مشاعره

راحـــــــــله يار   ( مخمس)

گزيدهء بجا 
به گـــــريه گـــريه گويمت به درد دل دواسـتي

به آه وناله جويمـــت كه ناب وپــــربهـــــاستي

زجان عــــزيز دارمت كه چشــمهء شـــفاستـي

دلم شكسـته زورقي تواش چــــو ناخـــــداستي

ســـــرم فــــــــداي دل شــود گزيدهء بجاستي

سخن ربودي از لــبم شكســـته اي خـدنگ من

بـهــــــانــه ميكــند دگــــر دل غمين وتنگ من

به تن شــراره ميزند صداي ســـاز وچنگ من

بيا كه بيتو مـي پَرد ز درد وغصــــه رنگ من

به درب دل چــه ميزني به ســــينه كدخداستي

كنـــــون زپانشســـــــته ام زآتش نـگــاه تـــــو

زعرصـــــه جان نميبرم زچشم دل ســــــياه تو

اســـــــير آب وآتشـــــم زآب وتاب مـــــاه تـــو

شكسته پاي جان مـــــرا چو صيد بي پنـــاه تو

به دشت خشك ســــــينه ام حــــرارت بقاستي

غريوعـشـق در زند به كــــلبه خمـــــوش من

بسي به سينه پرزند دل زخـــون به جوش من

زكنج ديده ســـــر زند ســـرشك لاله پوش من

ســــرم از آن به در زند تپيدن وخـــروش من

چو در تونيك بنگــــــرم قيامـــــت خـــــداستي

به هــــــــركجا كه ميروم دلم كشــــــد بجويمت

به هر نفس كه ميكشـــــم دلـــــــم تپد ببويمت

به خون دل به اشــــــــك غم غبار ره بشويمت

به هر زبان كه مايلي زصــــــــدق دل بگويمت

چوخون دل به رگ رگ وچودل بسينه جاستي

تنم به تيغه بــــركشــي دو ديده وا نميكــــــنم

دلـــــــم زغصه جان دهد زتوجــدا نميكـــــنم

ســـــــرم به باد ميدهم تــــرا رهـــــــــا نميكنم

قيامت اركني سرم ســـــتر وصـــــــــدا نميكنم

كنون كه پاره آتشــــــــم كـجـاستي كـجـاستي

 ســـــــميع رفيع   (مخمس )      

واجب حيا

به نور ديده جا نمــــــا كه پاك و با صفاســتی

به رشــــته رشتهء تنم خبير و آشــــــــناستی

چــــــگونه ره بجويَمت حقيقت ِ وفــــــــاستی

به تار و پود فــــكرتم مــــعاني ي رســـاستی

ســــــخن دراز كي كـــنم كه وا جب حــياستی

خيال نقش روي تو به هر طــــرف كشــيده ام

ميان جسم و جان بسي هــواي تو گُــــزيده ام

رمـوز هستي و عـــدم به دانه دانه چــــيده ام

ز برگ برگ اين چمن بگوش دل شـــــنيده ام

به ســرزمين فـــــطرتم ا مــــــير و پادشاستی

به بزم ميكَشد مــرا نوا و شـــــور و ساز من

غــــــبار راه تو شـــــــدم حبيب كار ســاز من

رفيق داغ غــــــربتم، فســــانهء گـــــــداز من

بيا كه بي حضـــور تو كـــــــجا بُود نمــاز من

ســــــــرم بر آســـــتان تو كه ا وج كبرياستی

به هــــــر ســـــو ميكَشانيم دو ديده تر نميكنم

ز آه و نـالــــــه از غمت شبي ســــــحر نميكنم

به آتش ار كَشي مــــــرا كسي خـــــــبر نميكنم

ســــــرم به دار بركَشي ســــــوي دگــر نميكنم

به زخـم ها چو مرهـــــــم و به ديده توتياستی

قــرار من ربوده اي دل از تـــو ياد ميكـــــــند

خــــــروش و ناله ميكَشد بهر ســـو داد ميكند

به ذكر نام تو مگـــــر دو لحظه شـــــاد ميكند

به مي دو نقـــد اين جهـــــان بدوش باد ميكند

چگويمت نگار من بدســـــــت من عـصـاستی

به لب رســـــيد جـان من در آرزوي روي تو

چه الفتيست كين دلــم گرفته است به خوي تو

صبا اگــــــــر بَرد همي نــواي من به كوي تو

ز بخت بد كه دســـت من نميرسـد به مـوي تو

مقيم حلقــــــهء تو ام كه ناب و كيميــــــاستی

به آن ســـرم كه در غمت چنين كنم چنان كنم

من آن نيّم كه هر دمي ز دســــت دل فغان كنم

هر آنچه ميكَشم كنون به سيــــنه ام نهان كنم

طــــــريق خدمتش (رفيع) بديده و بجــان كنم

از آن توست اين دلم كه خــــــانه را خداستی

راحـــــــــــــــــله يار

دلشده
به ديده نقش رخت جلــوه كرد عُريان شـــد
شراره ريخت دل آتش گرفت و توفان شـــد
رُخَت بشرم گل انداخت در سكوت و ســخن 
چنان كه چهرهء من همنشين باران شـــــد
دلـم به جادوي چشمت زسـينه بيرون رفت

اســـير مثل دل ِ خستهء غــــــزالان  شــــد
چه داغها كه زعشق تو در جگر افـــــــتاد
فزاي سينه ام از عشق لاله زاران  شــــــد
چه لحظه ها كه دل از خستگي بتنگ آمــد
مـــــيان اين قفس ِ ناگزير زندان شـــــــــد
نشـــــد به چهرهء پاكت دمي نگاه  كــــنم
حياي چشم منت هر نفس نگهبان شــــــد
زفيض دل به محــــــبان پاك پيوســــــــتم
از آنكه چشم توام چشمه سار ايمان شــد

 ســـــميع رفيع

جلوهء یار

بيــا که ســــیل غمت موجه های توفان شـد

بیا که یاد رُخت روضه هــــای رضوان شـد

 طـــواف کعبهء کویت به گریه کـردم دوش

در آن حریم که مرغ دلم خوش ا لحان شــد

 نیازمــــــند بلای تــــــوام مـــــــــرا دریاب

که در ازل خط و خال تو نقش و پیمان شـد

 به ســــر نبُرد  دلــــــــم بی خیال تو هر گز

بجز هــوای تو هر لحظه گور و زندان شــد

 مــــقام  ِ عشق و طریقت بدیده کردم سَــیر

نبود عــــافیت و هـــــرچه بود ویران شـــد

 نثار یار کنم گــــــــوهری که در جان است

که جــلوه هاش (رفیع) آیه های قرآن شــد

راحــــــــله يار 

اي عشق

اي عشــق نازمت كه ندا ميكني مــــــــــرا

قربانيت به رســــــــم وفا ميكني مـــــــــرا

تا قـــــــصد ميكــــــــنم كه روم اندكي كنار

با شـــعر عاشــــــقانه صدا ميكني مــــــرا

دي در حــضور خلق به دارَم زدي عــيان

امــروز عاشـــــــقانه صـــــدا ميكني مـرا

پُر ميشوم به گرمي ي شعري به، ناگهان

لبريز اشك و شــــــور و نــــوا ميكني مرا

با خود مــــرا به ســـينهء امواج مي بري

در لابلاي مـــوج رهــــــا ميكني مـــــــــرا

روزي اگـــــر ز خويش براني مـــــرا مباد

چون بتهء ز ريشه جـــــدا ميكني مـــــــرا

ســـــــميع رفيع

اي عشق

اي عشق دانمـــــت كه چها ميكني مــــــرا

فـــــارغ ز عقل و روي و ريا ميكني مـــرا

اي عشق با غروب شفق هــــــاي روشنت

ســــر سـبز و جــاودانه  دوا ميكني مــــرا

عشق، اي بهار خاطره هــــــاي جــــوانيم

آري، اســير خــــاطره هـــا ميكني مـــــرا

اي جلوهء طـراوت و اي روشني ي صبح

هـــمواره پُرشكوه و صــفا ميكني مــــــرا

اي شـهسـوار آرزو اي عشق آتشـــــــين

در كام ابـــــر تيره رهـــــا ميكني مــــــرا

پروانگان  ِ مســــت به دَور ِتو ســوختيم

گفتي به رســــــم خويش فنا ميكني مــرا

گشته شهيد خنجرت اي عشق اين(رفيع)

اي آشـــنا چه خوب صـــــدا ميكني مـرا

راحــــــــــــله يار

جان نثار
با كمـــال يك نگه شــــب زنده دارم ســــاختي
روز هـــــــــا شــــد برسر ره انتظارم ساختي
يك نظركـــردي و رفتي راحتم بردي تمــــــام
همـــچو كاكل درقفايت بيقــــرارم ســــــاختي
بسته بودم چشم مرغ دل زعشق وعــــاشقي
شعله درجـــــانم فگندي ، داغــــدارم ساختي
ساكن ويرانه بودم گــــوشهء سرد و خموش
در پي ســـــامانه همچو ســـــال پارم ساختي
رفتم از خاطر چو گــرد ره ميان دوســــــتان
در قــــــطار عشقبازان آشـــــكارم ســــاختي
با دو چشــــم دل ســـياهت دل ربودي از كفم
دل شكستي دل گـــــرفتي دلفگارم ســـــاختي
جان بكف سرمست چشمت تا ابد تا پاي جان
عشق را نازم كه هــــردم جان نثارم ساختي

ســـــــــــميع رفيع

آيينه وار

حســــرت پاییز بـــــــودم نوبهــــــارم ســاختی

تا ابد معــــمور باشــــــی کامــــــگارم ســاختی

گوشــــــه گیر و انتــظار ِ جــلوهء بودم ز غیب

دیده تا وا کـــــرد دل آییــــــــــنه وارم سـاختی

بســـــته بودم دل به آن زلف پریشـان ِ تو لیک

در بیابان طـلـــــب بی اخـــــــــتیارم ســــاختی

ذرهء خاکی بودم در کـــوهء عشقت کامــــران

هــــمچو منصـور ِ حلاج بر پای دارم ســاختي

داشـــــتم من اعتباری در نگاهء گلــرُخـــــــان

از وفــــــاداری یی دل شـــمع مزارم ســاختی

رخنه کردی در دلم جــام و صـــراحی شد ندیم

پیش شــــیخ و محتسب بی اعتبارم ســــاختی

بندهء خـــــــــوش نام بودم داشتم عقل و خرّد

عــــاشق و رند و عيار  و میگسارم ســـاختی

میسرودم نوحه ها از ســــــایهء طوبی و حور

از رُخ ســـــــاقی و شــــاهد شرمسارم ساختی

قـــیل و قـــــــالی داشتم با اهل علم و مدرسه

عـــــامی و ديوانه و شب زنده دارم ســــاختی

ترک تذویر و ریا کـردم ( رفیع ) با اهـــــل دل

در حــــــریم جلوه گاهش شهسوارم ســــاختی