كمرنگ ترين
نادياانجمن
آزار مكش قفل دلم واشدني نيست
تنديس تمناي تو پيدا شدني نيست
گنجينهِ لطف تو بزرگ است بزرگ است
درپيكرهِ كوچك من جاشدني نيست
راه كه فرا روست دو{ تا } خط موازي است
يعني كه حديث من وتو ما شدني نيست
توصيف مكن ازخط و خالم مفريبم
پروانهِ پرسوخته زيبا شدني نيست
بي خود مده اميد بلندم به بهاران
سروي كه كمربُر{ شده } بالا شدني نيست
شايد تو مسيحا شده اي ليك مزن دم
دردي كه دلم راست، مداوا شدني نيست
كمرنگ ترين واژهِ ديوان حياتم
درخط كج و ريز كه خوانا شدني نيست
بگذار كه ناخوانده و بيگانه بميرد
اين واژاه ِ نفرين شده معنا
شدني نيست
وعاقبت به حضور
بهار پی بردیم
به عطر گمشده روزگارپی بردیم
زمین و هرچه دراوهست در ستایش ماست
که ما به معنی فرجام کار پی بردیم
بگو به سنگ نیارد دل از زمانه به تنگ
که ما به ارزش آن انتظار پی بردیم
زبس که شستهء باران چشم خویش شدیم
به عمق روشنی چشمه سار پی بردیم
چو درکنار نشستیم و رنگ هم گشتیم
به راز عزت سرخ انار پی بردیم
دگر به صفحهء دل جای گرد نیست،که ما
به لطف آینهء بی غبار پی بردیم
درخت خاطر ما بیش از این خزان زده نیست
که عاقبت به حضور بهار پی بردیم