|
سیاه مشقهای نخستین تجربه از شاعری من
فرشته حضرتی من زنم من زنم یک مادرم تومپندار ضعیفم که زنم از خراسانم و طوفانم ودریا شکنم *** من زنم، می دانم ! آرزوهام بزرگند و جهان اینهمه تنگ وبه آن می اندیشم که: خفتگی درعصرمن مایه ی ننگ است برهر مرد و زن *** بتوای همجنس و همتبار من! میکنم باخبرت که مبارزه و آزادگی را آگه باش سرمبارزه دیگر سر نیست استوار است و چه پرشورو بزرگ همچو یک سخره ی سنگ *** ویکی بار دیگر میگویم: مادرم، گرچه زنم تو مپندارکه من می نشینم خاموش یا گمان کردی که من خسته ام از پی کار من یک انسانم ! انسان فروزنده تبار وتو میدانی چرا خستگی درمن نیست من شکست ناپذیرم ومن آزادی و آزادگی را از جد شریفم به ارث دارم *** وتو میدانی همه میدانند سالهای نه چندان دور کاخ بیداد کهن لرزید صفحه و دفتر اوراق زمان عوض شد ازمقاومت مردمان دره ی سرکش من وبازکه: من زنم ما درم خراسانیم و همین ... نجوا
دیشب وقتی ازدرد مینالیدم بخود گفتم خدای من ! توکه تنها هستی یگانه و بی همتا هستی توکه مهربان هستی چرا غربت را نصیب من کردی من از این تمدن بیزارم ولی از تو میپرسم: چرا سرنوشت همتبارانم همدیارانم را به فقر و جنگ وبد بختی رقم زدی؟ *** من از آن نالم که امروز سرنوشت من وتو و همدیارم بدست همسایه و بیگانه است وخداشاهد آنست که رنج آوارگی و بی کسی و بی وطنی مرا از پای در آورد امروز ودیگر یارای جوشیدن در من نیست *** ای خدای مهربان! سالهاست که باخود می اندیشم چرا ناخواسته درین جهان زن بدنیا آمدم وقتی می بینم توانم را ومی دیدم که میتوانستم ولی افسوس زن بودن ومن افسوس زن بودم ! وزن بودن در سرزمین من بی معنی بودن است و بازهم تو مرا زن آفریدی هرچند که وزن زن بودن وزن زیستن را در فرهنگ من میدانستی *** خدای من! خدای مردان و مهربان! چه آرزوها که برای همنوع خود داشتم در سر می پروراندم و به آن آرزوها باور داشتم ولی امروز بی آنکه بخواهم بار دیگر مرا از پا در انداختی اینک مرا یارای رفتن نیست ودر یافتم که اورا این مهربانی نیست *** ولی ای همزادم ! خواهر و برادر هم سرنوشت من ! تو دستم را بگیر وبه قله ی آرزوها و آزادیها ببر میدانم راه دشوار است و دور لیک صدایم کن تا بال گشایم و قوت پرواز را خود بیاموزم *** خدا یا ! یاری ام ده تا صدایم بار دیگر از گلو بیرون آید و فریاد شوم که: " کزخون ورنج ماست زینت اینهمه بتهای آذری" ولی افسوس که زن هستم سپاسی که دارم مادرم *** میدانم اینک: " زدیگ پخته گان ناید صدایی خروش از مردمان خام خیزد" ولیکن صدایم را ازمن مگیر وجوش وخروش فریادم را چون آگاهانه و آزاد در زمین زندگی پا خواهم نهاد *** خدای من ! اینجا تاریک وخاموش است من درد های دلم را با شور بیکران بروی کاغذ ریختم مرا به مهربانی ات ببخش -----------------------
ونمی بود که هست
کاش آدمها صادق بودند دوستیها بی آلایش میبود که نیست کاش هجوم بادهای خزانی برگهای خسته وزرد درختان را به یغما نمیبردند. وقتی می اندیشم می بینم برگها خود شان رنگ زرد بخود میگیرند وفصل جدایی از درختان را باوزیدن بادهای خزان استقبال میکنند کاش امواج خشمگین زیبایی های زمین را به زیر آب نمی برد که می برد کاش آتشفشانها دل کوهها را ازهم نمی درید که می درد کاش آدمها برای امتحان سختیها ی زندگی در این طبیعت زاده نمی شدند که می شوند کاش قهرمانان برخاسته از قلبهای مردم در زمین جاویدانه میبودند که نمی مانند کاش عاقبت هرعشق را رنج تنهایی وبیکسی نبود که هست وایکاش گلهای تازه وزیبارا فصل پژمردگی نبود که هست واز آنجا که می بینم اینها همه دردام طبیعت اند ولی من آرزو داشتم که دوستی آدمها دورازطبیعت واز روی تذویر وریا نبود که هست وشاید این هم از طبیعت آدمهاست ایکاش همین یکی به طبیعت مربوط نمی بود که هست. فرشته حضرتی 3 عقرب 1385 سویدن
|
