بیگ بنگ: فیزیکدانان بر این عقیده اند که زمان به طور کلی نمیتواند پیوسته باشد، اما در عوض آن را به شکل ساختار ِ جامدی از ” کریستال ” ارائه میکنند که ترکیبی مجزا و گسسته از تصاویر لحظه ای میباشد.

 طبیعت و ذات ِ زمان

آیا زمان به طور پیوسته جاری است، از یک اتفاق به اتفاق دیگر و بدون هیچ وقفه پیش می رود؟ یا اینکه پر از شکاف ها و ذرات پیکسلی است که یک پدیده غیر واقعی متشکل از عناصر گسسته و بی انتها را شکل می دهد؟ دنیای تجربیات بدست آمده از حواس ما از این ساختار که تصور میشود زمان حرکت میکند پشتیبانی میکند، گرچه تحقیقات جدید، که اخیرا در ژورنال فیزیکی اروپا منتشر شده، پیشنهاد میکند که زمان از آن چیزی که ما فکر می کنیم ذره ای تر است، و این عقیده پیامد مهمی در مکانیک کوانتومی دارد.

مراکز تحقیقاتی به کوچکترین بخش معنادار زمان که تقریبا برابر ده به توان منفی ۴۳ ثانیه است”زمان پلانک” می گویند که بعنوان فاصله ی زمانی مورد نیاز برای گذشتن نور از طول پلانک (حدود ۱٫۶x 10^-35 متر) تعریف می شود. زمان ساکن پلانک در این مقیاس برای فضا-زمان غیر قابل درک است و همین جاست که همه چیز به هم میخورد و معانی خود را از دست میدهد. اما مقاله جدید پیشنهاد می کند که کوتاه ترین واحد زمان ممکن است چندین برابر بیشتر از واحد زمان تعریف شده ی پلانک باشد؛ چنانچه این طور باشد، ممکن است به دنبال آن معادلات اساسی مکانیک کوانتومی مستلزم تغییر شوند، یعنی تغییرات متناسب در توصیف سیستم های مقیاس کوانتومی و پدیده های مرتبط با آن.

در نظر گرفتن طول پلانک (و سپس زمان پلانک) که حداکثر مینیمم را دارد، ممکن است سخت و دشوار باشد. همان طور که نویسنده مقاله نوشته، انرژی لازم جهت کاوش فضا-زمان در مقیاس طول پلانک برای تولید یک سیاهچاله در آن منطقه برابری می کند که عمیقا تاثیرات خود را در آزمایشات تجربی آینده نشان خواهد داد. محققان پیشنهاد دادند که یک آزمون تجربی مربوط به تولید گازهای گلخانه ای خود به خودی از یک اتم هیدروژن که با استفاده از معادلات مکانیک کوانتومی اصلاح شده و اصلاح نشده باشد، می تواند مقادیر مختلفی از انتشار پیش بینی شده را به همراه داشته باشد، در این صورت امکان دارد که اثرات مشابهی از واپاشی هسته های اتمی ناپایدار مشاهده شود.

زمان بَعد از زمان

اگر معادلات مکانیک کوانتومی مطابق با تحقیقات جدید تغییر داده شوند، منجر به یک تعریف جدید و بسیار کنجکاوانه از “زمان” می شوند. «میر فیضل» نویسنده ی این مقاله از دانشگاه واترلو و دانشگاه لث بریج در کانادا می گوید: « زمان، در اصل، همانند یک “کریستال” دارای شبکه ای بسیار سازمان یافته از “ذرات” گسسته، و یا به طور منظم تکراری است. جهان فیزیکی واقعا شبیه به یکم فیلم یا تصاویر متحرک است که مجموعه ای از این تصاویر بر صفحه نمایش در حال پخش است و توهمی از این تصاویر را خلق میکند.»

اگر این درست باشد، درک ما از زمان به عنوان پیوسته بودن آن و تفکیک آن تنها توهم میباشد و شاید نتیجه ی تصادف ِ بیولوژیکی، یا اتفاقی ِ تکاملی، یا یک حس ِ موقتی برای آنتروپی محلی در سیستم های ترمودینامیکی بزرگ مقیاس، باشد. بهتر است زمانی را برای فکر کردن بیشتر به این موضوع اختصاص دهیم!