شب های آفتاب

شکر الله شیون 

در روزگاری که از يکسو طالب بر شانه ها شلاق می کوبيد و از سوئی امريکا بر خانه ها بم می ريخت ، روشنفکران ما در اروپا شب هائی ترتيب می دادند ، محافل شعر می گرفتند و عاشقانه ها می سرودند . شب هائی که درست سر از صبح فردای آن به گذشته ها می پيوست ، نه اثری بر ذهنی از آن و نشانه ای بر روانی .

در يکی از همين روز ها که سوار قطار و روانه هالند بودم تا خودم را به يکی از همين گونه شب های شعر و تفنن برسانم ، همراهم بر علاوه^ء چند تا پاره کاغذ چتل نويس ، نشريه^ء « خوشه » نيز بود .

شماره^ء اول « خوشه » را ورق می زدم تا به اين غزل « کاوه شفق آهنگ » رسيدم :

دلم گرفت ازين قصه^ء مکرر شب

هزار لحظه گذشت و دوباره شد سر شب

نگاه^ء پنجره فرياد بی صدا هيهات

نکرد شکوه کسی از زبان خنجر شب

الا قلم زن تاريخ شهر بی فردا

سياهنامه^ء تو کی رسد به آخر شب

خيال بيشه ز غوغای نور گشته تهي

به روی باغ چه سنگين فتاده پيکر شب

چه وحشتی که سحر راه^ء خانه گم کرده

چراغ ميکده^ء عشق مرده در بر شب

هزار رخنه به ديوار اين قفس جوشد

بهار باره نسيمی زند اگر در شب

 

فرانکفورت ۲۰/۰۱/۱۹۹۸

وقتی غزل را خواندم ، يک لحظه آفتاب در نظرم همچون دستگاه^ء نفتی مولد نور آمد که ديگر نفت تمام کرده و خود در تاريکيست. آفتاب در نظرم چون مظلومی آمد که محتاج نور است و خطاب به دوستم «کاوه شفق آهنگ» اين غزل را نوشتم :

شب های آفتاب

 

 

بيا که نور به شب های آفتاب بريم

به ابر نم نم باران ، به بحر آب بريم

بيا فريب ز نقش سحر گه بزداييم

به باغ سيب، به صحرا تف سراب بريم

بيا به باور مردم زنيم خنده^ء تلخ

و اشک ديده^ء شانرا به انقلاب بريم

بيا به تاک بگوييم :« ملتم مرده است.»

به جان مرده^ء شان کوزه^ء شراب بريم

بيا که لقمه^ء نانی ز جو طلب گيريم

به کودکی که نخورده است و رفته خواب بريم

و عشق را چو بيابيم عروسکی سازيم

به دختران شب شهر اضطراب بريم

بيا به چشم به بستر نشسته گان وطن

اگر که خواب ندارند ، ماهتاب بريم

 

شيـون ستراسبوگ ـ فرانسه ۱۸/۰۹/۲۰۰۱