عصربـیداری

 سید فیصل .م

 نــــه دیگـــر نیست سرمایی که ساقی را بلرزاند

گیـــــاه خنـــده روی دامــن دشتــــی بخشکــانــد

هــوا دیگــر نمــی خواند سـرود جنگ طاغوتی

نسیـــم امــروز جــای او سرود عشق می خواند

بـــه پـاس نغمه هـای او زمین مرده بیدار است

حریــــــــــم حرمت او را گیـا استاده مـی مانــد

تمـاشــا کن که خاک ما لباس سبز پوشیده است

ببین جــانــا سیاهـــــی دیگر آوازی نمی خواند

نه؛ دیگرعصربیداری؛ زمان رویش گل هاست

نباید کس بخوابـــــد یا ســــــر خود را بخارانـد

درایـــن دریــــای سبز پرگل زیبــــای زایایـــی

زهــــــرجــا خـــاک  ره بینـد گیاه وگل برویاند

سید بوی بهــــــــــارآمــــــد نبایـد چشم برهم زد

بـبـــایــــد پاسبانـــی کــــرد بـاچشمـان وآبش داد

زمشروبـــی که دیشب یخمکش کردند نوشـانیــد

کــــــــه تا هنگامه ی خورشید در سرها بیندازد

سنندج -  کردستان -  ایران 2006-03-04

شعر: غزل

وزن : مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن

بحر: هزج مثمن سالم