باوجود آن وبا در نظر داشت سفرهاي قبلي زمامداران پاکستان که بيشتر جنبه تشريفاتي داشت و منجر به هيچ نتيجه روشن واميدوار کننده اي نشد،اين سفر نيز ار فوق العادگي خاصي بر خوردار نخواهد بود. کما اين که آجنداي مشخصي براي آن پيش بيني نشده است .

حقيقت اين است که مقامات پاکستاني در مجموع مذاکراتي که با افغانستان داشته اند ،پيوسته کوشيده اند که از پذيرش تعهدات مشخصي که با اهداف وبرنامه هاي شان در تعارض باشد طفره روند و بجاي  آن با سپردن وعده هاي خيلي عام و کلي ، وقت بيشتري کمايي کنند .در عين حالي که مي کوشند سيماي خير خواهانه بخود گرفته ونشان دهند که براي خاتمه دادن به اوضاع بحراني و متشنج کنوني ميان دو کشور صادقانه در کوشش هستند .

واقعيت مسأ له اين است که پاکستان در طول عمر خويش ،ازسياست دوگانه کار گرفته است زيرا به شکلي از اشکال خود را نا گزير از آن ديده است که اهداف ونيات اصلي خويش را از چشمها بپوشاند . در وضعيت کنوني حد اقل آن چيزي که پاکستان در پي آنست اعلام اين هشدار است که اگر از جانب جامعه جهاني مورد بي توجهي قرار گيرد مي تواند بحران آفريني در منطقه را ادامه دهد و امکان استقرار صلح و امنيت را در منطقه اخلال کند. اين همان چيزيست که پرويز مشرف در اظهارات اخير خويش چندين بار با زبان ديپلماتيک و در عين حال صريح به تکرار آن پرداخت .مشرف اعلام کرد که جهان غرب در طول جنگ سرد وبه ويژه در مقطع اشغال افغانستان توسط شوروي ،بدون همکاري پاکستان قادر به هيچ کاري نبود و اکنون نيز در مبارزه عليه تروريزم بدون همکاري پاکستان هيچ کاري کرده نمي تواند . اين بيانات در محتواي خودش شامل اين خواست نيز هست که جهان بايد مطامع و منافع و خواست هاي پاکستان را در افغانستان مدنظر داشته باشد و از هر اقدامي که ناديده گرفتن آن را در بر دارد پرهيز نمايد .

بنابر آنچه در بالا گفته آمد پاکستان تا زماني که بتواند به تضمين هايي در راستاي اهداف اصلي اش دست يابد به مداخلات خويش در افغانستان ادامه خواهدداد و فقط در صورتي از اين کار دست بر خواهد داشت که توانايي آن ر نداشته باشد .اين در صورتي ميسر است که از يکسو قدرت باز دارندگي در افغانستان ( ازنگاه اقتصادي وسياسي ونظامي )مانع از مداخله گردد و در جانب ديگر جامعه جهاني به صورت صريح و جدي به اعمال فشار بپردازد . اما متأ سفانه در وضعيت کنوني در اين دو عرصه کمتر مي توان به چشم اندازهاي  اميد وار کننده اي دل بست .

دولت افغانستان بيشتر از آ که بکوشد با اتخاذ يک سياست روشن و عملي استراتيژيک ، بن بست هاي موجود را بشکندو راهي راي حل آن بيابد،تلاش دارد تا بانشان دادن حسن نيت و بي غرضي و بر خورد هاي اخلاقي ،از کار زار سياسي عبور يابد و به زعم خود پاکستان را در موقعيت  انفعالي قرار دهد .

گفتن اين که صلح و ثبات در افغانستان تضميني براي صلح وثبات در منطقه است .حل معماي لاينحلي براي پاکستان نيست که زعماي آن از گشايش آن عاجز باشند .اما پذيرش آن توسط کشوري که در بحران نطفه بسته است و در آن متولد شده است و در بستر بحران تغذيه شده است وتداوم يافته است چه اندازه مي تواند قابل پيش بيني باشد . حکام پاکستاني که نيک مي دانند کشور آنان يکي از محصولات دوران جنگ سرد است وحمايت تاکنوني بخشي از کشور ها از آن نه از روي دلسوزي ويا به قصد کسب اجر وصواب  بوده است ،به صرفه تر مي بيند که با ادامه اوضاع به شيوه دوران جنگ سرد ،فلسفه وجودي خويش را باز توليد کند و اگر ديروز خطر شوروي مي توانست ويرا کمک نمايد تا از حامياني بر خوردار باشد امروز خطر تروريسم جانشين شوروي گردد وبهانه براي پاکستان گردد تا در سايه آن هم به حفظ موجوديت خويش قادر گردد و هم بتواند خود را فربه تر گرداند.

چنانچه توانست در دوران جهاد و مقاومت مردم  افغانستان عليه شوروي اينکار را بنمايد.

پاکستان از اين مي ترسد که با پايان يافتن جنگ سردو از بين رفتن موجبات پيدايش وي،کاملاً فلسفه و جودي اش را از دست بدهد  وبهانه اي براي حتي بودن و ماندن نداشته باشد و همانگونه اي که بر مبناي مصلحت هايي بوجود آمده بود ، بر اساس مصلحت هاي تازه اي بسوي اضمحلال و فرو پاشي گام بر دارد ، بنابر اين مي کوشد با زور گويي و قدرت نمايي به حيات خويش ادامه دهد .