ما هنوز راهی طولانی برای ساخت ماشین های دورنوردی ِ یا تله پورت مثل ِ فیلم های علمی-تخیلی داریم، اما با فرضِ عملی شدنِ این تکنولوژی، بدن ما چه واکنشی به انتقال از یک نقطۀ فضا به نقطه ای دیگر، نشان خواهد داد؟

این سوالی است که عصب شناسانِ دانشگاه دیویس کالیفرنیا به آن پاسخ دادند و به طور خاصی پیرامون این موضوع که آیا مغزِ انسان آمادگی لازم برای انتقال از طریق تله پورت را داراست یا خیر، متمرکز شدند. پاسخ آنها بر اساس گزارش اصلی، تقریبا مثبت است. به نظر می رسد حتی زمانی که تمام ورودی های زنده وارد تاریکی می شود، مغز ما تواناییِ حفظ اطلاعاتِ اصلی را دارا میباشد.

به عبارتِ دیگر، مغز در اثر این نوع انتقال به طور کامل از کار نمی افتد. اگرچه محققان توانایی استفاده از یک ماشین ِ دورنوردی را نداشتند، اما آنها توانستند برای تجربه ای نزدیک به استفاده از چنین دستگاهی، یک شبیه سازیِ کامپیوتری انجام دهند. هر زمانی که ما به اطراف حرکت می کنیم، برخی از الگوهای ریتمیک مغز پدیدار می شوند و می توان آن الگوها را از طریق فضای مجازی در کامپیوتر نیز ظاهر کرد. پس با کنار هم قرار دادن این رخداد مجازی، محققان توانستند تجربۀ تله پورت را شبیه سازی کنند.

در این پژوهش به سر ۳ بیمار مبتلا به صرع، الکترودهای نشانگر مغز متصل شد(برای نظارت بر نشانه هایی از تشنج) که مورد مطالعه قرار بگیرند. این نوسانات عصبی در طول دورنوردی ِ شبیه سازی شده، ادامه داشت که نشان می دهد ممکن است هوشیاریِ انسان در حینِ این انتقال همچنان برقرار باشد. این یک چالشِ بزرگ است؛ چرا که این نظریه خلاف ِ بسیاری از مدلهای عصب شناسی عمل می کند. آرنه اکستروم، مدیر این تحقیقات گفت: « نتایج ما اساسا دیدگاه مدلهای عصب شناسی را به چالش می کشد بنابراین برای مدتی دربارۀ مدلهایی که فرض کردیم درست است، نیاز به تجدید نظر داریم.»

به طرز شگفت آوری الگوهای ریتمیک وابسته به این است که موردِ مطالعه شده، چقدر انتقال خواهد یافت. محققان بر این باورند که مغز ما می تواند به نوعی کدگذاری فضایی مربوط به حافظه را انجام دهد؛ یعنی زمانی که اطلاعات زنده در مورد پیرامون خود را نداریم، مشکل ساز می شود. هنگامی که تستها بدون شبیه سازی دورنوردی تکرار شد، نوسانات هیپوکامپ همانطور که انتظار می رفت کاهش یافت؛ بنابراین سوال بعدی این بود که این نوسانات شامل چه اطلاعاتی هستند؟

ما باید اشاره کنیم که این مطالعه با استفاده از اندازه ی نمونۀ بسیار کم و شامل نوع خاصی از افرد که به بیماری صرع مبتلا بودند، انجام شد. اما نکته ی جالب این است که هر سه داوطلب الگوهای مغزی یکسانی در طول آزمایش از خود نشان دادند و این مساله باعثِ تشویق ما برای انجام تحقیقاتِ بیشتر در این باره است. جزئیات بیشتر این پژوهش در مجله نورون (Neuron) منتشر شده است.

ترجمه: علی اسدالهی

منبع sciencealert.com: