دوزخِ انتهای کابوسیم
درخورِ صدهزار افسوسیم
ما که دست بزن به زن داریم
به خدا شرمِ ننگ وناموسیم

......

کوچه ی سرنوشتِ گلچهره
خالی از رنگ وبوی رویاهاست
گوش دیوار ودر نمی فهمند
چه سکوتی در او حکم فرماست

.....

پای اعدام نرگس وسوسن
روی سنگِ قبور می لرزد
مادری زیرچادری پنهان
درته خاکِ گور می لرزد

...

اتهام نکرده ی لاله 
لایق اعتراضِ رگباراست
بخت برگشته ی شقایق نیز
مثلِ لا دن همیشه بیدار است
.....

پنجره فکرِ دیگری دارد
که به ذهنِ خبر نمی گنجد
بس که غمهای اوفراوان است
روی پهنای در نمی گنجد
...
پنجره محو غفلت جاده
کز چه باروزگارهمسو نیست
ازچه فردای او شب یلداست
باهوای بهار همسونیست
....
روح آیینه زخمی نشتر
رگ رگِ انتطار مجروح است
یاسمن زیرچکمه ی چنگیز
هرشبی بار بار مجروح است
..
لبِ نازِ نگاهِ نیلوفر
ناگهان چاک چاک می گردد
آرزوی شکوفه ونرگس
خرجِ خروار خاک می گردد
...
مادری درحوالی غزنه
بوسه هابردهانِ اتش زد
خودزنی های دخترِ کابل 
خنده بر دودمان آتش زد
....
...
دوزخِ انتهای کابوسیم
درخورِ صدهزار افسوسیم
ما که دست بزن به زن داریم
به خدا شرمِ ننگ وناموسیم
.....
نورالله وثوق
...
هفتم مارس دوهزار وچهارده