زرکوب
 

ابر های خشک

 

غزلی از مجموعهٔ "سنگ فلاخن"



ما را فـــــروختــنـــــد و چـه ارزان فروختند
مثل عـــــروس بی‌ســـروسامـــــــان فروختند
پیش از بــــــــلوغ؛ ناپدرانِ گرســنه‌ چشـــــــم
تنها به رخــت وکفـــش و دوتا نـــــان فروختند 
بودیم عـضو خـــــانه و بیـــــــگانه زیستـــــیم
تا آشــــــنا شــــــــدیم به تـــــــــــاوان فروختند
خستـــــند چشــم روشــن گوهرشنـــــــــاس را
المـــــاس را به غـــــول بیــــــــــابان فروختند
گفتندمــــــان برادر و در چاه؛ سرنــگــــــون 
رســـــم کهـن شکســــته و مهـــــمان فروختند 
خیـــــــــلی که از پدر پدرِ خـــود نــــــــداشتند
پاس نمک ـ که هیـــچ ـ نمکــــــــدان فروختند 
گـــوســــــاله را به دیــــــگ درمسال سوختند
سر دســــت خـــــوک را به مسلـمان فروختند
اینان به جــای بلبـــــل ســــرمست بر درخـت
گنجشـک رنـــــگ‌داده به شیــــطان فروختند 
القصه سالهـــا ست که این ابرهــــــای خشک 
پایــــیز را به جــــای بهــــــــــــاران فروختند