اغنیا و فقرا
ضیا قاریزاده
|
اغنیا ای اغـنـیـأ احـسـان کنـیــد |
|
الــتـفاتـی ســوی نــاداران کـنـیــد |
||
|
جــاکـت پـشــمی انــدر جــان تان |
|
تــکـه های خــارجــی ارزان تــان |
||
|
پــیش روی تان بخاری های گرم |
|
زیـر پــا داریـد دوشـک های نـرم |
||
|
کـس نــدیــده مـیـدهء خـوان شـمــا |
|
کـیـک و کـلچـه نـوشـک جان شما |
||
|
بــوت بــراق اسـت انـدرپـای تان |
|
کـرک و لامـه بــرقـد و بالای تـان |
||
|
رحـمـتی بـر آن یـتیـم ژنـده پـوش |
|
کـونـشـسـته جان لچ درلای و لوش |
||
|
از تـــو امــیــدو تــمـنـا مــی کـند |
|
پــول نــانـــی را تـقــاضــا میـکـند |
||
|
|
اغنیا ای اغـنـیـأ احـسـان کنـیــد |
|
||
|
|
الــتـفاتـی ســوی نــاداران کـنـیــد |
|
||
|
یـک نـفـر پیـدا گـرو ده نـان خور |
|
هست ازاعضای جان یک عضوجور |
||
|
صـبـح انـدر یـک پیـالـه شـش نفر |
|
چــای مـی نـوشــند امـا بــی شــکر |
||
|
ده نـفـر یـک شـالکی دارند و بس |
|
گــرم ســازنــد هـمـدگر را با نفس |
||
|
پـشت نان رافرق نتوان تا به روی |
|
خورده یک کشمش پلو انهم به توی |
||
|
مــیوهء تــازه نــدیده جزبه خواب |
|
لــیمــو نــادشــان بــود نقش سراب |
||
|
|
اغنیا ای اغـنـیـأ احـسـان کنـیــد |
|
||
|
|
الــتـفاتـی ســوی نــاداران کـنـیــد |
|
||
|
مــرد نـادار و نجیبی ، مضطری |
|
بــیــکس و بــی خــانـمـان وابتری |
||
|
آنــکه روزی بــود مـرد کـار زار |
|
پــیش هــرکـس بـود صاحب اعتبار |
||
|
روزگـاری بــروطن خدمت نمود |
|
اجـتــناب از دزدی ورشــوت نمود |
||
|
ایـنـک امــروز از مرور روزگار |
|
چـشــم اومعـیوب وماند از کاروبار |
||
|
مشـکـل بـیــخـانــگی و مـفـلـسی |
|
مــشــکـل بـارعـیـال و بــیکـــسی |
||
|
قـیمتی ای غــله و چــوپ وزغال |
|
خــم نــموده پیکرش را چون هلال |
||
|
گــربـمــیرد زار از رنج و ملال |
|
عــزت نـفــسش نــمـانــد بــرسوال |
||
|
قــابــل الـطـاف آیــا نـیــست این؟ |
|
نیست گرانسان بگو پس چیست این؟ |
||
|
|
اغنیا ای اغنیا احـسـان کنـیــد |
|
||
|
|
الــتـفاتـی ســوی نــاداران کـنـیــد |
|
||
|
کــودکــی پـهــلوی مادر زار زار |
|
گــریــه دارد در دل شــبــهــای تار |
||
|
لــرزدش چــون بــیـد ازسرما تنه |
|
لـــرزدو درزیــر لـــب گــویــد ننه |
||
|
لــرزه افــگنده خنک درجان مرا |
|
خــوب انــدر سینه ات چسپان مـرا |
||
|
یــا تــو در آغــوش خود جایم بده |
|
یــا کــه جــا پــلهــوی بــا بـایم بده |
||
|
ایــن چنین زارست احوال غریب |
|
رحــم مــی بــایــد به اطفال غریب |
||
|
ازغــریــبـان استمالـت لازم است |
|
بــیــنوایــان را اعــانت لازم اسـت |
||
|
|
اغنیا ای اغـنـیـأ احـسـان کنـیــد |
|
||
|
|
الــتـفاتـی ســوی نــاداران کـنـیــد |
|
||
|
بنــگر آن طـفلی که گریان میرود |
پــا بــرهــنه دردبــستــان مــیــرود |
|||
|
از خــنــک رخساره اش نیلی زند |
|
بــا دهــم بــر روی وی سـیلی زند |
||
|
بسکه گشته کرتی او پشت وروی |
|
چون سرکل عاری است ازپشم وموی |
||
|
بــاد جــا کــرده تــه ی پــیراهنش |
|
چــون پــرا شـوتـست گویی دامنش |
||
|
نــیــست بـاران اینکه بارد از هوا |
|
گــریــه دارد چــرخ بــر حــال گدا |
||
|
ایــن قـدر زار است احوال غریب |
|
رحــم مــی بـاید بــه اطفال غریب |
||
|
|
اغنیا ای اغـنـیـأ احـسـان کنـیــد |
|
||
|
|
الــتـفاتـی ســوی نــاداران کـنـیــد |
|
||
|
ای کـه داری سـاز و برگ زندگی |
|
کــن چــو خورشید از کرم تابندگی |
||
|
مصــرف یــک روزه تیل موترت |
|
قـیـمـت ســگـرت کـشــی نــوکرت |
||
|
پـول یـک شب سینمایت ای حبیب |
|
مـی کـنـد بس خرچ یک ماه غریب |
||
|
|
اغنیا ای اغـنـیـأ احـسـان کنـیــد |
|
||
|
|
الــتـفاتـی ســوی نــاداران کـنـیــد |
|
||