عصر بی تلخه و بی ننگ
راحله یار
این سفرنامه ی شب رنگ، مرا خواهد کُشت
میله های قفسِ تنگ مرا خواهد کُشت
با دلِ ساده ی یک کودک و دستان لطیف
بازیِ خنجرِ نیرنگ، مرا خواهد کُشت
ناله ی گم شده در سینه ی دودی غبار
بی گمان از دل فرسنگ مرا خواهد کُشت
گریه های تو مرا می برد اندر دلِ موج
موج در بین دوتا سنگ مرا خواهد کُشت
اینهمه خلق چرا صرف به تو زل زده اند؟
چشمِ های تو به آهنگ مرا خواهد کُشت
***
تف به این شهرتِ بی همتی وعزتِ نفس
عصرِ بی تلخه«۱» و بی ننگ مرا خواهد کُشت
جنوری ۲۰۰۸
«۱» تلخه اصطلاحِ عامیانه، به معنی شهامت، غیرت
به راد مردان!!!
به مرگِ حادثه فریاد می شوی یانه؟
تو دادخواه پریزاد می شوی یانه؟
به اشک چهره ی خود تا بکی کنم گلگون
به یاد حلقه ی ناشاد می شوی یانه؟
براي دختر بلخي که تلخ مي گريد
بلوغِ قامتِ شمشاد می شوی یانه؟
براي او که دهانش به مشت مي کوبند
قیامِ قامتِ پولاد می شوی یانه؟
به نام مذهب و قوم و قبیله طُفره مرو
شرار در شب بيداد مي شوي يا نه؟
هزار سال دم از شعرِ عاشقانه زدی
به خاره تیشه ی فرهاد می شوی یانه؟
چو عقده در دلِ تنگم گره گره شده ای
چو نعره از لبم آزاد می شوی یانه؟
به هر کرانه قدم می نهی به چرخشِ باد
تو در مقابله با باد می شوی یانه؟؟؟
من از کنایه و از استعاره خسته شدم
بگو از اینهمه آزاد می شوی یانه؟
جنوری ۲۰۰۸
راحله یار
تو سهم بیشتراز من چرا طلب داری؟
راحله یار
چه علت است که بیهوده تاب وتب داری؟
خیال برتری ای دوست! بی سبب داری؟
خدا تو را به دل آزاری آفریده چنین؟
ویا خدانکند عمرهاست تب داری
حوا چگونه به تو سیب راتعارف کرد؟
که تاهنوزبه دل کینه و غضب داری؟
تو خود لذایذ آن سیب را ندانستی؟
که برحقیقت خود خشم بی سبب داری؟
به جزحکایت یک عمر خودپرستی نیست
ترانه ای که تو هرروز زیرلب داری
برابریم و دو بال ِ صعود ِپروازیم
تو سهم بیشتراز من چرا طلب داری؟
فبروری 2007
خواهرم برخیز! راه چاره ی برخود بیاب
همصدا ! برخیز کاخ ِ آرزوهایت شکست
قامت ِ کاج وبلندای تماشایت شکست
دخترت بر سر بساط شعله برپا کرده است
حاصل ِ عمر ِ عزیزت سوخت فردایت شکست
با دروغ دین وفریاد تساوی ، حریت
هرکسی باحیله ء نو دست یاپایت شکست
بر تو شورید وتجاوز کرد ودربندت کشید
برتو خندید ورهایت کرد ودنیایت شکست
مرگ بادش باچنین وحشت سرای بندگی
خاک برجانی که لبخند ِ مسیحایت شکست
با هیولای پلشتی اختیارت را گرفت
باسر ِ بازو غرور و بال ِ عنقایت شکست
خواهرم برخیز! راه چاره ی برخود بیاب
بشکن آن دستی که کاخ ِ سبز ِ رعنایت شکست
بانگم به آسمان خدا ميرسد ز درد
راحله یار
پاييز طرح تازه به جانم كشيده است
از فرط عشق در هيجانم كشيده است
لبخند دلبری به لبانم نهاده است
فرياد عاشقی زنهانم كشيده است
امسال عاشقانه تر از عشق پارسال
چون برگ سرخ تشنه زبانم كشيده است
آهوی سركشم به دل دشت می دوم
انگار آرشی به كمانم كشيده است
آه از نهاد من بدر آورده وسوسه
امشب عجب به اوج فغانم كشيده است
رنگ غروب رنگ سفر رنگ خواهش است
طرحی كه نقش بند خزانم كشيده است
بانگم به آسمان خدا ميرسد زدرد
دردی كه اينچنين به تكانم كشيده است
راحله یار
ای عــشـق ای الـهــهء دل هـای نــاصـبـور
ازچـشـمـه ازکـمـنـد عـطـش می کـنم عــبـور
شــــور هـــزار بـــار بــبــنــدم بــه جـای دور
گویی نمک هـميشه بـه سرچشمه می زنـنـد
کـی تـشنگی نـشيـنـد از ايـن آبـهاـی شــور
بـی پـــرده داد می زنــم وگــريــه می کـنـم
در پای عـشـق خم شده اين قـامــت غــرور
دیـگـر مـرا تـــلاوت نــام تــو عــار نــیــسـت
ای عــشــق ای الــهــهء دل هـای نـاصــبـور
هـی نـعـره می زنـم زپـی ات تــنــد مـیـدوم
شـایـد دوباره تـازه شـود فــرصــت حــضـور
آتــش بـــریـــز در تــن خـاکـسـتــر دلــم
گاهی که چون نفس به تنم می کنی ظـهـور
دعــا بـــده بـــــروم
دلــم پُــر اسـت فـضـا تـنـگ كــوچــه غـمـنـاك اسـت
عــروس عـشــق بــه زيــر هـزارمــن خــاك اســت
نـه دسـت دوســت نـه ره
تــوشــه و نـه روزنـــه اي
سـفـر بـه پـيــش و ره عـــاشـــقـي خـطـرنـاك اســت
بــه دخـــتــرم کــه
دم از راه زد شـــبــي گـــفـــتـــم
كــه رســم ومــذهــب عــشــاق رزم بـیـبــاك اســـت
دعـــابـــده بــــروم
جــــســـت وجـــوي روزنــه اي
كــه چـشـم هـا بـه ره وقـلـب عـاشـقــان چــاك اسـت
طــلســم جـــاده ي
بــن بــســت ســــد مــن نــشـــود
كـه عـشـق سـركــش وچـابــكـسـوار وچـالاك اســت
هــجــوم عـــشـــق
زكـــف بــرده اخــتــيــار مــرا
اگــرچــه كــاخ ســتــم گــردنـش بــرافــلاك اســت
دعــابــده بــروم
ســرنــهــم بــه مــســتـي عـــشـــق
در آن ســپــيــده کــه انــگــور در تــن تـــاک اســت
هزار
حرف گره خورده ماند در دل من
جوانی ام به
هوای تو بی خیال گذشت
ز عمر وعده ی تو سالیان سال گذشت
به بی خیالی خود هرشبانه می خندم
شبانه های من اینگونه بی خیال گذشت
هزار حرف گره خورده ماند در دل من
و دست وپنجه دل خسته در جدال گذشت
چقدر پرسش من بی جواب ماند ا زتو...
چقدر تاب دل آرام وبی سوال گذشت
امید را نتوان از رواق سینه زدود
اگرچه عمر به ناکامی و ملال گذشت
به رنگ آبی عشق تو لحظه های شبم
به شعر حافظ ودلشوره های فال گذشت
نمانده ای که مرا صاحب کمال کنی
دریغ ازآن همه عمری که بی کمال گذشت
خوشم که عمر به یاد تو مهربان سر شد
اگرچه تلخ وهرچند بی وصال گذشت
اکتوبر 2005
ســتــم دامــان بــرچـيــدن نــدارد
جــهــان آغــوش نــالـيـدن نــدارد
خــرام آهــوان را چـشـم صـيــاد
دريـــغــا ديـــده ي ديــدن نــدارد
نـاديـاانجمن عـــزيــز! يــادت گــرامـي بـاد
غـزل نـاتـمام
داغ دگـري بــر دل تنگ غـــزل افـتـاد...
دردا و دريــــغــــا كــه لـــبـــي بــــاز نــكــردي
بـــــانــگـي نــــزدي مـــعــركــه آغـــاز نـــكـردي
اي واي از آن مـشـت كه خـــوردي بــه دهــانـــت
مـــشــتــي نــــزدي درب قـــفــس بـــاز نــكــردي
اي قــــمـــري مـــاتـــمــزده اي هــــمــســفـــر درد
مـــاتـــمــكــده ي عـــشــق ســـرافــــراز نـــكــردي
تـــدبـــيـــر نــكـردي خــطــر دامــن صـــحـــرا
مــــرغـــان چــمــن را خــبــر از بــــاز نـــكـردي
آهـــو بــــره هـــا گــــوش بــه آواز تـــو بـــودنـــد...
اي قـــامـــــت ســــبــز غــــزل آواز نـــــكــــردي
طــبــلــي نــــزدی بــــرســــر تــابــوت شـهــيــدان
از بــــنـــد طــلسـم ســــيـــه پـــــرواز نــــكـــردي
داغ دگـــري بــــر دل تنگ غــــــزل افـــتـــاد...
راحله یار
برخيز تا سقای در تشنگان شويم!
راحله یار
این کاروان نافله را بار آتش است
این شور عاشقانه ، ریاکار آتش است
دست دراز گشته دل ودست یار نیست
شاخی که قد کشیده زدیوار آتش است
پایی که پیش آمده در صدر انجمن
چشمی که ره کشیده شرربار آتش است
در هروجب، زمین خدا نعره می زند
در کوچه آتش و سربازار آتش است
برجان مادران وسر راه کودکان
بردوش دختران پری وار، آتش است
ویرانه های شهرنگون بخت میهنم
جای شکنجه گشته وآمار آتش است
واحسرتا به قلب شفاخانه های شهر
جای دوا و نان وپرستار آتش است
درباغ باد یکسره بیداد می کند
برقامت بلند سپیدار آتش است
اینجا که من نفس بکشم غیر آه نیست
آنجا کنار دوست به خروار آتش است
اینجا منم به کوله ره بار عاشقی
ره بسته ودریچه ی دیدار آتش است
دیگر نماند تاب نکوهیدن جفا
صدها هزار بار، به تکرار آتش است
برخیز تاسقای در تشنگان شویم
در طالع نگون شده ناچار آتش است
درشعله های آتش بیگانه سوختن
دانی! خطاست؟ عاقبت کار آتش است؟
ققنوس وار دل به دل شعله می زنم
برفرق عاشقان علمدار آتش است
راحله یار
18اکتوبر 2005
ای هـمـرهـانٍ تــشــنـه! عـلـمـدارعــشـق کـــو؟
یـــارب! چــه غــم نشســــــته بــه دامــان ٍعــاشـقـی؟
ســـرخـی گــرفـــتــه حــلــقــه ی چــشـمــان ٍعاشـقـی
گـــنــدم نـوشـــتــه بـر در و جــو عـرضـه مـیکــنــد
گــــرد ٍ ریـــا نــشــســتـه بـــه دکـــان ٍعــاشـــقــی
دســــــت ٍ کـــدام حـــادثـــه بـــربـــاد داده اســــــت؟
هـــمــدســــت ٍ دیــــو، حــکــم ٍ ســلـیــمـان ٍ عـاشـقـی
رنــگ از رخــم پــریـــده در ایـــن دشـــت ٍ پربـلا
جــانـــم فـــدای یــک نـــفــــس ایـــمــان ٍ عــاشــقـی
دســتـی بــه هــم دهــیــد مــرا فــرصــت انـــدک اســت
جــانــی دهـــیـــم صــــورت و ســـامــان ٍ عــاشــقــی
روزی مــــبـــاد رشــــتـــه ی امـــــیــــد بـــگــسـلـــد
خــشـکــد درخــــت ٍ ســـرو خـــرامـــان ٍعــاشــقــی
ای هـــمـرهــان تــشـــنــه! عـــلــمـــدارعــشــق کــــو؟
طـــبـلـی زنـــد بـــه نــام ٍ شـــهـــیـــدان ٍ عــاشــقــی
فــــردا بـــه بــــارگــاه خـــــدا نــــعـــره مــیـــزنــــم
دســـتـــم گــــرفـــــتـــه بــــاز گـــریـــبـــان عــاشــقــی
بنام خدا
زبان شعر زبان حقیقت بشر است
زبان عشق ونجابت زبان معتبر است
نمی شود که به یک واژه اش تمام کنیم
و
یا به گفتن بیتی
در او
مقام کنیم
به هرنفس تپش و قصه گفتنی دارد
و
دفتر سخن دل
شكفتني
دارد
شبيه خنجر خورشید داغ ودل سوز است
چوجلوه های غم عاشقی دل افروز است
درون سینه عجب گونه آتشی دارد
غریو وناله موزون وسرکشی دارد
هماره برسر انگشت شعله می کارد
شراب میشود و
دانه دانه
می
بار
***
نه آن صداست که ما را به منجلاب برد
جماعت دگری را پی سراب برد
ویاحقیقت مارا به پیچ وتاب برد
به سرزمین گناهان بی حساب برد..
ز
شعله دور مبادا
زبان شعر شما
و
بی غرور مبادا
دل
دلیر شما
***
در این حوالی اگر طالب بقا باشی؟
سعادت یست که از
خویشتن رها باشی
تمام
عمر ریاضت کشیدنت بايد
به موج خون جگر آرمیدنت بايد
زشوره زار هوس ها بریدنت بايد
به سر به سوی حقیقت دویدنت بايد
صدای نعره ی پاکان شنيدنت بايد
از آنچه نفس بخواهد رمیدنت بايد
اگر زصخره واز سنگ ها گذر بکنی!
وپا به پای غم عاشقان سفربکنی
چو روح درتن مرده دمیدنت بايد
چو قطره قطره به دریا رسیدنت بايد
***
اگرچه عشق مسیحا نفس بودجانم!
مقام ومنزلتش چون نفس بود دانم
به جز به زمزمه ی شعر برملا نشود
وحق عاشقی عاشقان ادا نشود
زبان شعرصمیمی ترین زبان خدا است
کسی هنوز نمی داند انتهاش کجاست.
راحله یار
ســر را نـهــاده روی گــیـتـار گـریـه کـردم
دیــشـب دلـم گـرفـت و نـاچـار گــریـه کـردم
ازتــلـخــی تـــرانــه بــا تــار گــریـه کــردم
فــرسـنگ هـا دویــدم تـا بـردرش رســیــدم
دربـسـتـنـش چـو دیـدم، بـسیـار گریـه کردم
مــن بــودم وجـهـانـم دل بــود و داســتـانــم
تــب کـرده بـود جـانـم، تـبـدار گـریـه کـردم
پــای غـــزل فــتـادم رو بـا قـصــیـده کـردم
ســر را نـهــاده روی گــیـتـار گـریـه کـردم
دل را بــغــل گــرفــتـم تـا مـنـهـدم نـگــردد
شــب تـا سـحـر به پـشـت دیـوار گـریه کردم
صــد بـار اشـک فـرقــت بـهتر بود از آنکـه:
یــک بـار در حــضـور دلـــدار گـریـه کــردم
دیــدم بـه گــریــه هـایـم تـابــوت خـنـده هـایـم
بـی کـیـفـی ی صـدایــم یـکــبـار گـریـه کـردم
راحله یار
قبــله ی ناز می شـوی
جان به شب رسیده را صبح نیاز می شوی
لحظه به لحظه دم به دم روح نواز می شوی
گاه تو بر لبان من مهر سکوت می زنی
گاه به طور سینه ام سوره ی ساز می شوی
دل دهمت اداکنی دست و دلم رها کنی
شکوه و ماجرا کنی قبله ی ناز می شوی
زنده شوم به بوی تو جان بکنم به کوی تو
تاکنم آرزوی تو مهر نماز می شوی
پربزنم به سوی تو یا نگرم به سوی تو
گاه گلو گرفتنم پنجه ی باز می شوی
در نفسم دمیده ای در دلم آرمیده ای
حرف مرا شنیده ای منکر راز می شوی
راحله یار
مُردم چه بي نشانه در اين شهر بيدلي
چشم امید من به تماشا
نمیرسد
دست دلم به دست تمنا نمیرسد
ازپا فتادم و نرسیدم به منزلی
مرغي که پرشکسته به عنقا نمیرسد
آهی که از ترانه ی من قد کشیده است
برجان تب گرفته ی صحرا نمیرسد
آب که حلقه بسته به چشمان عاشقم
تاموج بیکرانه ی دریا نمیرسد
فریاد من به حنجره گم گشته حسرتا
نجوا به گوش قامت بالا نمیرسد
زخمی که دل گرفته از آسیب عاشقی
مهلت مرا به بودن فردا نمیرسد
یوسف هماره شهره به پاکیزه دامنی است
در گوش کس صدای زلیخا نمیرسد
با طبل عاشقی عَلم قیس میبرند
دستی به ياري دل لیلا نمیرسد
مُردم چه بی نشانه در این شهربیدلی
یک دل به داد این دل شیدا نمیرسد
دستان خشك وبي هنر من شكسته به
باري اگر بكار دل ما نمي رسد
راحله یار
سـر ازغـمـت به سـنگ و به ديـوار می زنم
فــردا ســری بـه رســتـه ی بـازار مـی زنــم
سـر ازغـمـت بـه سـنگ وبـه ديـوار می زنـم
بــرشـانـه می کشـم عَـلَـمِ عـشـق، گـرد ِ شهر
درقــلــبِ شـهــر مــرده د‌لان جــار مـی زنــم
بـاتــيــشـه مـی کَــنـم ره ِ دشــوار ِ عـاشــقـی
آتـش بـه پـشـت و روی ِ خس وخـار می زنم
ســرمی زنـم بـه کـوچـه ی آهنگران ِ عـشـق
گــردن بـه تـيـغ ِ شـحـنـه بـه اقــرار می زنـم
دل را به پـيـشِ چـشـم ِ تـو و درحضور ِخـلق
بـر حـلـقـه هـای چـشـم ِ تــو بـر دار می زنـم
راحله یار
« دريا چرا ز گريه ی ما دم نمی زند » عنوان کتابيست از شاعره معاصر کشور ما راحله يار که به تازگی توسط انتشارات شروع روانه بازار کتاب شده است .
راحله يار از زنان شاعر معاصر افغانستان است . او که متولد ۱۹۶۱ کابل و تحصيل کرده ی رشته ی ادبيات فارسی است بيش از ده سال است که در پی مهاجرتی اجباری با همسر و چهار فرزند دخترش در آلمان سکونت دارد.
شعرهای راحله يار که در اغلب قالب های کلاسيک صاحب تجربه است آميزه ای از عشق به انسان و وطن دفاع از موجوديت زن افغان قصه ی پر غصه ی هجران و شکوه از سکونت در ديار غريب . زبان شعر راحله يار در عين دوری چند ساله از سرزمين مادری زبانی سالم و استوار و حاوی مضامين اصيل و جذاب است . از راحله يار پيش از اين دفتر شعری به نام جوانه های سرود در کابل به چاپ رسيده است .همچنين برخی از شعرهای راحله يار توسط خوانندگان افغان به ترانه در آمده است . با هم غزلی از اين دفتر می خوانيم :
بدين کرشمه چو آيی بهار می گذرد
پرنده از طلب شاخسار می گذرد
گلاب و نرگس و ميخک به باغ قد نکشند
شکوفه هم به دل داغدار می گذرد
سکوت سرد زمستان به باغ لانه کند
تمام عمر در اين انتظار می گذرد
تو تار کاکل تابنده تا به شانه کنی
زمان و موسم گشت و گذار می گذرد
شتاب کن که مرا تاب آرميدن نيست
قرار و صبر دل بيقرار می گذارد
خوشا دمی که به پاس دلم قدم بنهی
و گرنه فصل بهارم چو پار می گذرد
ازمن ای دوست گل سرخ جوانی مطلب
ياد عشق و طرب و جوش بهـــــــــاران وطـن ياد خورشيد و مه و ياد چراغـــان وطن
ملک دنيا همه پر نـقـل و نبـات است و شــکر ياد آن کشمـش وجلغوزه و تلــخان وطن
صورت دلکــش وسرو قدخوبان همه جاست عشق و آيين وفا خاصــهً خوبـــان وطن
ياد مستـــــان خدا ، ياد خـــــروش دل شــب ياد کنـــجی زخرابات و نگـــاران وطن
ياد چنگ و نی و دف ، ياد ز تنبور و رباب ياد مشاطه گرونغمـــــه سرايـــان وطن
عنــــــــدليبی همه جا نغمـــــه سرايی دارد ياد آواز خوش بلبل خوشـخـــوان وطن
درگلستـــــان جهان گرکه بجويم همه عمر می نيابم نفــــس قرغه و پغمـــان وطن
خاک عالم به سرم گر بــــــــــبرم از يادم ياد کابل تپش قلب و تن و جــــان وطن
ياد آن هلهله ، آن لرزش دل ،گرمی عشق تاک بن ، باغ گل و سبزهً پـــروان وطن
ياد آن ديدهً وحشــــــتزده از دهشت جنگ ياد هيهـــــای من و ياد غمستـــان وطن
ياد آن وقت وداع مــــــن و آن لرزش تن ريزش اشک من و ريزش بـاران وطن
شعــــــــله سرميزند ازسينهً من شام بهار عشق من ميهن من ، جان و دلم جان وطن
خــاطــر جمـــع ندارم زلبــم خنده مجــو دل پريشم چو سر زلف پريشـــان وطن
من نه مشتاق بهاران وطن هستم و بس ياد پائيز وطن ، ياد زمستــــــــان وطن
ياد آن کوچه و پس کوچه و دکــان گلی سينـــه گل ميزند از ياد غريبـــان وطن
دل غربت زده ام شهر فنای وطن است شعر من ، قصهً من ، گردسرو زان وطن
از من ايدوست گل سرخ جوانی مطلب پير پيرم زگران باری هجـــــــران وطن
تشنه يک اشاره ام ، باز بيا اشاره کن
بگذر و در حـــــــريم دل رنج قدم دوباره کن
آب بر آتشـــــــــــــــم مزن سوختنم نظاره کن
دست بکش به موی من ، ای همه آرزوی مـن
مزرع ســـــبز سينه را شعله ور از شراره کن
وصل نجــــــويم از شبت ، عشق نبويم از لبت
تا به سحــــــــر ورق بزن زخم دلم شماره کن
گـــــــوش بده به نای دل ، مالک دل خدای دل
تيشه نزن به پای دل ، بلکه حصـــــار پاره کن
شکوه از اين هوا مکن ، جز در عشق وا مکن
دست مــــــــرا رها مکن ، راه نما و چاره کن
هيـــــــچ نمانده چاره ام ، از شب بی ستاره ام
تشنه ی يک اشاره ام ، باز بيا اشـــــــــاره کن
عمــــر جنون و عشق و غزل ناگهان گذشت
فـــــــــــرياد دل زسينه ی هفت آسمان گذشت
ديگـــــــــــر حدود رنج و غمم از بيان گذشت
تاچــــــشــــــــم بازکردم و چون غنچه واشدم
عمـــــر جنون و عشق و غزل ناگهان گذشت
رفت از برم جــــــــــــــوانی از اندوه بيکران
پيـــــــری به کنــج غربت و بی آشيان گذشت
داغ فــــــراق و ذلـــــــت و آوارگـــــــی مرا
زخمی به دل نهاده و پشــــــــت کمان گذشت
حب الوطـــــــــن گلوی غزل را فشرده است
آهنگ ناله های دل از عمـــــــق جان گذشت
آهستــــــــــــــــــته تر قدم بگذاری به سينه ام
ای دوست آن سلامت و صبر و توان گذشت
به گوش زمزمه ی آشنات می ماند
تــــــــــــو می روی و دلم در هوات می ماند
عبور ميــــــــکنی و رد پات می مـــــــانـــد
تو می روی نرود يادت از دلم که مــــــــدام
به گــــــــوش زمزمه ی آشنات مــــــی ماند
اگـــــر به شــــيوه ی ابر بهـــــــار گريه کنم
بهار از اين همه خـــــون گريه مات می ماند
اگرچه می روی افسرده ، می روی خاموش
به گوش خسته ی جانم صــــــــدات می ماند
تو می روی و دل دردمند و کوچـــــک من
هميشه در گــــذر اشـــــکــــهـــات می ماند
درهرنفس دلم به هوای تو می تپد
ای عشــــــــــــــق ای نويد بهاران خـــوش آمدی
من تشنــــــــه لب تــــــو نم نم باران خوش آمدی
مـــــــن دل پريش ديده پريشان و مــــــــو پريش
درلابلای زلـــــف پريشان خـــــوش آمــــــــدی
دل مــــــرده از فراق تو بـــــودم لب خمــــــوش
جانا دريده دامــــن هــــجــــران خــــوش آمدی
چـــون شـــاخ نستـــرن به تنت جامـــــه ی سپيد
مهتـــــاب من به شـــام غريبــــان خــوش آمـدی
درهـــــــــــــــــــر نفس دلم به هوای تــو می تپد
سرمست و با نشاط و غزل خوان خــوش آمدی
محبوب و دل فريب و صفا بخش و خوش خرام
کبک دری به محفـــــــــــــل ياران خوش آمدی
بـــردی دلــــــــــــــــــم زسينه ی ويرانه سال پار
امســــال هم به غارت ايمان خوش آمـــــــــــدی
درمـــــردمان ديـده ی پر انتظـــــــــــــــــــار يار
سرور سهــــــی شهنشهً خوبان خــــــــوش آمدی
مرا با کودکی در کشتی بی ناخدا کشتند
ترا اي مهربان ! با خنجرتيز ريــا كشتنـــــد
مرا چوـــــن برگ پاييزي، به توفان فا كشتند
ترا همچون كنيـــــزك درحرم كردند زنداني
مرا آواره اينجــــــــــا بي حبيب وآشنا كشتند
ترا در بين مردم سرزنشها ناروا كردنـــــــد
مرا در محضـــــر بيگانه با تير از قفا كشتند
ترا با ضربت شــلاق ومشت وبرچه كوبيدند
مرا در خانـه مـــردم همانند گــــــــــدا كشتند
ترا گرلب ـــــفرو بستند وانگشت تو ببريدند
مرا با زهر چـــــــشم ونيشخند وناسزا كشتند
ترا گر لقمـــــــه ناني زكف با زور بربودند
مرا با لقمه خيـــــــرات ودرد بي دوا كشتند
ترا با دخترت از درب مكتب بي گنه راندند
مرا با كودكم در كشتي بي ناخــــــــدا كشتند
ترا در چنگ مشت جاهل وبي مايه بسپردند
مرا با صد حقارت بر در غربت سرا كشتند
ترا گر در ميان جمع برسر سنگ كـــوبيدند
مرا در دشت تنهايي زچشم تو جـــــدا كشتند
ترا با حكــم صحرايي گر آنجا دست ببريدند
مرا با دست وپا وگوش بسته بي صدا كشتند
داغ آزادي
آه اي روشني چشم ترم آزادي
آرزوي دل شوريده سرم آزادي
حاصل خون شهيدان غريب وطنم
سالها درطلبت دربدرم آزادي
داغ داغم زغم هجر تواي چشمه ي عشق
كاش روزي بشوي همسفرم آزادي
لذت هردوجهان گرمي آغوش تو باد
باتو سرچشمه ي صبح سحرم آزادي
شوق پرواز به سر داشتم وافتادم
تونبودي كه شوي بال وپرم آزادي
عاشقم در طلبت رسم وفا مي جويم
درتمناي تو ازسر گذرم آزادي
زتب سينه پس از مرگ بسوزد كفنم
داغ تو تازه شود در جگرم آزادي
ياد ايامی که ما هم آشنايی داشتيم
ياد ايامـــــــی که ما هـــــــم آشنــــــــــايی داشتم
درجهان بيکران يک تونه جايــــــــــــــی داشتيم
همنشين و همزبان و هم صدا و هم نفــــــــــــس
درغم و اندوه و شادی هم نـــــــــــــوايی داشتيم
ياد ايامی که بی منـــــــــــــــــــت زمخلوق خدا
چون پرقـــــــــــــــو نرم و ديبا بوريايی داشتيم
سفره ی رنگين فلک گرچه نصيــــــب ما نکرد
لقمه ی نان و پيــــــــــــــــــاز بی ريايی داشتيم
نغمه های دلکش و دلها پر از عشق و اميــــــد
اختيار زندگــــــــــــــــانی دست و پايی داشتيم
مسند عشق و محبت همچـــــو يزدان بود پاک
در دل شب نالــــــه و فــــــــــرياد نايی داشتيم
عيـــــد نوروز و برات از شوق روی دوستان
هر شبانگه تا سحــــــــــر دست دعايی داشتيم
مـــــــــشعل فرهنگ ديرين و کهن چون آفتاب
درشب تاريک ظــــــــــــلمت روشنايی داشتيم
آشيان گـــــــــــرم و روشن زادگاه چون بهشت
آســــــــــمان صاف و عطر جان فزايی داشتيم
در دل دريای پر مـــــــــــوج و خروشان زمان
بادبان و قايق و هم ناخـــــــــــــــــــدايی داشتيم
اين زمان در گوشه ای هر لحظه خوانم زير لب
ياد ايامــــــی که ما هــــــــــــــــم آشنايی داشتيم
ازعشق برشگوفه اثر ناپديد شد
يکباره شب دميد و سحــــــــــر ناپديد شد
دست قلم شکســـــــــــت و خبر ناپديد شد
بيچارگی زهر طـــــــرفی رو به باغ کرد
برگ و بهار و شـــــــــاخه و بر ناپديد شد
وقتی که شحنه نعره به امر ســـکوت کرد
ساز و نوا شکست و هنــــــــــر ناپديد شد
تاريشه زد به قلب زميـــــــن دانه ی ستم
از عشق پرشــــــگــــــوفه اثر ناپديد شد
مس بود و جارچی و هياهوی مسگران
درگيــــــــــــرودار همهمه زر ناپديد شد
خر مهــــــره تا سراسر بازار را گرفت
قلب صدف گرفت و گهـــــــر ناپديد شد
ديگر به بند شب نتوان بست پايمان
ما دختران چشمه ی خورشيد خاوريم
نيروی عشق و الفت و ايمان و باوريم
با قلب داغ ديده چــــه آرام و با شکيب
درموج موج مهر و صـداقت شناوريم
از کودکی به زهــــــــــــــر بيالوده کام ما
پيوسته بوده باده ی حســـــــرت به جام ما
داغ حصار و زخم کمـــــند و سکوت تلخ
جز اين نبوده قصه ی هر صبـح و شام ما
دنيا اگرچه آيـــــــينه ی درد و داغ ماست
شمع خرد به ظلمت توفـــان چراغ ماست
تابنده از لطافت و آيين دوســـــــــــــــــی
آگنده از شميــــــــــــم محبت دماغ ماست
ديگر به بند شب نتــــــــوان بست پايمان
قفل سکوت زد به طنيــــــــــن صدايمان
دوشيزگان گلشن آزاد ميهنيـــــــــــــــــم
تا زهره پر کشيده هــــــــوای همايمان
درسوگ بودا
|
|
|
راحله یار
جولانگه تفکر
دل! پاره شو زسینه برآ چشم تنگ بین
جولانگه تنفر و زهر خدنگ بین
یکسو به سنگ آدمی اعدام میکنند
از يك طرف قساوت و اعدام سنگ بین
بسیار دیده ای ستم اما نه اینچنین
تابوت بینوا به دهان پلنگ بین
این شعله های آتش واین قوم بی دفاع
نسل به خون تپیده به خشم تفنگ بین
این شاهدان حادثه را باسکوت شان
در بزم گاه مستي شان شوخ وشنگ بین
ما هرنفس دویده وفریاد کرده ایم
این حامیان صلح و خرام و درنگ بین!!!
برچشم خويش و تاب تماشا گريستـــــيم
در کودکی به سوک تمنا گريستـــــــــــــــيم
در پرده سوختيم و به نجوا گريستيـــــــــــم
امروز در کشاکــــــــــــش و بيداد ديگران
پای و ســـــــــــر برهنه به غوغا گريستيم
يک روز رنج هجرت و يک روز ياد دوست
بي تاب و عاشـــــــــــــقانه و رسوا گريستيم
روزی به ياد دوست جـــــــــگر کرده ايم داغ
روز دگر به مــــــــــــــــاتم ماوا گريستيم
از هر صدای ناله از آنســــــــــــوی آشنا
پيــــــــــــوسته گفته ايم دريغا ، گريستيم
از کــــجروی چرخ به خوناب رسته ايم
سرکرده تا روايت دريــــــــا ، گريستيم
دامان عصر لکه به اعدام سنـــگ بست
برچشم خويش و تاب تماشا گريستـــــيم
داغ دگر به قلب زمين ماند و ما دريغ
امروز هم به ماتم( بودا) گريــــــــــستيم
از لوح روزگار زدودند نقـــــــش مان
بر نسل داغ ـديده ي فردا گريستيم
ای چشم هاي اهــــــل بصيرت! بپا شويد
ننگ است پيش مردم دنـــــيا گريستيم
اشعار زیبا از راحله جان یار بمناسبت هشتم مارچ
راحله یار
مادر
من ذره آسمان خدا بود مادرم
من قطره چشمه سار شفا بود مادرم
من پرشکسته بودم و بی پا وناتوان
درکوره راه حادثه پا بود مادرم
من یک کویر سوخته در فقر دوستی
دریا عشق ومهر و وفابود مادرم
من گریه و بهانه و بیهوده سرکشی
صبر و امید و دست دعا بود مادرم
در وادی سکوت وبه صحرای بی کسی
من ناله عاشقانه صدا بود مادرم
باحجم جانگداز غم و درد و داغ ها
درد مرا همیشه دوا بود مادرم
جان مرا اگر خطری چهره مینمود
سر برکف و همیشه فدا بود مادرم
در تیره شام هجر چو مهتاب می دمید
در بیکران عشق هما بود مادرم
در رگ رگ عطش زده یی تشنه کام من
خورشید بود و آب بقا بود مادرم
من غرق خویش بودم وغرق غرور خود
با عشق مادرانه رضا بود مادرم
گاهی که دست خویش نهادم به گردنش
از غصه ی زمانه رها بود مادرم
درس وفا و صدق مرا داد حسرتا..
خود بسته درکمند جفا بود مادرم
جز خوشه های مهر چه میچید از جهان؟
جز در حریم عشق کجا بود مادرم؟
رستم کجا و قوت بازوی مام من
بعد از خدا به سجده روا بود مادرم
سپاس از
شاعر گرامی رضا معتمد که غزل زیبا یی را به استقبال از غزل من نوشته اند :
مادر
در فوجی از فرشته رها بود مادرم
آواز دلنشین خدا بود مادرم
قلبش هماره قبله ی دیرین عشق بود
چشمش همیشه قبله نما بود مادرم
یک لحظه دور دغدغه من نمی نشست
بامن همیشه در همه جا بود مادرم
پیوسته لب به زمزمه ی عشق می کشود
شیداترین ترانه سرا بود مادرم
جز در هوای عاطفه ها پر نمی کشود
جز عشق در چه حال وهوا بود مادرم
پژواک رازناک سکوتش چه دلنشین
آواز یک سکوت رسا بود مادرم
جـفـات بـر جگـرم نــقـش بـسـت، وای بــه مـن
دوبـاره از نـفـسـم شـعـلـه جـســت، وای بـه مـن
عــبــور کــردی و دل مــانـــد در حــوالــی تــو
غــم زمــانـه بـه قـلـبـم نـشـسـت، وای بــه مـن
چـه منصـفـانـه از این چـشم خـسـته کـوچـیـدی...
ترا چه غـصـه کـه قـلبم شکـسـت؟ وای به مـن
چــوکـودکـی بـه هـوایــت مــقــیـم کـوچه شــدم
نـشــاط بــود ودل سـاده مــســت، وای بــه مـن
بـهـشـت بـود و مـن و روضــه هـای چـشـمانت
جــدایـی آمــد و دروازه بــســـت، وای بــه مـن
غـــم نـگــفــتــه بــه تــو در دلـم فــتــاده گــره
ســفـیــنـه ی غــزلـم را شـکسـت، وای بـه مـن
مـلامـتـت چه کـنم هـمسـفـر! گـنـاه تـو نـیـسـت
شکـسـت بـود و دلـم در الــسـت، وای بـه مـن