روسو بر این باور بود که آزادی طبیعی نیاز به ایمن
شدن بیشتر ندارد، زیرا فرد به یک مفهوم از طریق «اردهی
عمومی» بر خودش حکومت میکند.
اما همانگونه که مشاهده شد اندیشهی
روسویی از «اردهی
عمومی» تدبیر حفاظتی ناکافی در برابر استبداد است و در جهان واقعی
شهروند منفرد به نحو فزایندهای
قربانی منافع دولت میگردد.