هر کس که سخنرانی ژی جینپینگ را در آغاز نوزدهمین کنگره ملی حزب کمونیست چین دنبال نموده پیام را رسا و روشن دریافت کرده است: دوره نوینی آغاز شده است.

محور اعلام ژی مبنی بر این که سوسیالیسم با ویژگی‌های چینی وارد دوره نوینی شده است این بود که «تضاد اصلی» که جامعه چین با آن روبه‌روست، اصلی که به مدت ۳۶ سال ادامه یافته بود، تغییر کرده است. این تغییری است که بر «کلّیت چشم‌انداز تأثیر می‌گذارد.»

«تضاد اصلی» اصطلاحی است که اکثر چینی‌ها از مدرسه ابتدایی با آن آشنا هستند، اما خارج از مارکسیسم این اصطلاح سیاسی برای شمار اندکی از خارجی‌ها آشناست.

مارکسیست‌ها جهان را از طريق ماتریالیسم دیالکتیک تفسیر می‌کنند. تضادها- یا «نیروهای محرکه مخالف» در همه جا حاضرند و موجب تغییر اجتماعی می‌شوند. «تضاد اصلی» چیزی است که یک جامعه را تعریف می‌کند. جامعه با تعریف «تضاد اصلی» و حل آن، به طور مسالمت‌‌آمیز رشد می‌کند. «تضاد اصلی» اگر حل نشده بماند، می‌‌تواند به هرج‌ومرج و نهایتاً، همان‌طور که مارکس پیش‌بینی کرد، به انقلاب بیانجامد.

حزب کمونیست چین از زمانی که در سال ۱۹۴۹ به قدرت رسید، تضاد اصلی را مشخص کرده، و با تغییر زمان و تغییر تضادها، در پاسخ سیاست‌های جدیدی تدوین کرده است.

بلافاصله پس از سال ۱۹۴۹، تضاد اصلی تضاد «مردم در مقابل امپریالیسم، فئودالیسم و بقایای نیروهای کومینتانگ» بود، که به تضاد «پرولتاریا در مقابل بورژوازی» تحول یافت و به ناآرامی طولانی در سراسر کشور انجامید.

در سال ۱۹۸۱، حزب کمونیست چین ارزیابی خود را از تضاد اصلی به «رشد پیوسته فزاینده نیازهای مادی و فرهنگی مردم در مقابل تولید اجتماعی عقب‌مانده» تغییر داد، یک تغییر سیاسی تاریخی که در قلب اصلاحات و گشایش قرار داشت. توسعه اقتصاد، عمدتاً از طريق رشد، توسط حزب کمونیست چین به مثابه «وظیفه مرکزی» تأیید شد. اصلاحات اقتصادی بازار که در آن‌زمان به مثابه یک عصای سحرآمیز برای دگرگونی تولید تصور می‌شد، در یک مقیاس بی‌سابقه آغاز شد.

باقی تاریخی است که همۀ ما می‌دانیم. اقتصاد چین به دومین اقتصاد در جهان رشد کرد، طی بیش از سه دهه، سالانه حدود ۱۰ درصد گسترش یافت. چین به کارخانه جهان مبدل شد. کالاهای مصرفی، که در سال ۱۹۸۱ به دشواری در کشور دیده می‌شد، اکنون به حد وفور است.

فهرست «ساخت چین» امروز طولانی‌تر و تولیدات آن پیچیده‌تر می‌شوند. از تراشه‌های کامپیوتری به اندازه ناخن انگشت تا جامبو جت و قطارهای تندرو، کارخانه جهان اکنون آزمایشگاه و بازار جهان است. شرکت‌های اینترنتی عظیم ظهور کرده اند، و تقاضاهای فزاینده مصرفی از طريق پیشرفته‌ترین فن‌آوری متحرک تأمین می‌شوند. دوره «تولید اجتماعی عقب‌مانده» حقیقتاً پایان یافته است.

ژی گفت: «چیزی که ما اکنون با آن روبه‌رو هستیم تضاد بین توسعه نامتوازن و ناکافی و نیازهای پیوسته فزاینده مردم برای یک زندگی بهتر است.»

اما با ثروت خواست‌های جدید می‌آید: تحصیل در آکسفورد یا کمبریج، تعطیلات در کالیفرنیا، یک ویلا در سیدنی.

این خواست برای یک زندگی بهتر در خارج از کشور از ناتوانی در ارضای این خواست‌ها در داخل ناشی می‌شود. بالاترین سطح آموزش در دسترس نیست یا عرضه آن کم است. در بهترین بیمارستان‌ها لیست‌های طولانی وجود دارد. مراکز گردشگری بسیار شلوغند و خدمات با همان سرعت رشد انتظارات مردم رشد نکرده اند.

علی‌رغم پیشرفت‌های بزرگ، آلودگی هوا یک مشکل آشکار است. یک فروشگاه در هتل جینگ‌ژی در مرکز پکن، که تعداد زیادی از نمایندگان حزبی شرکت کننده در کنگره در آن اقامت دارند، ماسک‌های صورت می‌فروشد، یک نوع این ماسک‌ها که به فیلتر برقی مجهز است به قیمت ۳۹۸ یوان (۶۰ دلار آمریکایی) فروخته می‌شود. یک علامت چنین می‌گوید: «برای سلامت خود، لطفاً در روزهایی که هوا آلوده است از ماسک استفاده کنید.» چند قدم بیرون از هتل جینگ‌ژی آپارتمان‌های معمولی به قیمت بیش از ۸۰ هزار یوان برای یک متر مربع فروخته می‌شوند.

ژی گفت: «نیازهایی که برای زندگی بهتر مردم باید برآورده شوند به نحو فزاینده‌ای گسترده هستند. نه فقط نیازهای مادی و فرهنگی آن‌ها رشد کرده، بلکه تقاضای آن‌ها برای دمکراسی، حاکمیت قانون، انصاف و عدالت، امنیت، و یک محیط زیست بهتر در حال رشد است.»

خدمت به اکثریت مردم چیزی است که سوسیالسم را از سرمایه‌داری- که همان‌طور که مارکس حدود ۱۵۹ سال پیش گفت فقط از منافع تعدادی اندکی نخبه حمایت می‌کند- متمایز می‌سازد.

توسعه میان مناطق چین شدیداً متفاوت است. در استان کوهستانی گوئیژو در شمال غرب چین که هیأت نمایندگی آن روز پنج‌شنبه در یک میزگرد با ژی شرکت کرد، درآمد خانوارها بسیار پایین است.

هنگامی  که یک نماینده به ژی گفت که قیمت مشروب محلی فقط  ۹۹ یوآن است، ژی گفت: «این ارزان نیست!… اگر خیلی گران بشود ممکن است اینقدر محبوب نماند.»

میانگین درآمد در گوئیژو سال گذشته ۱۵‌هزار و ۱۲۱ یوآن، کم‌تر از یک‌سوم میانگین درآمد در شانگهای بود.

شکاف در ثروت شخصی بین داراها و ندارها به همان اندازه نگران کننده است. سه مرد ثروتمند کشور-دو غول اینترنتی و یک غول مستغلاتی- طبق آخرین رده‌بندی هورون، هر یک بیش از ۳۰ میلیارد دلار ثروت دارند. در عین‌حال، میلیون‌ها نفر برای گذران زندگی با کم‌تر از یک دلار در روز تقلا می‌کنند.

هدف سیاست حزب کمونیست چین یک توسعه متوازن‌تر، کیفیتاٌ بهتر در همه مناطق و همه بخش‌هاست، هدفی که انتظار می‌رود تا مدتی در آینده، شاید تا تغییر دوباره تضاد اصلی باقی بماند.

ژی چندپهلو حرف نمی‌زند. او گفت چین برای مدتی طولانی در مرحله نخستین سوسیالیسم باقی خواهد ماند. جایگاه بین‌المللی چین به مثابه یک کشور در حال توسعه تغییر نکرده است.

استراتژی توسعه دو مرحله‌ای او با هدف تبدیل چین به یک «کشور سوسیالیستی بزرگ مدرن» تا اواسط قرن بیست‌ویکم، ۳۰ سال را دربر می‌‌گیرد.

فقط یک چین مرفه، نیرومند، دمکراتیک، از نظر فرهنگی پیشرفته، هماهنگ، زیبا برای عبور از آستانه ورود به مرحله بعدی سوسیالیسم آماده خواهد بود.

http://news.xinhuanet.com/english/2017-10/20/c_136694592.htm

 منبع: ویژه‌نامه شین‌هوا برای نوزدهمین کنگره ملی حزب کمونیست چین
تارنگاشت عدالت