گذشته ، خود را برای آن به نقد میکشد که گویا  از تکرار ِ مُردن ِ جسم و اشتباه ِ عقل ، جلوگیری نماید ، نقدِ ساختاریتِ ساختارها ی متنی و سخنی با رویکردِ بنیان افگنانه ، آوایی ست که دیالکتیک خود را در نقادی فلسفه و آرای پسا ساختاری و پسا مدرن ازعقل ِ مُدرن نشان میدهد . باز خوانی متن و سخن  وارایۀ نوشتار از کانال آسیب شناسی و تجارب ِ مُدرنیته عبور میکند ، آنانی که می خواهند با نیکر یا تنبان ِ یکرنگ ، دوباره در رودخانۀ هراکلیتوس ، شنا را تجربه کنند ،در غرقابِ تحول ِ شط های متافزیک غرق خواهند گشت .