ناتو چه خواهد کرد؟

در پی تشدید خشونت‌ها در افغانستان به نظر می‌رسد جامعه جهانی نیز از گسترش و توسعه آن نگران شده است و در همین راستا قرار است کشورهای عضو ناتو فردا در بروکسل تشکیل جلسه داده و راهکارهای مؤثر برای مقابله با خشونت و روی دست گرفتن تاکتیک‌های جدید را مورد بررسی قرار دهد.
از شواهد و قرائن موجود چنین برمی‌آید که ایالات متحده در تأمین امنیت و ایجاد ثبات در افغانستان موفق نشده‌ و تلاش دارد تا از طریق تشویق و کشانیدن پای سازمان ناتو در درگیری‌های افغانستان به نحوی مستقیماً خود را از این خطر رها نماید.
به هر حال امید است که مقامات ناتو بتوانند با در نظر گرفتن عوامل واقعی ناامنی‌ها، راه‌های بیرون‌رفت از آن را ارائه نموده و این نشست هم برای افغان‌ها و هم جامعه جهانی دست‌آورد قابل توجهی داشته باشد.
ایجاد فشار بر پاکستان برای قطع حمایت خود از گروه‌های تروریستی و آغاز بازسازی واقعی افغانستان و سر و سامان دادن به وضعیت آشفته‌ی اقتصادی این کشور از جمله عناصر مهم در کاهش و محدود ساختن دامنه خشونت‌ها خواهد بود.
به نظر می‌رسد بررسی فکتورهای نظامی صرف، نه تنها در نابود ساختن و ریشه‌کن ساختن خشونت‌ها موفقیت‌آمیز نخواهد بود، بلکه تکیه به این فکتورها به دلیل تبعات ناگوار آن باعث گرایش بیشتر افغانان به سمت تروریستان خواهد شد.
 

روزنامه هرالد تريبيون چاپ بريتانيا، در شماره روز پنجشنبه 25 مه (4 جوزا) مطلبی منتشر کرده در مورد افزايش نا امنی ها در افغانستان و نقش سازمان استخباراتی پاکستان (ISI) در اين حوادث.

امين صيقل نويسنده اين مقاله، که استاد علوم سياسی و رييس مرکز مطالعات اسلامی و عربی دانشگاه ملی استرالياست، می گويد که افزايش فعاليتهای مخالفان دولت افغانستان در چند روز اخير، ترديدهای جدی را در مورد بازگشت صلح و ثابت به اين کشور ايجاد کرده است.

نويسنده با اشاره با اختلافات ميان پاکستان و افغانستان بر سر فعاليت طالبان در دو سوی مرز، می نويسد: "تحليلگران استخبارات (سازمانهای جاسوسی) غربی به صورت گسترده ای معتقدند که بدون حمايت پاکستان و اجازه استفاده از قلمرو اين کشور، طالبان نمی توانستند تا به حدی که امروز ديده می شوند، منسجم شده و قدرت مقابله با ارتش افغانستان و نيروهای ائتلاف را پيدا کنند.

هرالد تريبيون می نويسد که حتی اگر ژنرال پرويز مشرف رييس جمهور پاکستان، شخصا به سياست عدم دخالت در افغانستان متعهد باشد، نمی تواند ادعا کند که سرويس استخبارات اين کشور و همچنين نيروهای بنيادگرای اسلامی، چنين تعهدی را رعايت می کنند.

احمد صيقل همچنين می نويسد که نيروهای بنيادگرای پاکستانی باور دارند که دير يا زود نيروهای ائتلاف از افغانستان خارج خواهند شد و اين امر راه را برای تعيين سرنوشت اين کشور توسط همسايگانش هموار می سازد.

به گفته نويسنده، "با درنظرداشت اين مساله، پاکستان می خواهد در جايگاهی باشد که بتواند منافع خود را در آينده افغانستان حفظ کند و مانع تقويت حضور ديگر بازيگران منطقه به خصوص هند و ايران (در افغانستان) شود".

هرالد تريبيون می افزايد: "همانند طالبان، نيروهای بنيادگرای پاکستانی نيز از ناکامی های آمريکا در عراق و اعلام خروج ۴۰۰۰ سرباز آمريکايی از افغانستان بعد از گسترش ناتو در ظرف دوماه آينده، جسور تر شده اند".

به باور نويسنده، "در عين حال، دولت حامد کرزی نيز همچنان ضعيف باقی مانده و از اقتدار لازم در خارج از کابل برخورددار نيست"

نويسنده همچنين به مشکلات ديگر از جمله فقر، کشت و قاچاق مواد مخدر اشاره می کند و می نويسد که هيچ کدام از اين مشکلات حل نخواهد شد مگر آنکه دولت افغانستان و متحدان بين المللی آن، به صورت جدی سياستهای خود را تغيير دهند.

پيشنهاد چهارم نويسنده هرالد تريبيون اين است که آمريکا بايد اولويتهای استراتژيک خود را دوباره تعيين کند و خاطرنشان می کند که آمريکا نمی تواند وعده های خود مبنی بر ايجاد صلح، ثبات و بازسازی در افغانستان را عملی کند، درحالی که از طرف ديگر با پاکستان نيز به عنوان يک متحد استراتژيک خود، به نرمی رفتار می کند".