رامين انوری
در کابل
پيمان آتلانتيک شمالی، ناتو، روز دوشنبه، ۹ اسد (۳۱ ژوئيه) در مراسم ویژه ای در شهر قندهار، فرماندهی عمليات نظامی را در جنوب افغانستان رسما به عهده گرفت.
مقامات ناتو در افغانستان اين ماموريت را نشانی از ادامه تعهدات جامعه جهانی نسبت به اين کشور عنوان کرده اند.
ناتو اولين ماموريت خود را خارج از اروپا در سال 2003 در افغانستان آغاز کرد که مناطق شمالی و غربی اين کشور را تحت پوشش خود قرار داد و اين دومين مرحله از اين برنامه است که در نا امن ترين مناطق افغانستان اجرا می شود.
انتظار می رود سومين مرحله از ماموريت ناتو نيز تا پايان امسال در افغانستان به اجرا گذاشته شود که در آن مناطق شرقی افغانستان تحت پوشش ناتو قرار خواهد گرفت.
ژنرال ديويد ريچاردز، فرمانده نيروهای ياری امنيتی، آيساف، به رهبری ناتو در افغانستان در اعلاميه ای گفته است که ناتو در افغانستان حضور دراز مدت دارد و تا زمانی که دولت و مردم افغانستان بخواهند، ناتو به همکاری با اين کشور ادامه خواهد داد.
ژنرال ريچاردز گفت: "ما (ناتو) در برابر افغانستان و آينده اين کشور متعهد هستيم و تا دراز مدت در اينجا باقی خواهيم ماند."
در اعلاميه منتشر شده از سوی پيمان ناتو همچنين آمده است که استقرار نيروهای بيشتر ناتو در افغانستان در ادامه تلاش های ائتلاف بين المللی به رهبری آمريکا صورت می گيرد و هدف آن کمک به افغانها در زمينه فراهم آوری فضای بهتر برای زندگی است.
'سه هدف مشخص'
پيمان آتلانتيک شمالی ناتو، در حالی "بزرگترين و پرچالش ترين" ماموريت خود را در جنوب افغانستان آغاز می کند که اين مناطق ظرف ماه های اخير، شديدترين نوع خشونت ها را تجربه کرده است.
اگرچه مسئولان ناتو اعلام کرده اند که آنها در اين ماموريت، درگير جنگ با تروريسم نخواهند بود ولی گفته اند که با کمک به بازسازی و تقويت حاکميت دولت مرکزی افغانستان در جنوب، با گروه های اخلال گر مبارزه خواهند کرد.
تامين امنيت، تقويت حاکميت دولت مرکزی افغانستان و کمک به بازسازی، سه وظيفه اصلی است که در راس اهداف ناتو در ماموريت جديد قرار دارد.
پيمان ناتو با انتشار اعلاميه ای گفته است که ماموريت جديد در ولايات دای کندی، هلمند، قندهار، نيمروز، اروزگان و زابل انجام خواهد شد که بيشتر آن ظرف ماه های اخير از نا آرام ترين مناطق افغانستان بوده است.
ناتو پيش از اين هم در ۱۳ ولايت شمالی و غربی افغانستان فعاليت می کرد که با آغاز ماموريت جديد، فعاليت های ناتو در اين مناطق نيز همچنان ادامه خواهد داشت.
با آغاز ماموريت جديد ناتو در جنوب افغانستان، هشت هزار سرباز تحت رهبری اين پيمان که بيشتر بريتانيايی، کانادايی و هالندی هستند، در جنوب افغانستان مستقر خواهند شد که اين تعداد، دو برابر سربازان آمريکايی است که تا حالا در جنوب حضور داشتند.
مناطق شرقی افغانستان پس از اين هم تحت پوشش نيروهای ائتلاف بين المللی تحت فرمان آمريکا خواهد بود و انتظار می رود ناتو تا پايان امسال فعاليت خود را در شرق هم گسترش دهد که با اين اقدام، شيوه کنونی ماموريت نيروهای ائتلاف در افغانستان پايان خواهد يافت.
مقامات ناتو می گويند آنها تا سه الی شش ماه ديگر روشهای عملياتی خود را در افغانستان مورد بازبينی قرار خواهند داد تا ببينند تا چه حد در ماموريت جديد موفق بوده اند.
گفتگو از داوود قاريزاده
پيمان آتلانتيک شمالی، ناتو، روز دوشنبه، ۹ اسد (۳۱ ژوئيه) در مراسم ویژه ای در شهر قندهار، فرماندهی عمليات نظامی را در جنوب افغانستان رسما به عهده گرفت.
ژنرال ديويد ريچاردز، فرمانده نيروهای ياری امنيتی، آيساف، به رهبری ناتو در افغانستان در اعلاميه ای گفته است که ناتو در افغانستان حضور دراز مدت دارد و تا زمانی که دولت و مردم افغانستان بخواهند، ناتو به همکاری با اين کشور ادامه خواهد داد.
ژنرال ریچاردز معتقد است که با گسترش نیروهای ناتو به جنوب افغانستان و برعهده گرفتن فرماندهی عملیات نظامی از نیروهای ائتلاف به رهبری آمریکا، یک تغییر عمده و اساسی بوجود خواهد آمد.
گفتگوی داوود قاريزاده با
ژنرال ريجاردز را بشنويد
او گفت: "بنظر من بزرگترین و مهمترین تغییر این خواهد بود که ناتو نیروی بیشتری در منطقه مستقر خواهد کرد – کاری که طی چهار سال گذشته نیرو های ائتلاف به رهبری آمریکا نتوانستند انجام دهند. ژنرال آی کن بیری فرمانده نیرو های ائتلاف به رهبری امریکا در صحبت های خود به این موضوع اشاره کرده است. بطور مثال در ولایت هلمند حدود یکصد و پنجاه سرباز آمریکایی، آنهم عمدتا در چارچوپ تیم های نسبتا کوچک بازسازی ولایتی یا پی آر تی در لشکرگاه فعالیت دارد. تعداد نیروهای ناتو در این ولایت که عمدتا بریتانیایی اند، به حدود چهار هزار نفر خواهد رسید. این ما را قادر می سازد تا کار های را انجام دهیم که نیرو های ائتلاف امیداور بودند که انجام دهند ولی هرگز به این هدف دست نیافتند. از سوی دیگر این اقدام برای ما امکان میدهد تا بیشتر بر بازسازی و توسعه توجه کنیم و در عین زمان با شورش ها از طریق نظامی برخورد کنیم. بنظر من این یک تغییر عمده و اساسی است."
ژنرال ریچاردز می گوید که تعداد نیروهای ناتو در سراسر افغانستان تا اوایل خزان به بیش از سی هزار نفر خواهد رسید. او این نگرانی ها را بی اساس خواند که استقرار نیرو های ناتو، امریکایی ها افغانستان را ترک خواهند کرد.
او گفت: "در حال حاضر حدود هجده هزار و پانصد نیروی ناتو تحت فرمان من در افغانستان فعالیت دارند. ظرف یک تا دو ماه آینده زمانیکه ما به مرحله چهارم می رسیم، یعنی در اوایل فصل خزان امسال، این رقم به بیش از سی هزار نیرو افزایش خواهد یافت. اهمیت این افزایش در تعداد نیرو ها اینست که در واقع تعداد نیرو های را که آمریکا در جنوب افغانستان مستقر کرده، دو چندان می شود."
او افزود: "نکته دیگری را که می خواهم به این موضوع ربط بدهم و فکر می کنم که بسیار مهم است اینست که نگرانی های وجود داشت مبنی براینکه با استقرار نیرو های ناتو، نیرو های آمریکایی ممکن است از افغانستان خارج شوند. این واقعیت ندارد. پیمان آتلانتیک شمالی ناتو قدرتمندترین سازمان نظامی در جهان است. بیست و شش کشور قدرتمند و پرنفوذ جهان، سازمان ناتو را تشکیل می دهد. به علاوه، یازده کشور دیگر نیز زیر پرچم ناتو در چارچوب آیساف یا نیروی بین المللی کمک به امنیت فعالیت می کنند. بنظر من حالا افغانستان با توجه به گسترش ناتو به جنوب و حضور سی هفت کشور قدرتمند، ثروتمند و پرنفوذ جهان در این کشور می تواند اطمیان خاطر داشته باشد. و این اقدام به مردم افغانستان نشاندهنده این امر است که این کشور ها بدون اینکه ماموریت آنها چه مدت زمانی را در برخواهد گرفت، همه با مردم افغانستان خواهند بود. امیدوارم این اقدام موجب آسایش خاطر اکثریت افغان های شود که بجز آینده مرفه و صلح آمیز چیزی دیگری نمی خواهند. در عین حال این پیامی است برای فقط چند هزار نفری که سعی دارند این روند را اخلال کنند و افغان ها را به دوره ای عقب برانند که از آن به تازه گی بیرون آمده اند. برای من شخصا، امروز از لحاظ سمبولیک، استراتیژیک و سیاسی یک روز بسیار مهمی است."
در این اواخر بسیاری از ناظران اوضاع افغانستان معتقدند که استراتژی طالبان و کسانی که از آنان حمایت می کنند براساس حدس و گمان هايی است مبنی براینکه جامعه جهانی بالاخره براثر فشار های روز افزون ناگزیر از افغانستان بیرون خواهد شد و آینده افغانستان در دست قدرت های منطقه ای قرار خواهد گرفت. اما ژنرال دیوید ریچاردز می گوید که جامعه جهانی هرگز اجازه نخواهد داد که افغانستان به گذشته برگردد.
ژنرال ريچاردز گفت: "در اینجا سی و هفت کشور مقتدر جهان حضور دارند و می گویند که از افغانستان خارج نخواهند شد. آنها شکست را نمی توانند بپذیرند. زیرا این یک شکست برای تمام جهان خواهد بود – شکست در مبارزه برای ایجاد یک شرایط مناسب در هر کجایی جهان و بخصوص در افغانستان که جامعه جهانی و بویژه جهان آزاد مدیون آن است. این کشور شما بود که در سال های 1990 مستقیما بر فروپاشی اتحاد شوروی اثر گذاشت. اما بعدا جامعه جهانی که باید مدیون شما می بود، بطور گسترده کشور شما را نادیده گرفت. بعدا طالبان ظهور کردند، حملات یازدهم سپتامبر صورت گرفت – شما دوازده سال بسیار سخت و دشواری را پشت سرگذاشته اید که احتمالا به نظر من یک میلیون نفر جان خود را از دست داده اند. ما می خواهیم اطمینان دهیم که دوباره هرگز اتفاق نخواهد افتاد. این نه فقط بخاطر اینکه ما مدیون افغان ها هستیم بلکه بخاطر بلکه ما نمی توانیم به این کشور اجازه دهیم به آنچه که بود برگردد. من واقعا فکر می کنم هر کسی که می خواهد همچنان به یک اقلیت متعصب و شمار معدودی از رهبران رانده شده طالبان کمک کند، بدبختی بیشتر ببار می آورد. من مطمئنم که وضعیت چنین نخواهد بود. بسیاری مردم از این نبرد ها خسته شده اند. این به منافع هیچ کسی نیست به جز طالبان و خشخاش سالارانی که از وضعیت برای اهداف شوم خود بهره می برند. من می خواهم به صراحت بگویم که ناتو و آیسف با زارعان در جنوب سرو کاری نخواهند داشت."
اما برخلاف اظهارات ژنرال ریچاردز فرمانده نیروهای ناتو در افغانستان و برخی از مقامات ارشد اتحادیه اروپا در مورد موفقیت ناتو، برخی از کارشناسان معتقد اند که امریکا و ناتو در افغانستان موفق نخواهند بود مگر اینکه پاکستانی ها همکاری بیشتری با این نیرو ها داشته باشند.
ژنرال ریچاردز می گوید: "شما شاید در جریان باشید که ژنرال مشرف اخیرا اذعان کرد که طالبان در پاکستان هستند و برای برخورد با آنها خواستار همکاری کار مشترک با دولت پرزدنت کرزی است. اگر چنین کاری صورت بگیرد، برای مردم هر دو کشور سودمند خواهد. و این اقدام برای منافع همه خواهد بود. واضحا هر دو رییس جمهور منافع مردم خود را در نظر میگیرند. حالا چگونه باید عملا این کار را انجام داد؟ همکاری ها در سطح پایین بین نظامیان وجود دارد. ما براساس این همکاری ها در سطح پایین که به صطلاح نظامی آنرا همکاری های تاکتیکی می نامیم، فعالیت می کنیم. این همکاری ها منجر به بهتر شدن فعالیت ها در هر دو سوی مرز خواهد شد. ما سعی خواهیم کرد تا این همکاری ها را به یک مبارزه مشترک گسترده تبدیل کنیم. این هدف مشترک همه است و من یکجا با ناتو، آیسف و نیرو های ائتلاف به رهبری آمریکا نقش و سهم خود را در این عرصه برای نیل به این اهداف اجرا خواهم کرد."
اخیرا روزنامه گاردین چاپ بریتانیا مطلبی را در مورد افغانستان منتشر کرد و در آن از ژنرال دیوید ریچاردز نقل شده بود که افغانستان در آستانه سقوط به سوی هرج و مرج قرار دارد. از ژنرال ریچاردز پرسیدم که این ارزیابی وی از وضعیت در افغانستان نشاندهنده چیست؟
او گفت: "من بسیار خرسندم که شما این سوال را مطرح کردید. من نگفتم که وضعیت در افغانستان به سوی هرج و مرج می رود. از من کاملا نقل قول نادرست از سوی یک ژورنالیست صورت گرفته. من متاسفم که در نتیجه آن، سؤ تفاهم ایجاد شده. اما آنچه من گفتم اینبود که در بعضی موارد، برخی از نهاد های جامعه جهانی که به همکاری و هماهنگی بهتر نیاز دارند، وضعیت را چیزی نزدیک به هرج و مرج توصیف کرده اند. حالا که شما فرصت دادید، میخواهم تاکید کنم که تشکیل یک گروه سیاست گذار توسط پرزدنت کرزی، یک ابتکار جدید و بسیار جالبی است. این ابتکار مکانیزمی را برای رهبری عملیات ضد شورشیان بطور جامع و فراگیر بوجود می آورد. در این گروه همه وزرای کلیدی دولت عضویت دارند و مسوولیت آنها بررسی وضعیت و دادن مشوره به دولت است. آنها از پرزدنت کرزی در مورد نحوه برخورد با شورش ها و دیگر مشکلات هدایت می گیرند. با تشکیل این گروه، باید هر گونه استدلال مبنی بر عدم وجود یک مبارزه هماهنگ و رهبری شده، از بین برود."
اخیرا فرستاده خاص دبیرکل سازمان ملل متحد ضمن ارایه گزارش مختصری در مورد اوضاع افغانستان به شورای امنیت سازمان ملل گفته بود که همه نشانه ها حاکی از آن است که شورش های به رهبری طالبان در طول سال 2007 ادامه خواهد یافت و حتی تشدید خواهد شد. از ژنرال ریچاردز پرسیدم که آیا او هم به همین نظر است؟
او گفت: "سال 2006 سال بسیار مهم و حیاتی است. یک سال مهم برای ناتو است بخاطر عهده دار شدن مسوولیت های بیشتر. یک سال مهم و تعیین کننده برای دولت افغانستان نیز است. زیرا ما همراه با دولت افغانستان و سایر همکاران بین المللی ما باید به اجرای وعده های مان آغاز کنیم. ولی سال 2006 برای طالبان هم سال سرنوشت سازی خواهد بود. آنها باید بدانند که 37 کشور با یک دولتی که بطور فزاینده ای تجربه می اندوزد، مشترکا با هم فعالیت می کنند. آنها باید بدانند که کمک های مالی به این کشور ادامه میابد. تمام این فعالیت ها و درس های را که ما در چهار سال گذشته آموخته ایم، همه اثری مهمی بر جریانات خواهد داشت. اگر من رهبر طالبان می بودم، در آنصورت میدانستم که سال 2006 ممکن است شانس آخر من باشد. نظر من اینست که هنوز ما نمی دانیم سال 2007 چگونه سالی خواهد بود. نمیدانیم که طالبان قادر به