مردم کابل به امان خدا رها شده‌اند
آلوده‌گی هوا معضل بسیار جدی است. تمام جمعیت کابل از اثر آلوده‌گی هوا در معرض بیماری قرار دارند، اما سازمان‌های دولتی و مقام‌های ارشد تا کنون کار جدی برای کاهش آلوده‌گی هوا و کنترل آن انجام نداده‌اند. اقدامات حکومت محدود به بستن چند ساختمان و مهر و موم دستگاه‌های سوخت یکی دو کارخانه بوده است؛ ولی آلوده‌گی هوای کابل معضلی است که با این اقدامات مهار نمی‌شود. حکومت و نهادهای مربوط، باید اقدامات بنیادی برای مهار آلوده‌گی هوای کابل انجام دهند. کارشناسان محیط زیست و آلوده‌گی هوا در کابل فراوان‌اند. همین اداره‌ی محیط زیست هم به کمبود کارشناس و متخصص روبه‌رو نیست. این کارشناسان باید هر چه عاجل یک برنامه‌ی کوتاه‌مدت و یک استراتژی برای مهار هوای آلوده‌ی کابل ترتیب دهند و نهادهای دولتی آن را اجرایی سازند. اقدام پولیس برای بستن چند ساختمان، به هیچ وجه کافی نیست.
رنج بزرگی از ناحیه‌ی آلوده‌گی هوا به جمعیتی که در کابل زنده‌گی می‌کنند، وارد می‌شود. هر بامداد و شام کابل در اقیانوسی از دود و غبار غرق می‌شود و جمعیتی که ناگزیر اند در شهر زنده‌گی کنند، از آن تنفس می‌کنند. بر مبنای احکام صریح قانون اساسی، حکومت موظف است که از زنده‌گی شهروندان حفاظت کند. بزرگ‌ترین تهدید برای زنده‌گی جمعیتی که در کابل زنده‌گی می‌کنند، آلوده‌گی هوا است. برای مهار این آلوده‌گی نه حکومت نشست اضطراری برگزار کرده است و نه پارلمان. پارلمان به عنوان نماینده‌ی شهروندان جمهوری تا کنون اقدام جدی در این راستا نکرده است. سیاست‌مداران که مشغول بحث‌های بسیار انتزاعی هستند. بحث‌های آنان اصلاً ربطی به رنجی که یک شهروند عادی در کابل می‌کشد، ندارد. موج‌های انسانی هر روز به شفاخانه‌ها و مطب طبیبان مراجعه می‌کنند و بیماری بیش‌تر آنان ناشی از هوای آلوده‌ی کابل است.
قرار بود که یک برنامه‌ی جامع قابل تطبیق برای مهار آلوده‌گی هوای کابل ترتیب شود. ریاست جمهوری وعده کرده بود که این برنامه ترتیب می‌شود؛ ولی تا کنون کسی نمی‌داند که آن برنامه ترتیب شده است یا نه و تطبیق آن برنامه به کجا رسیده است. صرف یک‌بار یک جلسه به ریاست رییس‌جمهور در مورد معضل آلوده‌گی هوای کابل برگزار شد، ولی پس از آن کسی نمی‌داند که اقدامات حکومت به کجا رسید و بالأخره برای حفاظت از زنده‌گی جمعیتی که در کابل بودش‌وباش دارد، چه برنامه‌ای وجود دارد. اگر رییس حکومت که برای هر چیزی به اصطلاح برنامه و استراتژی دارد، در این مورد کاری از دستش ساخته نیست، از متخصصان محیط زیست بخواهد که هر چه زودتر یک برنامه‌ی کوتاه‌مدت و بعد یک استراتژی برای مهار هوای آلوده‌ی کابل درست کنند. بیش‌تر از این، دست زیر الاشه نشستن برای شهروندان جمهوری به ویژه جمعیت بزرگی که در کابل زنده‌گی می‌کنند، درست نیست.
در کشورهای همسایه برای مقابله با آلوده‌گی هوا، ساعت‌ها وقت رییس حکومت آن کشورها اختصاص داده می‌شود و اقدامات بسیار جدی‌ای روی دست گرفته می‌شود. اگر مثلاً کاهش آلوده‌گی هوای کابل، با توقف بخشی از وسایط قابل مهار است، باید به آن اقدام شود. اگر به اقدامات دیگری نیاز است باید هر چه زودتر روی دست گرفته شود. نباید جمعیتی که در کابل زنده‌گی می‌کنند در برابر هوای آلوده که دشمن صحت و زنده‌گی آنان است، به امان خدا رها شوند. در حال حاضر باشنده‌گان کابل تصور می‌کنند که به امان خدا رها شده‌اند و بلندپایه‌گان حکومت به فکر آنان نیستند. بلندپایه‌گان حکومت باید ثابت کنند که به حراست از حق حیات شهروندان که وظیفه‌ی‌شان است، توجه دارند و اقدامات لازم را برای مهار آلوده‌گی هوای کابل انجام می‌دهند.
بلندپایه‌گان حکومت می‌توانند از تجربه هند در مهار آلوده‌گی دهلی نو و کشورهای دیگر نیز بیاموزند و هرچه زودتر اقداماتی را روی دست گیرند تا جمعیت بی‌پناهی که در کابل زنده‌گی می‌کنند، بتواند نفس راحت بکشند. رییس‌جمهور باید شخصاً در مورد هوای آلوده‌ی کابل سخنرانی کند و از اقدامات حکومت گزارش بدهد.
هشت صبح
