1

Gran Toryal

  Op 27 november 2001is er in de Duitse stad Königswinter, bij Bonn, onder auspiciën van de Verenigde Naties en ondersteuning van de EU een conferentie gehouden over de toekomst van Afghanistan.

Op 5 december 2001 werd een samenwerkingsakkoord ondertekend. Op 22 december 2001 begon een interim-regering in Afghanistan te regeren. Conform het Bonnse Akkoord werd interim-regering verantwoordelijk gesteld om een Loya Jirga²(een traditionele assemblee) bijeen te roepen, die een overgangsregering heeft benoemd en een grondwetcommissie heeft ingesteld. Die commissie heeft een nieuwe grondwet ontworpen. Daaropvolgend heeft de Loya Jirga de nieuwe grondwet besproken en bezegeld. Vervolgens werden een democratische presidents- en parlements verkiezingen gehouden.

Het lijkt erop dat het Bonnse Akkoord gerealiseerd is. Als gevolg van het Bonnse Akkoord kwam er een eind aan het onmenselijke en barbaarse bewind van de Taliban. Militaire bases van het internationaal terroristisch netwerk Al-Qaeda functioneren niet meer en hun manschappen ondergedoken. De Europese Unie heeft de wereldgemeenschap gevraagd om de Afghaanse interim regering alle nodige steun te geven, zodat in Afghanistan de democratie en de naleving van de rechten van de mens wortel kunnen schieten.

Op deze wijze herrijst Afghanistan als een gelijkgerechtigd lid van de beschaafde wereld. Met behulp van de wereldgemeenschap richt Afghanistan zich naar de menselijke samenleving en ontwikkeling.

Sinds het Bonnse Akkoord van 2001, zijn in Afghanistan weliswaar wat opvallende en zeer nuttige ontwikkelingen geweest. Maar die voldeden niet aan de gestelde eisen van de wereldgemeenschap en aan de verwachtingen van de zwaarbeproefde Afghaanse bevolking. Ondanks alle militaire, politieke en economische wereldhulp van vooral Amerika en de NAVO landen.

Mogelijke redenen daarvoor zijn:

 I- Hoewel talloze organisaties al meer dan dertig jaar aandacht besteden aan Afghanistan en aan zijn buurlanden in Midden Azië³, is er in het Westen nog steeds amper iets bekend over hun geschiedenis, mentaliteit, tradities, culturen en politiek. 

II- Onbekwaamheid, zwakheid, wantrouwen van de bevolking en het slechte imago van de regerende macht. 

III- Het ontbreken van een eenduidige, heldere en effectieve strategie binnen de coalitiepartijen voor de strijd tegen het internationale terrorisme.  

De volgende factoren zorgden voor zeer negatieve invloeden op het uitvoeren van het Bonnse Akkoord: 

- De rol en actieve participatie van intelligentia, prominente technocraten en nationaal gerenommeerde personen is gemarginaliseerd tijdens de Bonnse conferentie⁴ even als bij de samenstelling van de interim-regering, de overgangsregering en de gevormde regering.

- Er werd geleund op wroktechnocraten (diegenen die besmet zijn met de psychologie en stereotypen van de Koude Oorlog).

- De sleutelrol werd gegeven aan de agitators en promotors van verschillende hebzuchtige en haatdragende afvaardigingen van Jihadisten (diegenen die tijdens de zogeheten Jihad binnen en buiten Afghanistan bezig waren met het collecteren van geld, rekruteren van huurlingen en ronselen van vrijwillige jihadistische vechtjassen).

Zij hadden amper kennis over de huidige behoeften en problemen van de bevolking. En waren niet opgeleid voor regeren in een zozeer gecompliceerde situatie.

- Het mogelijk maken voor uiteengegane jihadistische groeperingen om zich te hervormen, die juist tijdens het Talibangezag van hun heersende gebieden waren verdreven onder de naam van noordelijke jihadistische alliantie.

- Het bieden van gelegenheid voor sommige Taliban leiders en hun jihadistische bondgenoten om opnieuw sommige gebieden te veroveren, toe te treden in de centrale en regionale regering en deel te nemen in provinciale en centrale parlementsverkiezingen als verkiesbare volksafvaardigingen onder de zogenoemde gematigde Taliban⁵.

Afghanistan werd wederom verdeeld in overheersende zones van krijgsheren⁶ zoals het geval was in 1992. Zodoende ontstond weer een machtsstrijd tussen de vijandelijke jihadistische clannen, die leidde tot gruwelijke en bloedige conflicten.

Jihadisten en Taliban zorgden voor groeiende instabiliteit, onveiligheid en ongehoorzaamheid in verschillende streken. 

De frustraties en teleurstellingen 

De vernederde en radeloze Afghaanse bevolking vertrouwde op de steun van George W. Bush, die beloofd had van Afghanistan een voorbeeldige staat voor de regio te maken. Door Afghanistan te zuiveren van terroristen en terroristische nesten en extreemfundamentalisten hun hol uit te roken.

Het tweede waar de bevolking op vertrouwde waren de verkiezingsleuzen en

- beloftes van Hamid Karzai over:

·        Het oprichten van een machtige en sterk gecentraliseerde nationale overheid.

·        Landelijke ontwapening en onttronen van regionale krijgsheren.

·        Aanstellen van een professionele regering en bestrijding van corruptie en vriendjespolitiek.

·        Afghaanse deskundigen zouden vanuit de hele wereld worden aangetrokken om voor de wederopbouw van Afghanistan te zorgen.

·        Aanwenden van effectieve internationale hulp.

·        Verbod van papaverteelt, productie en export van drugs.

·        Het verbeteren van sociale voorzieningen voor invaliden, weduwen, weeskinderen, straatkinderen, daklozen, etc…

·        Materiele en sociale hulp verlenen aan terugkerende vluchtelingen.

·        Handhaven van orde, de democratie, gerechtigheid en veiligheid gebaseerd op het wetboek.

·        Bescherming van mensenrechten en vrijheid van meningsuiting.  

Verleid door de hierboven genoemde beloftes van de presidenten van de VS en Afghanistan namen Afghanen massaal deel aan presidentsverkiezingen.

Hoewel Karzai en zijn regering wereldwijde steun kregen, kon hij niet een imagodragende, professioneel en gerespecteerde regering vormen.

Internationale financiële steun aan Afghanistan was vergeleken met de financiële steun die Irak, Kosovo en Haïti kregen relatief gering. Daarbij kon Karzai’s regering niet van die gunstige gelegenheid effectief te baat nemen; althans hij leefde geen enkele belofte van de presidenten na.

Terwijl ‘non gouvernmental organisations’ ( N.G.O’s ) binnen deze periode ver zijn gekomen en veel succes hebben geboekt, zelfs in de periferieën waar nauwelijks veiligheid en stabiliteit is. Zij ontwerpen en realiseren verschillende programma’s en projecten zoals: wederopbouw van scholen, poliklinieken, dammen, wegen, traditionele irrigatiesystemen en drinkwaterbronnen. Zij richten media en informatiecentra op(krant, radio, tv e.d), en zorgden voor het uitoefenen van vaccinatie programma’s, hulpverlening aan invaliden, weduwen, kinderen en nog tientallen andere sociaal-economische welvaart projecten waarbij duizenden Afghanen in maatschappelijke en professionele werkzaamheden betrokken werden.

Bovendien brengen N.G.O’s de hulpverlenende landen en internationale organisaties op de hoogte van de maatschappelijke situatie en gebeurtenissen. Zij stellen dingen die van vitaal belang zijn, zoals het verzoek aan de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties om de krijgsheren en gewapende klieken te ontwapenen. 

Als wij op de huidige situatie in Afghanistan eens een blik werpen, valt ons het volgende op:  

-        De politieke, militaire en oorlogssituatie wordt met de dag gecompliceerder. De overheid en de centrale regering in sommige regio’s verliezen hun leidinggevende gezag en controle, zelfs waar militairen van de ‘coalitiestrijd, tegen terrorisme aanwezig zijn.

-        In vele provincies hervormden krijgsheren geleidelijk hun groeperingen met behulp van hun regionale protectors. Zij hebben op vermomde wijze zich gemobiliseerd om weer op volle sterkte te komen, waarbij zij het gebrek aan huidige wetgevingen en onbekwaamheden van de centrale en regionale autoriteiten misbruikten. Op deze wijze bekleden zij de meest machtige functies en hebben zelfs hun macht feitelijk gelegitimeerd. Ze kunnen zich verkiesbaar stellen of benoemd worden. Zo krijgen ze alle touwtjes in handen.

-        De drugs⁷ baronnen ontwikkelen zich op een zeer slimme wijze in de kringen van krijgsheren en hoge functionarissen. Zij profiteren van de gecompliceerde toestand en vergroten geleidelijk hun invloed en gezag binnen de regering. Ondertussen bekleden ze tientallen leidinggevende functies. Hun participaties en dominante rol in de regering manifesteerde zich bij het opstappen van de minister van Binnenlandse Zaken. Daarbij kwamen sommige vooraanstaande figuren, zelfs de familieleden van president Karzai, in opspraak.

-        Sociale en economische situatie⁸  van de sommige gezelschappen verbeterde maar bij een groot deel van de bevolking zijn er nauwelijks verbeteringen te zien. Een dergelijke situatie leidt in een gemeenschap tot zeer gevaarlijke crisissen. En als dit voortduurt, dan werkt dit in het voordeel van islamitische fundamentalisten, terroristen en drugsmaffiosi.

-        Etnische, religieuze en partijconflicten die ook in april 1992 heersten breken opnieuw overal uit. Dit verstoort de relatief hoopvolle toestand die net na de verdreven Talibanregime ontstond.

-        De buurlanden van Afghanistan, vooral Pakistan en Iran steunden heimelijk de gewapende groeperingen om eigen belangen in Afghanistan te behartigen. Dit Pakistaanse en Iraanse gedrag wekte de fundamentalistische organisaties van Oezbekistan, Tadzjikistan, Chinees Oeigoersië, Tsjetsjenië en het wereldwijde militaire netwerk van Al-Qaeda op om hun gewapende

extreemfundamentalisten te hergroeperen en tot actie te komen die na het verdrijven van Taliban overal in Afghanistan, Pakistan en Iran verspreid waren.

-        Zelfmoordaanslagen als een nieuw verschijnsel in de geschiedenis van Afghanistan die recent door de buitenlandse “terroristen” gepleegd zijn is een waarschuwend voorbeeld.

-        Het land is in de klauwen van de gewapende groeperingen en krijgsheren gekomen. Het vertrouwen van de burger in de internationale beloften en hulp en Karzai’s regering is geschaad en de hoop verdwijnt stilletjes.  

Wat we nadrukkelijk willen zeggen is dat de regering van Afghanistan niet in staat is om de huidige situatie onder controle te houden, er is geen sprake van centraal gezag. De regering van Karzai is zo zwak en onbekwaam dat zij soms aan zeer belangrijke kwesties roekeloos werken. Ze hebben met het affix ‘Islamitisch’ de inhoud van veel democratische maatregelen veranderd. Het is alsof zij een compromis sloten met religieuze fundamentalisten en krijgsheren om conflict met hen te vermijden. Maar feitelijk veranderden ze de democratische inhoud en interpretaties van de wetten⁹.

Het toevoegen van affixen leidde tot de versterking van de fundamentalistische ideologie. Extreemreligieuze en fundamentalistische activiteiten werden legitiem en de mensenrechten en democratie werden tegengewerkt. Dit veroorzaakte de spanning in de maatschappij en destabiliseerde de relatieve veiligheid.

Deze wantoestanden ontstonden door en na de Bonnse Akkoorden 2001.

Bijvoorbeeld de naam (seculaire) interim regering van Afghanistan werd veranderd in (Jihadistische) islamitische interim regering van Afghanistan.

Alles wijst erop dat dit de basis heeft gelegd voor de stille en zeer gevaarlijk oorlog van wereldwijde religieuze extremisten in Afghanistan tegen coalitie strijdende macht onder leiding van de Verenigde Staten tegen internationaal terrorisme.

Zowel praktische als theoretische overtredingen van het Bonnse Akkoord en beschikkingen van internationale gemeenschap zijn gedaan door religieuze fundamentalisten en hun regionale en internationale protectors.

Een voorbeeld van zo een overtreding is dat gewapende groeperingen zogenaamde ‘Noordelijke islamitische (jihadistische) Alliantie’ de stad Kaboel binnentraden en de machtsposities verdeelden en begonnen te fungeren als officiële en internationaal erkende macht in Afghanistan. Terwijl dat in strijd is met het besluit van de internationale coalitie en belofte van G.W. Bush dat na het verdrijven van de Taliban regime de hoofdstad van Afghanistan gedemilitariseerd zou worden en een neutrale zone zou blijven. Er zou geen gewapende groepering de stad binnentreden en de macht overnemen, behalve de regering die door de een internationaal akkoord is goedgekeurd.

Met die overtreding begonnen gewelddadige en gruwelijke politieke en etnische zuiveringen. Wraakacties en het uitschakelen van elkaars politieke rivalen waren dagelijkse taferelen in Kaboel. Inwoners werden gegijzeld door gewapende vandalen en baldadige groeperingen. Veroveraars van Kaboel (Noordelijke Alliantie) beschouwden zich tijdens de Bonnse conferentie als de rechtmatige machthebbers en stelden eigen voorwaarden en eisen. Ze zorgden voor veel spanningen en moeilijkheden.

Bij de Bonnse conferentie werd de interim regering gevormd uit afgevaardigden van de Noordelijke Alliantie (ongewenste figuren) en personen die door de Amerikaanse gezant Mr. Zalmay Khalilzad  aangewezen waren.

De gevormde interim regering wordt later door de Loya Jirga gelegitimeerd.

Tijdens het Bonnse conferentie deden de extreemfundamentele religieuze vertegenwoordigers er alles voor om aan de macht te blijven. Vervolgens maakten de fundamentalisten meer dan 90% deel uit in de boven genoemde Loya Jirga.

De fundamentalisten verworven een gevoelige en beslissende rol bij de formering,

overgangsregering, regering en Grondwet Loya Jirga. Hun dominante rol bij het parlement en provinciale raadverkiezingen bleef even groot.

Het verbaast niks dat sommige voormalige Talibaanse hoge functionarissen uit Pakistan en uit Guantánamo bay gevangenis worden aangewezen om samen het land mee te besturen.¹⁰ 

De volgende punten zorgden mede voor een zeer gecompliceerde situatie in Afghanistan.

-        De nadelige rol van buurlanden als Pakistan en Iran en regionale machten zoals Rusland.

-        Het omstreden gedrag van Verenigde Naties afgevaardigden Mr. Brahimi en zijn medewerkers, vooral Spaanse de EU diplomaat Francesco Vendrell.

-        Het gebrek aan kennis over krachtsverhoudingen van gewapende groeperingen en hun betrekkingen tot hun regionale en internationale beschermers.

-        Het bagatelliseren van de zeer gevaarlijke rollen van de politieke islam met nieuwe Wahabitische, Deobandistische, en Koemse interpretaties.

-        Naïviteit van Amerikaanse en West-Europeese strategen over de strijd tegen internationaal terrorisme.  

Zo komen sommige vragen naar boven:

- Waar zal de strijd tegen internationaal terrorisme in Afghanistan heen gaan?

- Als het gaat om de strijd tegen het islamfundamentalisme, welk voorbeeld geeft de internationale bijdrage en -samenwerking aan de internationale gemeenschap en voornamelijk aan de regionale landen?

- Zullen de nieuwsgierige regionale landen (zoals: Oezbekistan¹¹) die herhaaldelijk bedreigd werden door terrorisme en extreemfundamentalisme actie ondernemen of zwijgzaam toekijken, hoe terrorisme en extreemfundamentalisme in hun achtertuin floreert?

 - Is de strijd tegen het internationale terrorisme in Afghanistan een bepaalde strategische zet dat via diverse tactische etappen wordt verworven en is het afhankelijk van de gelegenheid, mogelijkheden bijvoorbeeld, etappe veiligheidsoverwegingen? Of voert deze strijd tegen het internationale terrorisme iets in zijn schild om bepaalde politieke, militaire en economische doelen te bereiken?

- Hoe standvastig is de coalitie tegen het internationale terrorisme? Zal de strijd tegen het internationale terrorisme op veiligheid, politieke en economische eisen van de coalitieleden voldoen? 

Het beantwoorden van de bovenstaande vragen schijnt niet eenvoudig te zijn. De wereldwijde strijd tegen het internationale terrorisme is van vitaal belang, maar misstappen bij de strijd tegen internationaal terrorisme zal enerzijds leiden tot een zeer gecompliceerde regionale situatie(oorlogstoestand). Waarbij internationale rechten, conventies en verdragen, die specifieke invloed op de wereldwijde veiligheid hebben worden aangetast.

Anderzijds zijn er grote twijfels binnen de wereldgemeenschap gerezen, waarbij sommige coalitielanden lieten doorschemeren geen goed gevoel te hebben voor de strijd.

In plaats van bruggen te slaan, zijn de kloven verbreed en zijn er wiggen gedreven tussen coalitie landen. Dit zijn juist de dingen die terroristen willen.

Het valt ons op dat misverstaan, wantrouwen en frustraties binnen de coalitiemacht( Enduring Freedom), ISAF en landen die steun en bijdrage leveren aan die twee operaties in Afghanistan tegen het internationale terrorisme een zeer gevaarlijke strategie in de regio en op wereldwijd niveau zullen veroorzaken¹².

Zowel internationaal als regionaal wordt ernstig getwijfeld aan de juistheid, eerlijkheid en helderheid van de Amerikanen in strijd tegen het internationale terrorisme. Als gevolg daarvan zijn steeds minder landen bereid om met de Amerikanen samen te werken in strijd tegen het internationale terrorisme in Afghanistan. De twijfel van sommige buurlanden zoals Oezbekistan en regionale machtige landen als China, India en Rusland wordt gevoed door eventuele tactische compromissen, quasi veiligheidsoverwegingen en zelfs ondersteuning waarop de Amerikanen in de oorlog tegen het internationale terrorisme om gaat met gewapende groeperingen, Jihadsobsessie leiders, plaatselijke krijgsheren en drugsbaronnen¹³.

De bestaande akkefietjes tussen de coalitie voor de strijd tegen het internationale terrorisme, landen die acute baat hebben bij de strijd tegen het terrorisme zullen zorgen voor een nieuwe gedegen strategie tegen het internationale terrorisme.

Geopolitiek en geo-economisch gezien bezit Afghanistan een uiterst gevoelige locatie en is regionaal evenals internationaal van groot belang. Gebeurtenissen en situaties in het land spelen een grote centrale rol. Instabiliteit en crisissituatie in Afghanistan kan zeer simpel uitbreken in de regio en wereldwijd. De benadrukking van Engelse populaire historicus Toynbee uit zijn boek ‘Between Oxus and Jamna’ aan de dominante rol en consequenties van gebeurtenissen in Afghanistan als Round About district is tot op heden actueel¹⁴

Deze zegswijze zal nooit te vergeten zijn. Strategen zullen hun plannen en strategieën berusten op deze zegswijze.

Gezien de huidige situatie in Afghanistan en de wijze uitdrukking van de Engelse historicus komen wij tot de volgende belangrijke conclusie:  

1.     Afghanistan en haar problemen moeten nationaal en regionaal bekeken worden; wat nu geformeerd wordt in Afghanistan heeft invloed op de hele regio

2.     Betreffende sociale, economische, militaire en politieke taken in Afghanistan moet overeenstemming bereikt worden met de regionale organisaties, regionale regeringen, regionale machten

3.     Geografisch heeft Afghanistan een ligging –

§        Die omsingeld is door China, India en Pakistan die al massavernietigingswapens bezitten en Iran die streeft naar het bezit van kernwapens.

§        Midden Aziatische landen zoals Tadzjikistan, Toerkmenistan en Oezbekistan die sinds hun onafhankelijkheden worden beschouwd als zone met nationale belangstelling voor Rusland, evenals voor China, India, Amerika, Europese landen, multinationals en regionale extremistische religieuze organisaties en hun protectorregimes in Pakistan, Iran en Saoedi-Arabië.

Al jaren bestaan de directe en indirecte conflicten tussen India en China, India en Pakistan, Afghanistan en Pakistan, Afghanistan en Iran, Pakistan en Iran en groeiende conflicten binnen Midden Aziatische landen. Oplopende spanningen binnen de regio zullen de strijd tegen het internationale terrorisme tot crisis en impasse leiden vooral: 

§        Oorlogstoestand in Kasjmier,

§        Onrust en oorlog in het Kaukasische gebied,

§        Toenemende terroristische activiteiten van de gevechtsbende van de Taliban en Al-Qaeda in Pakistan en in het Zuiden en Zuidoosten van Afghanistan,

§        Pakistan als een broeinest van wereldwijde internationaal terrorisme en een opvoedingscentrum van extreem religieuze fundamentalistische ideologieën,

§        vermomde activiteiten van religieuze extreemfundamentalisten in Midden Aziatische landen,

§        regionale samenwerking bij kernprogramma’s tussen China en Pakistan, Rusland en Iran, en bestaande kernwapenconcurrentie tussen India en Pakistan.

§        Iraanse huidige mysterieuze politieke en religieuze militaire betrekking met sommige extreemreligieuze groeperingen in Midden Oosten, in Afghanistan, in Midden Aziatische landen en in Kaukasus regio¹⁵. 

4.     De coalitie voor de strijd tegen het internationale terrorisme zou fragmentatie van Afghanistan in verschillende zelfbestemmingzones vermijden omdat het onrust, separatisme, militaire spanning, bloedige conflicten en zeer gevaarlijke situaties in de buurlanden zal veroorzaken. En dat tast bestaande relatieve veiligheid in de hele regio aan. 

De strijd tegen het internationale terrorisme bevindt zich op het absolute dieptepunt. Elk verzuim in die strijd leidt tot langdurige en catastrofale gevolgen. Allerlei “compromissen” met die kwade verschijnselen moeten genegeerd worden.  

De coalitie voor de strijd tegen het internationale terrorisme zou van hun vier jarige doorgemaakte strijd moeten profiteren om dit kwaadstellige uit te roeien. En dat eist een goed gecoördineerde actie, solidariteit, integriteit en eenheid tussen de coalitielanden en landen die fervent voorstander zijn van die strijd.

De coalitie voor de strijd tegen het internationale terrorisme is het aan zijn wereldgemeenschap verplicht om de vele meningsverschillen voor eens en voor altijd opzij te zetten. 

5.     Huidige relatieve stabiliteit in Afghanistan zou verder blijven ontwikkelen tot reëel absolute, hoopvolle stabiliteit. Buurlanden zullen vertrouwen winnen in de toekomst en zeker stellen dat Afghanistan geen bedreigingen baart. Vrede, solidariteit, samenwerking en internationale vriendschap wint van extremisme, vandalisme en vijandschap.

6.     Het rechtstelsel in Afghanistan zal berust worden op secularisme en primaat Internationaal recht.  

Er bestaat geen twijfel over dat drugs het terrorisme creëren en terreur ondersteunen. Terrorisme en drugs in Afghanistan hebben al jaren een nauwe verbinding; de terroristen, drugsbaronnen, religieusextremisten en krijgsheren zijn onderdelen van een mechanisme. Zij vormden een zeer gevaarlijke onderwereld in Afghanistan, hun macht strekt zich uit over heel Afghanistan en tierde welig in de hele regio. Zij misbruiken de zeer slechte sociaal-economische omstandigheden onder burgers. Massale armlastige burgers die van de internationale hulp verstoken gebleven zijn, zijn immers makkelijke prooien. Dus een internationale deal en bijstand in het bestrijden van drugsterrorisme in Afghanistan kan niet langer uitblijven. Dit zeer gevoelige en gecompliceerde offensief vergt van de coalitie voor de strijd tegen het internationale terrorisme een sterk gedetailleerd plan.  

     Eigenlijk is de algemene huidige toestand zodanig, dat: 

1.     De strijd tegen het internationale terrorisme kruipt, deze situatie bedreigt niet alleen Afghaanse, ook regionale zelfs de internationale gemeenschap.

2.     Het internationale terrorisme is nog lang niet vanaf zijn wortel verdelgd, de leiders en medeplichtige figuren zijn nog steeds aan het werk. Ze zijn zelfs in staat om bedreigende ultimatums aan te kondigen.

3.     Extreemreligieuze ideologieën zijn echter wereldwijd fors toegenomen.

4.     Menselijke en economische schade van de strijd tegen het internationale terrorisme wordt steeds zwaarder, pijnlijker en ondraaglijker.  

Zodoende na de volledige verwezenlijking van het Bonnse Akkoord van december 2001 verlangt de situatie een nieuwe uitdaging voor de internationale gemeenschap om onder auspiciën van de VN een uitzonderlijke conferentie met ondersteuning van Amerika en de NAVO landen te organiseren. Omdat met het beginnen van het Afghaanse parlement het Bonnse Akkoord gerealiseerd is. De Afghaanse regering komt enerzijds in een plannenvacuüm terecht om zich als een democratisch land verder te ontwikkelen, anderzijds gezien de samenstellingen van het Afghaanse parlement voor veel onvoorstelbare juridische en wettelijke problemen voor de Afghaanse regering. Dit leidt zelfs voor de coalitie voor de strijd tegen het internationale terrorisme tot juridische vraagstukken over aanwezigheid van internationale hulpverleners in Afghanistan.

Het is onderhand tijd dat de coalitie voor de strijd tegen het internationale terrorisme en de NAVO landen tot een overeenstemming komen over een solide reddingsstrategie bijvoorbeeld in de huidige etappe voor Afghanistan.

Toch mag de coalitie de strijd tegen het internationale terrorisme niet uit het oog verliezen, waarom de processen wederopbouw conform aangesprokene Bonnse Akkoord voor Afghanistan na vier jaar amper gerealiseerd is of met ander woord misgaat. In het bijzonder: strijd tegen het extreemreligieuzefundamentalisme, ontwapeningen van plaatselijke krijgsheren en gewapende vandalen, strijd tegen de drugsmaffia, de processen van wederopbouw gecentraliseerde regering, vormen levensbare staatsstructuren, de uitbreiding van het centrale gezag over het hele land, handhaven van veiligheid en mensenrechten, oplossen elementarische sociaal-economische problemen enz… stagneren.

Als Amerika daadwerkelijk met een huidig ambitieus plan de strijd tegen het internationale terrorisme op zo’n arrogante, avonturistische wijze in haar eentje tot stand wil brengen, zullen er gevaarlijke consequenties voor alle verworvenheden van de menselijke beschaving ontstaan.

Naar onze mening is de strijd tegen het internationale terrorisme een lijdensweg voor de coalitie onder leiding van Amerika, NAVO-landen en partnerlanden van NAVO en vereist:

-        realistische, rationalistische benaderingen;

-        vastbeslotenheid, vastberadenheid en verantwoordelijkheid;

-        dat solidariteit, flexibiliteit, toleranties en compromissen zich manifesteren.

Als Amerika elk vorm van mogelijke medewerking, meningen van coalitielanden, NAVO-landen en partnerlanden van de NAVO wil beginnen te waarderen, ontstaan er vanzelfsprekend niet meer problemen zoals de aanwezige problemen die door de aanval op Irak binnen de coalitielanden bestaan.

Het verwerken van bovengenoemde punten zal de strijd tegen het internationale terrorisme tot de eindebestemming leiden. In Afghanistan bestaat nog de mogelijkheid om het goed aan te pakken en succes te boeken. 

 Onze voorstellen zijn als volgt:

1.     Allereerst moet Afghanistan door een uitzonderlijke resolutie van de Veiligheidsraad van de VN worden erkend als:

-        een volledige neutrale (buitenlandse politieke) staat¹⁶ met alle bijbehorende status.

-        een vredeszone en zone van internationale samenwerking.

Het voorbereiden en bevestigen van deze status vergt van de Verenigde Naties dat de NAVO met een sterk mandaat krijgt om alle moeizaamheden van militaire taken, wederopbouw en stabilisatie taken in Afghanistan over te nemen.

Voor garantie en respect aan deze internationale status dat Afghanistan een neutrale buitenlandse politiek zou gaan voeren in internationaal niveau  moet de NAVO conform haar nieuwe mandaat alle verantwoordelijkheden op zich nemen. Die taak schept een nieuwe uitdaging voor de NAVO en eist volledige demilitarisatie van alle gewapende fracties inclusief de pas gevormde nationale strijdmacht (nationale leger en politie). Waarbij in het territorium van Afghanistan het bezitten, bewaren, handelen en dragen van allerlei soorten van wapen verboden moet worden en een ontwapeningsproces hardhandig aanpakken en de overtreders onder elke naam en tradities dan ook streng strafbaar stellen.

2.     De NAVO moet haar aanwezigheid in de strategische gebieden in Afghanistan vergroten en profiteren van de in de laatste decennia doorgemaakte missies in verschillende landen om deze vredestaken succesvol uit te kunnen voeren en zich van de vergissingen van Amerikaanse militaire operaties in Afghanistan onthouden¹⁷.

3.     De NAVO moet massaal mensen die behoren tot formele(informele) en religieuzen, verkapte militairenstructuren en verschillende inlichtingsdiensten van Pakistan, Iran, Tadzjikistan en vooral Arabieren, Russen (Tsjetsjeense extremisten), Oezbeekse extremisten (vooral) leden en leiders van terroristische organisatie Islamitische beweging van Oezbekistan, Oeigoerse extreemfundamentalisten oproepen om Afghanistan dringend vrijwillig te verlaten en anders met behulp van de plaatselijke Afghaanse inwoners, kennissen identificeren en het land uit te zetten.

4.     om de nieuwe status van Afghanistan internationaal te bewerkstelligen en verder te ontwikkelen zal het beter zijn dat een of twee onderdepartementen of commissies van Economische en Sociale Commissie voor Azië en het Stille Oceaangebied ( ESCAP )vanuit Bangkok naar Kaboel te verhuizen. Zodat vanuit Afghanistan in plaats van schrik, terreur, drugs, haat en menselijk ellende, een vredesoproep, humanistische en internationale samenwerkingontwerpen, sociaal-economische ontwikkelingsplannen en bijdragen naar buiten komen.

5.     De NAVO moet aandacht besteden aan duizenden Afghaanse intellectuelen, vooraanstaande personen en technocraten die door misverstanden van gezanten van VN en stereotypen van strategen van VS tot het heden van vredesprocessen in Afghanistan opzij zetten, en hun patriottisme en bekwaamheden in deze ingewikkelde situaties in Afghanistan te benuttigen. 

6.     De NAVO zou mogelijkheden aan intellectuelen bieden om aan vredes- en wederopbouwprocessen mee te doen. De wereldgemeenschap en vooral de NAVO zullen het niet vergeten dat Afghaanse intelectuelen, technocraten en erkende stammenleiders initiators waren van de politieke terminologie die nationale verzoening als één complexe strategie zagen. Die strategie is in verschillende landen in de wereld aan het praktiseren. Toch mogen de initiators niet hun kennis, ervaring en actieve rol negeren. Als Afghaanse intelligentia achter zich de ondersteuning en bijdragen van de wereldgemeenschap nl. NAVO voelen, vinden de vele huidige problemen van de overheid en de centrale regering van Afghanistan hun oplossing. Ze hebben een zeer effectieve en directe invloed door de al beleefde strijd tegen de extreme religieuze ideologieën en internationale terrorisme, waarbij sinds 1986 de wereldgemeenschap herhaaldelijk waarschuwde voor de bedreigingen en het woekeren van het internationale terrorisme en zijn consequenties. Afghaanse intellectuelen zijn de enige deugdelijke macht die nog steeds in staat zijn om het verloren imago van het centraal gezag tussen volkeren in Afghanistan te  herstellen en vertrouwen van de burgers, de buurlanden en de wereldgemeenschap te winnen. De intellectuelen een kans gunnen op wederopbouwprocessen met behulp van NAVO garandeert en waarborgt immuniteit, onaantastbaarheid, veiligheid en wettelijkheid in de beledigde en gescheurde Afghanistan.

1,- Republiek Afghanistan in hart van Azië, 652. 225 vierkante kilometer ( reëel), met ongeveer 17mln ( schatting 1990) inwoners. (25 personen per vierkante kilometer ( schatting1990)); hoofdstad: Kaboel.Landgrenzen(5.813km), Afghanistan grenst aan Iran(925km),aan Midden Aziatische landen Tadzjikistan, Oezbekistan en Toerkmenistan samen (2380km), de Volksrepubliek China(96km), India(102km) en Pakistan(2310km).Officiële taal het Dari en het Posjtoe dat in 1936 naast het Dari tot officiele taal werd verheven. De nationale munt is de Afghani, die onderverdeeld is in 100 poels. Afghanistan is een multicultureel land; er wonen 33 verschilende etnische groepen en er wordt door middel van meer dan honderden dialecten en accenten gecommuniceerd en elke etnische groep heeft eigen specifieke normen en waarden. Nationale historische feestdagen zijn 15 februari, dag van de nationale bevrijding(1989), 21 maart(nieuwjaarsdag volgens Afghaanse kalender), dag van de landbouwer, 27 april, dag van staatsgreep van Hafizullah Amin( 1978),28 april, dag van het vernielen gecentraliseerde overheid en macht overdragen aan Jihadisten(1992), 17 juli, dag van de grondlegging van de republiek (1973), 19 augustus, dag van de officiële onafhankelijkheid(1919), 27 december, dag van invasie Sovjettroepen Afghanistan(1979).

2-, Loya Jirga is een traditionele volksdemocratie vergadering in de geschiedenis van de Afghaanse bevolking. De Afghaanse bevolking beriep zich vanaf de verre van prehistorische periode om hun samenlevende moeilijke situatie( vooral de kwestie van oorlog of vrede) tezamen te bespreken en gezamenlijk een beslissing te nemen op de Loya Jirga. Ze riepen deze assemblee hoofdstammen,volkshelders en sinds 18 eeuw Amirs en Koningen der Afghanistan om de kwesties van buitenlandse bedreigingen en verzetstrijd tegen kolonisators op.Vanaf de 20^e eeuw vooral na de onafhankelijkheid(1919) werd Afghanistan die assemblee constitutionele volksinstituut om de belangrijkste binnen- en buitenlandspolitiek te bespreken en daarover een oordeel te vormen. De beslissingen van Loya Jirga gaan vóór alle bestaande wetgevingen.

3, - Midden Aziatische landen zijn: Kazakstan, Kirgizië, Tadzjikistan, Toerkmenistan en Oezbekistan.

4, - Slechts de hieronder genoemde groeperingen zijn door de organisatoren van de Bonnse conferentie toegestaan  om die conferentie bij te wonen:

- de Peshawar-groep – pro-Pakistaanse religieuze fundamentalisten.

- de Cyprusgroep – pro-Iraanse religieuze fundamentalisten. 

- de Noordelijke Jihadistische Allianties.

- de Roma-Groep- een beperkte hoeveelheid technocraten, mensen rond de voormalige koning van Afghanistan Mohammed Zaher.

5, - Er waren schurkenfiguren die onder de terminologie van gematigde Taliban beulen konden onderscheiden bijvoorbeeld, zij noemden de voormalige minister van buitenlandse zaken van het Talibaanse regime een gematigde figuur als diegene tijdens zijn werkzaamheid vond dat executeren van mensen een heilige zaak is en zei zonder blikken of blozen tegen westerse journalisten tijdens een interview: “als jullie niet willen dat we voor deze zaak Kaboelse sport stadium gebruiken dan mogen westerse landen voor ons een slachthuis bouwen”. Om maar niet te beginnen over de  voormalige Talibaanse ambassadeur in Pakistan, gematigde moellah Abdul Salam Zaeef die herhaaldelijk en nadrukkelijk aankondigde dat de regering van Karzai een kabinet van marionetten is en de Operatie Enduring Freedom- staatsterrorisme is. Of beruchte Moellah Raketi wiens achternaam getuigt over zijn barbaarse daden.

6, - kort na de val van de Taliban vochten rivaliserende krijgsheren om de hegemonie in regio’s die tot de dag van vandaag continueren.Die veroorzaakte talloze slachtoffers en vernietigingen bijvoorbeeld, gruwelijke gevechten tussen Ismail Khan en Amanullah in het westen van het land. Gewelddadige strijd tussen Dustom en Hatah Mohammed in provincie Mazar-i-Sjarif. Bloedige gevechten tussen Dustom en Abdul Malek in provincie Farjab. Afschuwelijke, meedogenloze en barbaarse gevechten tussen verschillende vandalistische groeperingen en bendes in het Oosten en zuidoosten van Afghanistan. Dhr. Hans Kuitert in de Telegraaf van 19 maart 2005 schreef dat krijgsheren de Afghanen blijven terroriseren. De krijgsheren die eerst een heilige oorlog tegen de Russen voerden, daarna elkaar en vervolgens de Taliban te lijf gingen, zullen de dans ontspringen. Bovendien zijn ze nog steeds bezig met hun naargeestige praktijken. De vroegere helden van de Jihad dicteren nog steeds de wet in Afghanistan. Ze houden er eigen gevangenissen op na en verdrijven de mensen uit hun huizen. Moord, verkrachting, marteling, mensensmokkel en willekeurige executies zijn aan de orde van de dag”.

7, - De productie van drugs is in Afghanistan in het jaar 2004 toegenomen. Volgens een officieel rapport van de Verenigde Naties, steeg de productie van drugs van 3200 ton in 2003 tot 5000 ton in 2004.

Maximale productie van drugs tijdens de Talibaanse regime in 1999 was 4600 ton.

Na het uiteenlopende regime van Taliban in 2001 is het kweken van papaver van de zuidelijke en oostelijke grensgebieden naar de rest van de provincies van Afghanistan gegaan. De Wereld Bank kondigde aan dat drugs een essentiële bron van nationale inkomsten van Afghanistan is. Door de groeiende invloed van drugsmaffia is het voorkomen van het floreren van de papaverteelt voor Karzai’s regering een moeilijke taak. Volgens een verslag van De Volkskrant van 19 maart 2005 “ … de Verenigde Naties waarschuwden deze maand dat er een nieuwe burgeroorlog dreigt als drugskartels uit het zuiden het opnemen tegen de regering. De Afghaanse drugsbaronnen die maar steeds rijker worden  zouden druk bezig zijn drugslijnen op te zetten naar Colombiaanse model. De Afghaanse economie groeit de laatste twee jaar met meer dan 10 procent, maar deze groeicijfers zijn grotendeels te danken aan de florerende drugsproductie. Die nam het afgelopen jaar met ruim 60 procent toe. Afghanistan is met vijfduizend ton opium per jaar de grootste heroïneproducent van de wereld. Ruim 90 % van alle heroïne die wereldwijd gebruikt wordt, wordt geproduceerd in Afghanistan, ongeveer 60% van het totale bruto nationale product is uit de opiumproductie afkomstig (bijna 3 miljard dollar), meer dan 2 miljoen Afghanen zijn direct of indirect afhankelijk van de papaverteelt.

Deze informatie geeft een economische groei in Afghanistan aan, maar 80% van het totale inkomen gaat naar een zeer beperkt aantal mensen. De enorme hoeveelheid geld die de productie van de handel in opium oplevert, zorgt er voor dat krijgsheren in de Afghaanse regio’s grote inkomsten hebben en graag dat zo willen houden. Zeer gecompliceerde ‘spellen’ zijn de nauwe banden tussen Pakistaanse en Afghaanse drugsmaffia zo kondigde Pakistan in 2000 aan dat kweken van drugs gestopt werd. Maar uit het rapport van de Wereld Bank bleek dat de papaverteelt bij de grensgebieden met Afghanistan opnieuw begon. Volgens dat rapport trachten drugsmaffia’s uit te breiden naar Pakistan, bovendien verplaatsten ze hun  bewaarhuizen en laboratoria van Afghanistan naar Pakistan. Oorspronkelijk stonden deze laboratoria in Pakistan en later werden ze  verplaatst naar Afghanistan.

8, - Volgens een onderzoek van de V.N is Afghanistan na de val van het Taliban regime nog altijd het op zes na minst ontwikkelde land van de wereld, nummer173 uit een lijst van 178 landen. Alleen Burundi, Mali, Burkina Faso, Niger en Sierra Leone zijn slechter af, concludeerden de V.N. Net als voorheen is het onderwijsstelsel en de gezondheidszorg echter nog altijd het slechtste ter wereld. Bijna drie kwart van alle volwassenen is analfabeet. In veel provincies gaat maar een op de vijf meisjes naar school. Wat betreft de groeiende ongelijkheid: het grootste gedeelte van de landelijke inkomsten belandt in de zakken van krijgsheren met belangrijke invloed, waardoor de kloof tussen arm en rijk, tussen provincie en stad, toeneemt. De 75% van alle Afghanen leeft onder de armoedegrens en de werkloosheid is een groot probleem. De gemiddelde levensduur bedraagt 44,5 jaar, 20 jaar minder dan de buurlanden. Ieder half uur sterft een zwangere Afghaanse vrouw en één op de vijf kinderen sterft voor zijn vijfde jaar en het kindersterftecijfer door besmet water is het hoogste ter wereld. Problemen zoals: daklozen, straatkinderen, zwervende kinderen en jongeren, terugkeerden vluchtelingen nl. vanuit Pakistan en Iran, weduwen, invaliden, bejaarden, ondraaglijke toestaand onder kostwinners…..

 Ontbreken van elementaire sociale voorzieningen en maatschappelijke ongelijkheid een voedingsbodem vormt voor extreemfundamentalisten en drugsmaffia.

 9, - Jihadisten trachtten vanaf begin tot einde van de Bonnse Akkoord om affixen zoals islam ( islamieten, islamitisch) bij te voegen op elk artikel van Bonnse Akkoord waarbij ze constateren dat Afghanistan een islamitisch land is. Zij vinden dat wij in plaats van interim regering van Afghanistan, interim islamitische regering van Afghanistan moeten schrijven. Onder het mom van de Islam wilden zij hun eigen onmenselijke gedrag legitimeren. Na april 1992 is de religieuze en sociale discriminatie van vrouwen diep in de Afghaanse samenleving geëtst. Geweld tegen vrouwen is breed gepraktiseerd onder het mom van religie, cultuur en traditie.

Met het oog op de zeer slechte sociale toestand, vooral de schendingen van de vrouwenrechten, roept de Europese Unie alle groepen op het akkoord van Bonn (2001) na te leven en vraagt de nieuwe bewindvoerders de rechten van de Afghaanse vrouwen te respecteren, die zwaar hadden te lijden onder het Taliban regime, en hen vooraanstaande posities te verlenen in het nieuwe bestuur.

Ook Karzai en zijn regering beloofden dat de rechten van de vrouwen sterk worden beschermd. Maar wat gebeurt er echter? Een recent gepubliceerd verslag uit Kaboel bevat volgens het rapport van Amnesty International het volgende: Afghaanse vrouwen lopen voortdurend het risico van ontvoering en verkrachting en worden gedwongen tot een huwelijk… Een woordvoerster van het Afghaanse ministerie van vrouwenzaken erkende dat in sommige gebieden mannen vrouwen als dieren behandelen.

In de provincie Herat steken vrouwen zichzelf in brand om aan mishandeling te ontkomen. Amnesty International wijst er op dat vrouwen soms worden verhandeld om schulden of conflicten te vereffenen en dat ze zelfmoord plegen om aan een gedwongen huwelijk te ontsnappen. Als ze vluchten voor huisarrest of mishandeling, komt het voor dat zij door de autoriteiten gevangen worden genomen en als misdadigers worden behandeld.

Een van de vele voorbeelden van het met voeten treden van de rechten van vrouwen in Afghanistan kunnen wij lezen in het verslag van Gert Jan Rohmensen in Trouw van 9 juni 2005. Het is het verhaal van Amina, een 29 jarige vrouw uit de noordelijke provincie Badakhshan. In april werd zij door een groep lokale islamitische geestelijken en dorpsoudsten beschuldigd van overspel. Ze gaf toe een relatie te zijn begonnen met een dorpsgenoot, omdat haar echtgenoot  zeven jaar geleden, kort na het begin van hun huwelijk, met de noorderzon was vertrokken naar Iran. Toen hij onverwachts toch terugkeerde, kwam de relatie uit en oordeelde de lokale raad dat Amina volgens de islamitische sjariawet gestenigd moest worden. Volgens sommigen is dat ook gebeurd, anderen zeggen dat ze door een groep mannen, onder wie enkele ooms, zo in elkaar is geslagen dat ze stierf.

Er moet gezegd worden dat zulke gebeurtenissen iets nieuws zijn in de geschiedenis van Afghanistan; voor het begin van de 20^e eeuw tot april 1992 (de val van de gecentraliseerde regering van Afghanistan) kwamen dergelijke dingen niet voor. Door zulke dingen wordt de regering van Karzai verweten dat zij veel te weinig aan de mensenrechten problematiek doet.

10, - Karzai’s regering heeft herhaaldelijk onder de naam van amnestie extreemfundamentalisten vrij gelaten, zonder te worden vervolgd. De voorzitter van nationale verzoeningcommissie Sibghatoellah Mojaddedi  leider van een jihadistische groepering die poogt strijders tot overgave te bewegen in ruil voor amnestie, kondigde officieel aan dat er vrede voor iedereen moet komen. Volgens hem zelfs voor de leider van de Taliban moellah Mohammed Omar of de leider van islamitische partij van Afghanistan Gulbuddin Hekmatyar. De amnestie zou ook moeten gelden voor Afghanen die vast zitten in Amerikaanse gevangenissen zoals Guantánamo bay.

11, -Oezbekistan was één van de eersten die de Verenigde Staten steunde in strijd tegen het internationale terrorisme na de aanslagen in Washington en New York. Oezbekistan verzocht als eerste de Amerikaanse militairen om Oezbekistan te verlaten, nu heeft de NAVO laten weten dat de troepen van de verdragsorganisatie niet langer van het Oezbeekse grondgebied gebruik mogen maken ter ondersteuning van NAVO-vredesmissie in het aangrenzende Afghanistan.

12, - Na de terroristische aanslagen van 11 september 2001 wordt de geschrokken internationale gemeenschap het eens om het Taliban regime en broeinesten van de internationale terroristen te verdelgen en de wereldwijde duivelse macht voorgoed uit te roeien. Juist daarom heeft de beschaafde wereld zeer moedig de strijd tegen internationaal terrorisme als voornaamste prioriteit gesteld. Men wist dat de uitdaging niet zonder risico’s was. Vooral omdat het gaat om internationaal terrorisme. Maar nu? Zijn ze bereid om hun beloftes waar te maken?

 Gezien de fatale en zeer schadelijke aanslagen in New York, Madrid en Londen mogen we niet het vermogen en gevaar van dit kwaad onderschatten. Dit gevaar bedreigt niet alleen mensen in Afghanistan, maar ook de rest van onze wereld. Het twijfelen aan de strijd tegen internationaal terrorisme werkt averechts. En verdere negatieve consequenties zijn onvoorstelbaar. We hoeven niet op iemand te wachten om de weg te effen. De terroristische daden moeten in de kiem gesmoord worden, daarmee red je wel honderden levens. Gevaar is er overal, zowel in Kaboel als in toeristische trekpleisters elders in de wereld. Voor internationaal terrorisme zijn de Westerse leefstijl en democratie een doelwit. Het maakt hen niks uit waar je vandaan komt, wat je huidskleur is of welke taal je spreekt.

 Nederlandse zorgen over de nieuwe missie in de provincie Oeroezgan zijn begrijpelijk. Nederlandse betrokkenheid bij de operatie Enduring Freedom heeft sowieso consequenties voor de nieuwe missie. Omdat de Taliban al in strijd zijn met Nederlandse troepen en al voorbereidingen treffen voor de komst van de Nederlandse ISAF troepen. We mogen niet blind in een oorlog verzeild raken, niemand wil dat de ISAF troepen in gevaarlijke situaties terecht komt, maar we wisten al dat deze uitdaging het nemen van bepaalde risico’s vergt.

Situaties in het zuiden van Afghanistan verslechteren steeds.

De terroristische acties zoals:

Zelfmoord aanslagen, vuurgevechten, hinderlagen tegen Afghaanse en buitenlandse troepen, plaatsen van mijnen, ontvoeren en onthoofden van ambtenaren en in het bijzonder die van buitenlandse hulpverleners, in brand steken van scholen en regeringsgebouwen en het vernielen van de infrastructuur enz… zijn fors toegenomen. Als er in de regio een opvallend kenmerk te vinden is, dan is dat wel dat de vredehandhaving en wederopbouw processen onlosmakelijk verbonden zijn met de strijd tegen terrorisme.

Al-Qaeda netwerk is van plan om zijn Dar-ul-islam op te richten, de wereldwijd te voeren Jihad zal dat bewerkstelligen waarbij alle middelen geoorloofd zijn.

De Afghaanse bevolking blijft waarderen wat NAVO de afgelopen jaren gedaan heeft, maar is het toereikend, is er veiligheid en democratie geconsolideerd?

Het antwoord is duidelijk, NEE.

De aanvullende militaire bijdrage van de NAVO voor de Afghaanse bevolking is hard nodig.

Het verlies van de Nederlandse steun in de nieuwe missie in Afghanistan, enerzijds ondermijnt het de Coalitie strijd tegen internationaal terrorisme in Afghanistan en anderzijds schaadt dat het imago, eenheid en solidariteit van de NAVO .

We kunnen niet het gevolg daarvan taxeren. Wat een wereld zal het worden? Unitair rigide wereld of een wereld met veel militaire verdragen en veel politieke verwikkelingen of een wereld van Dar ul Islam en Dar ul Kofr.

Wat zouden de redenen zijn dat in het zuid, zuidoostelijke en zuidwestelijke gebieden vooral aan grensgebieden van Afghanistan met Pakistan de situaties steeds verslechteren? De werkwijze van de Amerikaanse militairen heeft tot nu toe averechts gewerkt. De Amerikanen hebben alle normen en waarden van de inheemse bevolking overtreden en op nogal repressieve wijze in het gebied opgetreden. Amerikanen hebben in de ogen van de lokale bevolking meer fout dan goed gedaan. Door hun hardhandige, in feite onverantwoorde optreden, hebben zij elke sympathie verspeeld en zijn ze in de ogen van de lokale bevolking niet meer dan een bezettingsmacht. Onderstaande punten creëerden meestal de bestaande problemen:

 - kennisleemte van deskundigen over normen en waarden van de bewoners vooral stammenrelatie, tradities en stammen mentaliteiten.

- Bagatelliseren van de hoofdrol van de stammen leiders.( het is waardeloze zaak dat sommige quasi deskundigen al jaren de autoriteit ondermijnen en de rol van de hoofdstammen en het willen vervangen door krijgsheren, Jihadisten, drugsbaronnen en hoofdmannen van vandalen dat zal nooit lukken dat zomaar de stammentradities veranderen).

- Als hier één opvallend kenmerk te vinden is in de rol van stammen Jirga’s, dan is het wel dat het een rol is van leidinggevende dagelijkse stammen die meer dan 2000 jaar voor Chr. hun wortels geschoten hebben. Hoewel zij veel conflicten van invasies, veldslagen, vendetta’s, stamvetes doorgemaakt hebben blijven echter hun tradities dus er kan geconcludeerd worden dat: traditie en traditioneel gedrag en verhouding zelfs voor religieus geloof gaat. Hierover bestaat een gezegde binnen de stammen als er iemand gevraagd wordt ben jij moslim of Afghaan? Het antwoord zal zijn, eerst Afghaan dan moslim .

- aangrenzen met extreemreligieuze en autoritaire plaatselijke regering in Pakistan.

- Clandestiene interventie Pakistan en Iran.

- Aanwezigheid van duizenden Arabische huurlingen en Jihadstrijders aan het grensgebied van Afghanistan(die sinds de tachtiger jaren tijdens Jihad in Afghanistan samen met moedjahidden daarna met de Taliban en met het militaire netwerk internationale terrorisme Al-Qaeda die al jaren de wet van geweer en extreemideologieën aan het uitvoeren zijn).

- Aanwezigheid van drugslaboratoria en drugsmaffia. In deze gebieden zijn het hoofd transitroutes tussen Pakistan en Afghanistan.

- Aanwezigheid van mensensmokkelbendes.

- Meer dan 90% van de inwoners vooral jongeren zijn analfabeten. De grote problemen zijn er armoede en werkloosheden onder jongeren. Sinds de tachtiger jaren worden de meest jongeren in deze gebieden geronseld door extreemfundamentalistische Deobandistische madrassa’s, die de gewapende strijd tegen de “ongelovige” moeten uitvoeren.

 Als brengers van vrijheid en democratie, de favoriete missie van Amerikaanse militairen, worden ze in iedere geval niet gezien.

NAVO moet trachten om het vertrouwen van de lokale bevolking te winnen.

 - het is van vitaal belang dat de NAVO een gedegen analyse maakt over de machtsverhoudingen in zuid Afghanistan en de grensgebieden met Pakistan.

- aandacht besteden aan de rol van lokale stammen Jirga’s en participaties van Jirga’s leiders in alle aanpakken van bestaande problemen. De Jirga’s moet conform historische tradities alle verantwoordelijkheid nemen over veiligheid en lokale beleid. Hier moet NAVO vals leiderschap vermijden.

- gedurende vele jaren was het gebied transitroute van Jihadisten, smokkelaars, drugsmaffia’s, bolwerkplek van terroristen en slagveld van concurrerende bendes daardoor zijn er veel slepende conflicten en hommeles ontstaan. Hier moeten NAVO troepen zeer goed opletten en geen steun of bijdragen aan vijanden bieden, door strikte positie van de NAVO wordt niemand geïntimideerd, NAVO troepen kunnen veilig en effectief fungeren.

- conform Genevé-akkoord 1988 zou Pakistan verantwoordelijk gesteld worden voor haar internationale beloftes. Het akkoord tussen Afghanistan en Pakistan onder toezicht van de Verenigde Naties in Genevé op 14 april 1988, waarbij de Verenigde Staten en de Sovjet Unie mee ondertekenden als garanturen hield onder andere in dat beide landen die elkaars grenzen respecteren en alle vorm van inmengingen staken. Zowel de verantwoordelijkheden van Afghanistan als Pakistan is goed doorwrocht. Maar toch opereren nog steeds de terroristen vanuit Pakistan; waarom kan of wil Pakistan niet haar beloftes waarmaken? De volgende vragen komen tevoorschijn, is Pakistan die kernwapens heeft niet in staat de terroristische activiteiten te voorkomen, of voert Pakistan iets in haar schild? Is het kernwapen veilig genoeg? Hoe ver laten wij het gaan? Wanneer bereikt de tolerantie tegen Pakistan zijn eindpunt? Terwijl Pakistan bij vele terroristische aanvallen waar dan ook op een of andere manier betroken was geweest,, wordt zij niet bedreigd met internationale economische en politieke sancties.

Er wordt al langdurig gezegd dat Afghanen een hekel hebben aan de buitenlandse mensen, niks hiervan is waar. De Afghanen appreciëren al de hulp die ze krijgen, gastvrijheid zit diep in hun cultuur mits de buitenlanders hun cultuur niet schaden of hun land willen overnemen.

13, - een goed voorbeeld zal de omstreden relatie tussen Amerikaanse militairen met de gouverneur van provincie Oeroezgan zijn, volgens een interview van de Volkskrant van 16 januari:”…De Amerikanen zijn daar heel pragmatisch in geweest. Jan Mohammed( gouverneur van Oeroezgan) is hun bondgenoot en zij hadden hem nodig. Maar hij is een van de oude warlords en een grote drugshandelaar. Hij controleert de opiumteelt”. Dergelijke relaties door de Amerikaanse militairen in alle hoeken van Afghanistan als stelregel wordt gepraktiseerd. Misschien zou het een van de redenen zijn dat de Sjanghaise samenwerkingsorganisatie door China en Rusland geleid,

bij de Verenigde Staten er op aangedrongen heeft een tijdsbestek te noemen om uit Oezbekistan en Kirgizië te vertrekken.

14, - De geschiedenis van Afghanistan wordt getekend door overheersing door buitenlandse mogendheden en interne conflicten. Het land is altijd een belangrijk gebied geweest. Oude handelswegen en opmarsroutes zijn al duizenden jaren in gebruik. Via deze routes zijn steeds nieuwe volken, culturen, legers en godsdiensten door Afghanistan gegaan.

 15, - Iran die nooit in haar geschiedenis een betrouwbare en vastberaden bondgenoot is geweest. En een eventuele samenwerking met Arabische landen, Pakistan en China bij een kernprogramma zal extra spanning in de toekomst veroorzaken.

16, - zoals Oostenrijk dat vanaf 1955 een neutrale buitenlandse politiek voerde tussen de grote machtsblokken.

17, - Het imago van de NAVO ( ISAF-troepen) is zeer goed bij de inwoners van Kaboel. Ze werden vriendelijk ontvangen en door de overgrote meerderheid hoffelijk en met respect bejegend. 89% van de Afghanen willen onder leiding van de NAVO multinationale vredesmacht die in Kaboel patrouilleert en een krachtige aanwezigheid manifesteert om de wederopleving van de terroristische dreiging te beletten zo snel mogelijk in de verschillende regio’s van Afghanistan uit te breiden. Dit blijkt uit een opiniepeiling die de universiteit van Maryland in november en december in Afghanistan heeft gehouden.