 و
ترجمه انگليسى آن كه به پيشنهاد «مور» نام لاتينى بر آن
نهادند در سال 1922 به چاپ رسيد. او معتقد بود كه اين كتاب
راه حلى پايانى براى مسائل فلسفى است بدين لحاظ بعد از
انتشارش به مدت ۸ سال از فعاليت هاى آكادميك كناره گرفت و
مابين سال هاى 1920 تا 1926 در روستاهاى دور دست اتريش به
تدريس در دبستان پرداخت. در سال 1929 او تصميم گرفت به
«كمبريج» بازگردد و مصمم شد تقاضاى دكترا از كمبريج كند و
«رساله منطقى- فلسفى» را كه شهرت جهانى پيدا كرده بود به
عنوان تزش معرفى كرد. «راسل» و «مور» از او امتحان شفاهى
گرفتند و «مور» چنين گزارش داد: «نظر شخصى من اين است كه
تز آقاى ويتگنشتاين اثرى نبوغ آميز است و هر چه كه باشد
يقيناًَ مطابق سطح لازم براى دكتراى فلسفه كمبريج است.»
از همان سال 1929 او شروع به رد نتايج كتاب «رساله» كرد و
بيش از ۲۵ سال برسر كتاب دومش كاركرد و نهايتاً موضع جديدى
را اتخاذ كرد كه در كتاب «پژوهش هاى فلسفى» كه بعد از مرگش
منتشر شد انعكاس يافت. اثرى كه به تصديق بسيارى از صاحب
نظران يكى از مهمترين و تاثير گذارترين آثار فلسفى قرن
بيستم است. بدين ترتيب بايد گفت «ويتگنشتاين» يگانه
فيلسوفى است كه دو بار در انديشه فلسفى انقلاب به پا كرده
است.
او در «رساله» (ويتگنشتاين متقدم) معتقد بود هدف فلسفه
توضيح منطقى انديشه است و در پژوهش هاى فلسفى -(ويتگنشتاين
متاخر) بر اين باور بود فلسفه نبردى بر عليه سرگردانى
هوشمند ما به وسيله زبان است.
• ويتگنشتاين متقدم
آموزه هاى ويتگنشتاين در «رساله منطقى- فلسفى» پژواكى از
نظريه «اتميسم منطقى» راسل است كه پوزيتيويست هاى منطقى و
ديگر پيروان تحليل زبانى در اين دوره را تحت تاثير قرار
دارد.
قصد «راسل» از گزينش «منطقى» تحكيم اين موضع بود كه از
طريق تحليل مى توان حقايقى بنيادى درباره چگونگى كاركرد هر
زبانى را كشف كرد و اين كشف هم به نوبه خود ساختار بنيادى
آنچه را كه زبان به قصد توصيفش به كار مى رود نشان خواهد
داد؛ و مقصود او از كلمه اتميسم اين بود كه ماهيت ذره اى
نتايج را برجسته سازد. ويتگنشتاين در «رساله» هدف خود را
قرار دادن حدى براى ابراز تفكرات و حل مسائل فلسفى از طريق
فهم صحيح زبان معرفى مى كند.غرض او از مسائل فلسفى، مسائلى
نظير رابطه ميان زبان و واقعيت، ماهيت منطق، مفهوم عدد،
عليت و استقرا و پرسش هاى مربوط به امور اخلاقى، دين و
زندگى بود.از ديدگاه ويتگنشتاين متقدم آنچه قابل بيان كردن
است معادل آن چيزى است كه انديشيدن درباره آن امكان پذير
است در نتيجه با درك منطق زبان امكان حل مسائلى كه ناشى از
عدم فهم صحيح زبان است فراهم مى آيد. آموزه هاى رساله را
مى توان در پنج اصل صورت بندى كرد:
۱- زبان از قضاياى پيچيده اى تشكيل شده است كه مى تواند از
طريق تحليل به قضاياى كمتر پيچيده تجزيه شود تا در نهايت
به قضاياى بنيادى يا ساده برسيم.
در واقع زبان بايد درپى تحليل به عناصرى نهايى تجزيه شود
كه ديگر به اجزاى سازنده كوچك ترى تجزيه پذير نيستند. در
اين حالت زبان مشتمل بر قضاياى بنيادى است كه تصوير
واقعيتند و ادات منطقى آنها را به هم وصل مى كند تا قضاياى
مركب را پديد آورند.
در بند ۲۲/۴ رساله آمده است «يك قضيه بنيادى شامل نام
هاست، اين قضيه شبكه اى يا رشته اى از نام هاست» و در
توضيح اسم در بند ۲۰۳/۳ مى نويسد: «يك نام يعنى شى، شى
معنى آن است». بنابراين قضاياى بنيادى، تركيبى از زنجيره
هايى از نام ها هستند كه به مفهومى دقيقاً منطقى درك مى
شوند و تمام قضاياى معنى دار ديگر با اين قضاياى بنيادى
ساخته مى شوند. قضاياى بنيادى به لحاظ تشبيه با شيمى،
قضاياى اتمى هستند و قضاياى مركب، قضاياى مولكولى.
۲- متناظر با اصل اول، جهان هم از واقعيات پيچيده اى تشكيل
يافته است كه مى توان از طريق تحليل در نهايت به واقعيات
اتمى ساده آن برسيم كه جهان كليتى از اين واقعيات ساده
است.
وقتى زبان بايد در پى تحليل به عناصر نهايى تجزيه شود كه
به اجزاى سازنده كوچك تر قابل تجزيه نيست، چون زبان
بازنمايى واقعيت است پس جهان هم بايد متشكل از امورى واقعى
باشد كه به تمامى بسيط اند. در سطح زبانى قضاياى اتمى ساده
ترين احكامى هستند كه مى توان درباره جهان صادر كرد و
واقعيت هاى اتمى مركب از اشياى ساده اند (همانند قضيه
بنيادى كه مركب از اسم هاست و اسم يعنى شى)كه مى توانند به
مفهوم دقيقاً منطقى درك شوند. كه اصل بعد جمع اصل يك و دو
است.
۳- ماهيت زبان نيازمند قضاياى بنيادى است و قضاياى بنيادى
يا اتمى به لحاظ منطقى واقعيات اتمى را تصوير مى كند.اين
نظريه كه به «نظريه تصويرى معنا» شناخته مى شود، جان كتاب
رساله منطقى- فلسفى است. برطبق اين نظريه، زبان تصوير
واقعيت است و واقعيات در زبان منعكس مى شوند به عبارت ديگر
ساختار زبان ساختار جهان را باز مى تابد. ويتگنشتاين در
دوره متقدمش جهان را متشكل از اشيايى بسيط، مجزا و بدون
تغيير مى داند كه تنها روابط ميان آنها دستخوش تغيير مى
شود و وضع و حالت هاى تازه اى پديد مى آيد. اين وضع و حال
ها (States Of Affairs) زمينه ساز ايجاد امور واقع مى شوند
كه جهان از آنها به وجود مى آيد. از ديدگاه او ميان جهان و
زبان تناظرى يك به يك حاكم است يعنى اتم ها يا اشياى بسيط
سازنده عالم، به وسيله نام ها و اسم ها در زبان بيان مى
شوند و وضع و حال ها در قالب قضاياى بنيادى يا اتمى؛ توصيف
امور واقع نيز به وسيله قضاياى مركب صورت مى گيرد كه از به
هم پيوستن قضاياى بنيادى پديد مى آيند. در نتيجه از ديدگاه
او جهان عبارت است از وضع و حال هاى موجود. پس مى توان
ديدگاه ويتگنشتاين متقدم را اينگونه نشان داد كه امور واقع
همان قضاياى مركب، وضع و حال ها قضاياى بنيادى و اشياى
بسيط همان اسم ها هستند.
۴- برطبق نظريه تصويرى معنا تنها قضايايى كه واقعيات را
تصوير مى كنند يعنى قضاياى علمى معنا دار هستند.
ويتگنشتاين در بند ۵۳/۶ رساله مى نويسد: «روش درست در
فلسفه در واقع چنين خواهد بود چيزى نگويى مگر آنچه كه بشود
گفت يعنى قضاياى علم طبيعى، يعنى چيزى كه هيچ ربطى به
فلسفه ندارد و هر گاه كه كسى بخواهد چيزى ما بعد الطبيعى
بگويد برايش اثبات كنى كه نتوانسته به برخى علائم در
قضايايش معنى بدهد هرچند كه اين كار آن فرد را راضى نخواهد
كرد، اين روش تنها روش اكيداً درست است.»
بنابراين در نزد ويتگنشتاين روش صحيح در فلسفه اثبات اين
معنى است كه هر قضيه متافيزيكى خاص، بى معنى است. البته او
بعداً نظريه معنى دارى خود در «رساله» را نقد كرد و از آن
دست كشيد. البته نظريه معنى دارى او دنباله منطقى همان
اصول پيش است.
5- قضاياى متافيزيكى، اخلاقى و الهياتى
اظهاراتى هستند كه به لحاظ تجربى قابل شناخت نيستند چون
اين قضايا، ارتباطى با آنچه كه مى توان تجربه كرد ندارد.
ويتگنشتاين براين باور بود كه رساله منطقى- فلسفى از طريق
آنچه كه درباره زبان و جهان بيان كرده است اخلاق و دين را
به منزله امورى كه تنها مى توانند خود را ظاهر سازند و
نمايش دهند اما توصيف پذير نيستند، روشن ساخته است. از
ديدگاه او اخلاق و الهيات امورى هستند كه نمى توان بيانشان
كرد. آنها خود را آشكار مى سازند و در واقع امر راز آميز
هستند. در بند ۴۲/۶ از رساله مى نويسد: «بنابراين ممكن
نيست كه قضاياى اخلاقى وجود داشته باشند، قضايا نمى توانند
چيزى را كه والاتر است ابراز كنند» و در بند ۴۲۱/۶ مى
گويد: «آشكار است كه نمى توان اخلاقيات را به زبان آورد.
اخلاقيات متعالى هستند» همچنين در بند ۰۰۳/۴ رساله آمده
است: «غالب قضايا و پرسش هايى كه در آثار فلسفى ديده مى
شوند، كاذب نيستند، بلكه بى معنى هستند. بنابراين ما به
پرسش هايى از اين دست نمى توانيم پاسخ دهيم بلكه تنها مى
توانيم اثبات كنيم كه بى معنى هستند و تعجب آور نيست كه
عميق ترين مسائل فى الواقع اصلاً مسئله نيستند.»
• ويتگنشتاين متاخر
ويتگنشتاين در دوره دوم فلسفى خود بر اين باور بود كه برخى
از ديدگاه هاى «رساله» اشتباه است. نقد او از «رساله» منجر
به اصول جديدى شد كه در كتاب «پژوهش هاى فلسفى» منعكس شد.
او در اين كتاب نظريه تصويرى معنا را مورد انتقاد شديد
قرار مى دهد و آراى خود را از بسيارى لحاظ نقطه مقابل
نظريه اتميسم منطقى مى داند. او توجه خود را به نقشى كه
زبان در شكل دادن به شخصيت آدمى و در تعامل ميان افراد يك
جامعه بازى مى كند، معطوف داشت. از اين جهت كل محتواى
«پژوهش هاى فلسفى» بررسى در باب ماهيت زبان و جامعه و
ارتباطات پيچيده ميان آن دو است. آموزه هاى او در «پژوهش
هاى فلسفى» را مى توان بدين صورت خلاصه بندى كرد:
۱- واژگان به مانند ابزارها هستند. همچنان كه ابزارها براى
كاركردهاى مختلف به كار برده مى شوند، واژه ها يا بيان هاى
زبانى نيز براى كاربردهاى مختلف به كار گرفته مى شوند.
اگرچه برخى قضايا براى تصوير كردن واقعيات استفاده مى شوند
اما برخى ديگر چنين نيستند.
در نظريه اتميسم منطقى زبان واجد نوعى ساختار نهفته ضرورى
و نسبتاً ساده تلقى مى شد كه وظيفه آشكار ساختن آن به عهده
فلسفه است. ويتگنشتاين در حقيقت اين فرضيه را مورد حمله
قرار مى دهد. او در پژوهش هاى فلسفى بر اين اعتقاد است كه
زبان همانند ابزار يا آلتى است كه مى تواند براى مقاصد بى
شمارى استفاده شود. در نتيجه هر تلاشى براى تعيين چگونگى
كاركرد زبان به كمك تنظيم تعداد اندكى از قواعد، به مانند
آن است كه بگوييم ابزارى نظير پيچ گوشتى فقط براى باز كردن
و بستن پيچ كاربرد دارد و از ياد ببريم كه پيچ گوشتى به
خوبى مى تواند در باز كردن در قوطى ها يا چفت كردن پنجره
ها هم به كار مى رود.
او در دوره متقدمش بر اين باور بود كه زبان بايد ساختارى
انعطاف ناپذير داشته باشد و بدون قواعد هيچ زبانى ممكن
نيست. اما در دوره متاخر اين عقيده را ابراز كرد كه قاعده
به صرف خود امرى بى جان است. به مانند كسى كه خط كشى در
دستش است و كاربرد آن را نياموخته باشد. قواعد نمى توانند
كسى را مجبور كنند و حتى نمى توانند او را هدايت كنند مگر
آن كه فرد بداند كه چگونه آنها را به كار برد. شناخت اين
انعطاف پذيرى زبان ويتگنشتاين را به اصل دوم مى رساند.
۲- افراد درگير بازى هاى زبانى مختلفى هستند. مثلاً
دانشمندان درگير بازى زبانى متفاوتى نسبت به الهيون هستند
و معناى قضيه بايد در زمينه آن فهميده شود يعنى برحسب
قواعد بازى اى كه قضيه جزيى از آن است. منظور از بازى
زبانى نوعى فعاليت اجتماعى قاعده مند است كه در آن كاربرد
زبان نقش اساسى دارد. در بند ۷ كتاب «پژوهش هاى فلسفى» مى
نويسد: «كل زبان، شامل زبان و اعمالى را كه در آن بافته
شده است، بازى زبانى مى نامم». و در بند ۲۳ مى گويد:
«منظور او از بازى زبانى در اينجا، برجسته ساختن اين
واقعيت است كه سخن گفتن به زبان بخشى از يك فعاليت يا بخشى
از يك صورت زندگى است».ويتگنشتاين با مثال مشهورش درباره
استاد و وردست در ساختمان سازى، مفهوم بازى زبانى را توضيح
مى دهد. استاد مثلاً فرياد مى زند «نيمه» و وردست بايد يك
«نيمه» بياورد. سخن ويتگنشتاين اين است كه معنى كلمه
«نيمه» را كاربردش در فعاليتى كه استاد و وردست انجام مى
دهند تعيين مى كند. به عبارت ديگر آدمى زبان را در درون يك
جامعه و در جريان آنچه ويتگنشتاين از آن به عنوان «شكل
زندگى» ياد مى كند فرا مى گيرد. معانى واژه ها كاربرد آنها
در حوزه عمل اجتماعى است، مفاهيم نيز كه به وسيله واژه ها
بيان مى شوند در چارچوب «بازى هاى زبانى» و ظرف تعامل
اجتماعى معنا و محتواى خاص خود را مى يابند.
۳- زبان شخصى و خصوصى امكان پذير نيست و در اين خصوص تجارب
شخصى به همان اندازه تجارب بيرونى بى فايده اند.
ويتگنشتاين از مفهوم درد به عنوان مثال خوبى از تجربه
درونى براى ابطال زبان خصوصى استفاده مى كند. او از طريق
بررسى كاربرد زبانى درد نشان مى دهد اين واژه معناى خود را
نه از طريق رجوع به درون بلكه با توجه به محيط پيرامون
پيدا مى كند. از ديدگاه او تجربه هاى شخصى نمى توانند منشا
توليد مفاهيم عمومى و ايجاد زبان مشترك براى تفهيم و تفاهم
ميان آدميان باشند. ويتگنشتاين بر اين باور است كه از طريق
اشاره اى نمى توان زبان را فراگرفت و اگر كسى بخواهد بدين
طريق زبان بياموزد بايد از قبل بر بخشى از زبان، يعنى بازى
زبانى اشاره كردن، احاطه داشته باشد.او تعريف از طريق
اشاره را هم در مورد امور بيرونى و هم در مورد امور درونى
مانند درد صحيح نمى داند و منكر اين بود كه افراد به حالت
درونى و شخصى خود دسترسى مستقيم دارند. مثلاً اگر كسى
بگويد مى دانم درد دارم بى معنى است. (بند ۲۴۶ كتاب پژوهش
هاى فلسفى). او همچنين تاكيد دارد كه اجزاى تشكيل دهنده
انديشه تنها در زمينه شكل زندگى ما به دست مى آيند و فهم
مى شوند. فراگيرى مفاهيم از طريق يادگيرى زبان در درون يك
جامعه معين امكان پذير است. از ديدگاه او قواعد به وسيله
جمع و براساس توافق كسانى كه در يك شكل زندگى با يكديگر
مشترك اند ساخته مى شود و به صورت خصوصى نمى توان از يك
قاعده پيروى كرد. به طورى كه در بند ۳۸۴ كتاب پژوهش هاى
فلسفى مى نويسد: «شما مفهوم درد را وقتى ياد گرفتيد كه
زبان را ياد گرفتيد».
۴- رسالت فلسفه تبيين امور نيست بلكه روشنگرى و توصيف
آنهاست. در واقع فلسفه هدفش يافتن ديدى روشن از وضع امور
است و نه كسب معرفت بيشتر.
در بند ۱۲۶ كتاب پژوهش ها مى نويسد: «فلسفه فقط همه چيز را
پيش روى ما قرار مى دهد و نه چيزى را توضيح مى دهد و نه
چيزى را استنتاج مى كند چون همه چيز آشكارا در معرض ديد
است چيزى براى توضيح نمى ماند».
به اعتقاد او فلسفه يكى از شاخه هاى درونى مقوله شناخت
انسانى نيست و قضاياى تبيينى و توضيحى جايى در فلسفه
ندارند و همان گونه كه در بند ۲۵۵ مى گويد: «پرداخت يك
فيلسوف به يك مسئله همانند مداواى يك بيمارى است». او
وظيفه فيلسوف را در پژوهش هاى فلسفى اش اين مى داند كه
ببيند مردم چگونه در كاربردهاى متعارف از زبان كمك مى
گيرند.در بند ۱۲۷ كتاب مى نويسد: «كار فيلسوف عبارت است از
گردآوردن يادآورى ها براى يك مقصود خاص».
ويتگنشتاين از بند ۸۹ تا ۱۳۳ كتاب پژوهش هاى فلسفى اين
معناى جديد از فلسفه را بسط مى دهد. ويتگنشتاين با دو كتاب
خود دو انقلاب فلسفى ايجاد كرد كه تا به امروز محل ارجاع و
برداشت هاى گوناگون است. اين نابغه بزرگ فلسفه در سال 1965
در كمبريج چشم از جهان فرو بست.
منابع:
۱-Ludwig Wittgenstein: Stanford encyclopedia of
philosophy
۲-Tractatus logico-philosophicus. Routledge classics
2001
(ترجمه انگليسى كتاب)
۳.پژوهش هاى فلسفى. ويتگنشتاين، ترجمه فريدون فاطمى، ۱۳۸۰.
۴.فلسفه علم در قرن بيستم. دانالد گيليس، ترجمه حسن
مياندارى، ۱۳۸۱
۵.فلسفه تحليلى. على پايا، انتشارات طرح نو ۱۳۸۲.
۶.فلسفه تحليلى. فصلنامه ارغنون شماره ۷ و ۸ |
